Vingervlugge Brad speelt 013 plat

Concertverslag: Brad Paisley 013 te Tilburg 11 oktober 2019

Als je als Amerikaanse countryartiest in je thuisland in overvolle footballstadions staat, tot de nok toe gevuld met ruim 75.000 dolenthousiaste countryfanaten, dan is de Tilburgse 013 ineens bijzonder intiem. Voor Brad Paisley, een ware countrystér van formaat, vormt deze Brabantse poptempel zijn muzikale kennismaking aan Nederland. Zal zijn muziek hier wel voldoende leven?...

 

Die vraag kan direct met een volmondig ‘ja’ worden beantwoord. De eerste fans van de 46-jarige zanger uit West-Virginia scharen zich al om zeven uur ’s ochtends, twaalf uur voor opening van de deuren, voor de 013. Met liefde trotseren ze de fikse regenbuien voor een premium plek récht voor de cowboyboots van Paisley. Even voor 19.00 uur, wanneer dan éindelijk de eerste tickets worden gecheckt, is de rij voor de venue zo lang dat hij zeker acht mensen dik tussen de Tilburgse panden door slingert. Het lijkt erop dat iedereen die Paisley twee uur later wil verwelkomen, al aanwezig is. Dat betekent 3000 man op de Tilburgse plavuizen. Een prestatie op zich!

 Tekst: Gera Laurens-Hoving / Foto’s: Marc Van Der Maas

Eenmaal in de zaal drommen de aanwezigen zich samen. Hoewel de sfeer over het algemeen enorm gemoedelijk is, is de warme adem van je achterbuurman/-vrouw voelbaar. Het is duidelijk dat iedereen graag zo dicht mogelijk bij Paisley zijn microfoon in de buurt wenst te komen. Verrassend genoeg komt er iets meer lucht wanneer het voorprogramma, Chris Lane, het podium betreedt. Lane, die momenteel een nummer één positie heeft in de Amerikaanse Billboard Country hitlijst met zijn nummer ‘I don’t know about you’ maakt een ietwat gespannen, maar wel enthousiaste indruk. Als één van de nieuwste uithangborden van de pop country is hij hier in Nederland wellicht nog het meest bekend van zijn nummer ‘Take back home girl’ met Tori Kelly.

 

 

Toch lijkt een flink aantal aanwezigen júist deze modern pop country te kennen. Wanneer Lane het publiek aangeeft even ‘way back’ te gaan met een medley, blijft het verwachte feestje uit. ‘Should’ve been a cowboy’ en ‘Check yes or no’ zijn onder het Nederlandse publiek schijnbaar nog geen vertrouwde ‘oldies’. Meer herkenning komt bij ‘Friends in low places’ van Garth Brooks, die in zijn geheel wordt gecoverd door Lane. Hierin komt zijn prima countrystem ook goed naar voren, echter is duidelijk dat hij zelf voor een iets meer R&B-aanpak kiest in zijn eigen nummers. Ieder zijn eigen voorkeur, dat is ook wat het publiek kenbaar maakt in haar ontvangst.

 

Na het afzwaaien van Lane, is het nog een kwartiertje wachten totdat hoofdact Paisley de bühne betreedt. Wanneer de lichten uitgaan en een opstijgend vliegtuig het LEDscreen aan de achterkant van de stage siert, begint de zaal echt tot leven te komen. Paisley blijft zijn nonchalante zelf als hij de eerste woorden van ‘Southern comfort zone’ inzet en zijn Fender Splash Telecaster warm speelt. Terwijl op de jumbotron zichtbaar is dat hij door de verschillende steden heen rent die zijn tour al heeft aangedaan, went hij lijfelijk nog even aan het publiek. Hij start nooit grotesk en tast ook hier traditiegetrouw even af.

 

 

De vaart zit erin bij de eerste vier nummers en bijna word je als aanwezige bang dat hij amper interactie zal gaan hebben met het publiek, wanneer er een omslag komt. Paisley, die al drie verschillende gitaren omgehangen heeft gekregen, richt zich tot Tilburg. Dan pas blijkt hoeveel mensen met liefde 60 euro hebben betaald om de Amerikaan in deze intieme setting te zien. Het warme welkom van tijdens zijn opkomst herhaalt zich nog even in overtreffende trap en de zanger laat zich even volledig in de spotlights zetten. Terwijl andere countryartiesten Amsterdam kiezen als eerste kennismaking met Nederland, heeft hij naar eigen zeggen Tilburg gekozen. “Want de echte countryfans, die komen uit Tilburg, toch?!” De enorme mengeling aan publiek: Nederlands, Frans, Duits, Belgisch, Canadees, Amerikaans, is niet van belang: iedereen is samengekomen om een topavond te hebben met Brad.

