Vervolg interview met Tim Hicks

Een jaar geleden, in maart 2022, had ik, namens newcountry.nl, voor het eerst een interview met Tim Hicks. Onderwerpen die toen werden besproken waren o.a. zijn uitstekende akoestische EP ‘Campfire Troubadour’ en zijn aanstaande optredens tijdens het Country2Country festival in de UK in 2022. In september 2022 verscheen zijn nieuwe full-length album ‘Talk To Time’ en een maand geleden bracht hij ook een hele interessante internationale samenwerking op de markt. Hoog tijd dus voor een vervolg-interview met deze uiterst sympathieke Canadese artiest.

 

Vervolg interview met Tim Hicks

 

Tim, eerst en vooral dankjewel dat je opnieuw de tijd wil nemen om met newcountry.nl te praten. Vorige keer bespraken we jouw EP ‘Campfire Troubadour’ en deze keer wil ik het met jou hebben over jouw meest recente album, ‘Talk To Time’, dat in september 2022 verscheen. En een compleet ander album vergeleken met ‘Campfire Troubadour’. Waar haalde je de inspiratie vandaan om dit nieuwe album te maken?

Het is inderdaad een heel ander album geworden. ‘Campfire Troubadour’ beschouw ik als een speciaal project, want dat is een album dat wij, en met wij bedoel ik mijzelf en producer Jeff Coplan, tijdens de Covid periode hebben gemaakt. Jeff zat toen in Nashville en ik in Canada, de grenzen waren gesloten en we zochten allebei naar een creatieve uitlaatklep. Aangezien ik erg hou van kampvuren en van kamperen - iets wat ik elke zomer doe, vroeger, als kind, met mijn ouders en nu met mijn gezin - ontstond het idee om een ‘kampvuur-album’ op te nemen.

Een groot verschil tussen het nieuwe album ‘Talk To Time’ en ‘Campfire Troubadour’ is dat we ‘Campfire Troubadour’ niet per se ‘radio-vriendelijk’ of ‘radio-geschikt’ hebben willen maken. We hadden geen enkele intentie om die songs naar de radio te brengen, het was meer een project waar ik enorm veel zin in had, noem het een eigen ‘guilty pleasure’. Op ‘Campfire Troubadour’ zaten er geen grenzen of beperkingen aan creatieve vrijheid. De enige voorwaarde voor songs op die EP was eigenlijk dat er enkel instrumenten op mochten worden gebruikt die je ook mee zou kunnen nemen naar een kampvuur. Het concept van ‘Talk To Time’ is enigszins anders, aangezien we met dat album wel degelijk weer mikken op radio-hits en radio-airplay. ‘Talk To Time’ is voor mij en voor mijn team dan ook een serieuzer project dan ‘Campfire Troubadour’. We hebben veel werk gestoken in het nieuwe album, zowel in het zelf schrijven van nieuwe songs als in het evalueren van songs die we van buitenaf aangeleverd kregen.

Een mooi voorbeeld van een song die we van buitenaf hebben aangeleverd gekregen is de titeltrack ‘Talk To Time’. En ook al heb ik die song niet zelf geschreven, toch sprak ‘ie mij heel erg aan. Ik ben ondertussen al 10 jaar een Canadese en internationale solo-artiest en ik ben een vader van twee prachtige kinderen. Je knippert even met jouw ogen en voor je het weet zijn jouw kinderen al even groot als hun moeder en ze ontwikkelen een eigen mening. Ze groeien op tot prachtige individuen, tot eigen persoonlijkheden. En dat gaat allemaal zo snel. En het aloude cliché klopt helemaal: wanneer je een kind bent lijkt de zomer eeuwig te duren, maar wanneer je eenmaal volwassen bent lijkt de zomer of zelfs het leven in een oogwenk voorbij te gaan. Alles gaat zo snel voorbij wanneer je eenmaal volwassen bent. En waar ‘Talk To Time’, zowel het album als de titeltrack, vooral over gaat is een poging om het leven in een lagere versnelling te plaatsen en om te proberen om te genieten van alle mooie momenten en van het leven zelf. Net als heel wat andere artiesten