 

Ook Paisley zelf kan vanaf dat moment ademhalen. Nu komt de man die in duopresentatie met Carrie Underwood de CMA Awards naar een ander level kan tillen, pas echt naar boven. Hij is gewiekst, scherp, gooit er soms een dubbelzinnige opmerking tussendoor en zoekt contact met zijn fans. Wanneer Chris Lane terugkeert voor een duet ‘I’m still a guy’, pakt de man van het voorprogramma een telefoon van de eerste rij. Paisley is geen onbekende met technologie en maakt met wat geschuifel een selfie van hem en Lane met het publiek op de achtergrond.

 

Maar daarmee is het nog niet klaar. Het icoontje van Instagram is zo gevonden en dan barst hij even in gegrinnik uit. “Marijuanawall” zegt hij, “dat is een bijzondere naam”, uiteraard een Nederlandse naam verkeerd interpreterend. Hij heeft vanaf dat moment het publiek echt in handen. Met zijn bekende guitige blik wordt besloten dat de foto op het socialmedia-account moet komen. “Vol-gin-di, what does that mean?” duidend op de Nederlandse navigatie. Het publiek ondersteunt hem en honderden telefoons verschijnen in de lucht om het tafereel vast te leggen. Na het taggen van Chris Lane – “Wie ies diet?, does that mean ‘who is this?” – wordt de foto met ‘going… going… gone!’ het wereldwijde web op geslingerd. “An extraordinary language you have” verzucht hij hoofdschuddend.

 

 

De connectie tussen Paisley en zijn voornamelijk Nederlandse fanschare is voelbaar. Dat de gitaarskills van deze zanger subliem zijn, leken lang niet alle aanwezigen te hebben gerealiseerd toen ze naar zijn nummers luisterden. In totaal dertien gitaren wisselen elkaar af tijdens het bijna twee uur durende concert, wat betekent dat de alertheid van zijn crew goed wordt getest. Telkens wordt na één of twee zinnen van een nieuw nummer een nieuwe gitaar omgehangen. Paisley speelt blindelings en de instrumentale solo’s komen uit zijn tenen. Het is het enige moment waarop hij écht de schijnwerpers pakt. De rest van de tijd wordt de blik van het publiek tevens slim naar de ledwall getrokken, waar de ene keer min of meer statische achtergronden op sieren, maar op andere momenten ware videoclips spelen. Het nummer ‘Celebrity’ wordt bijvoorbeeld ondersteund door snappy komisch beeld van onder andere een ogenschijnlijk naakte Paisley op de ‘wrecking ball’ van Miley Cyrus. Want deze man moet je altijd met een knipoog nemen…

 

Pas wanneer het volume op het podium iets wordt teruggedraaid vanwege een akoestisch gedeelte, wordt duidelijk dat het publiek prima op de hoogte is van het repertoire van de zanger. Zijn stem wordt namelijk bij het gevoelige ‘Whiskey Lullaby’ volop ondersteund vanuit de zaal, en ook ‘We danced’ maakt veel gevoel en stemmen los. En als de zanger na een wervelende serie solo’s in het instrumentale ‘Timewarp’ en Alan Jackson zijn ‘Chattahochee’ dan vervolgens weer even de rust in de tent terugbrengt met één van zijn nieuwere nummers ‘Today’, verschijnen zelfs wat tranen. Niet enkel bij het publiek, want ook de Amerikaan zelf slikt een brok in zijn keel weg als hij een kaart leest van de aanwezige Patty en Mark die wensen dat Paisley dit nummer ten gehore brengt in de herinnering aan hun dochter en kleindochter…

 

Alles bij elkaar introduceren Paisley en zijn zeskoppige band zichzelf zeer sterk aan hun Europese publiek en mede rekening houdend met de grote vraag naar tickets op Ticketswap, lijkt de knusse 013 voor een volgende keer te klein voor deze countryster van formaat. En die volgende keer, die zal volgend jaar al volgen! Na afloop van het concert sprak NewCountry namelijk met enkele bandleden van Paisley en werd verklapt dat in juli 2020 Amsterdam zal worden aangedaan. Na afloop van de huidige Europese tour zal meer informatie volgen. Wij van NewCountry.nl houden jullie uiteraard op de hoogte!

 

Gezien: 11 oktober 2019, 013, Tilburg 

 

 Foto’s: Marc Van Der Maas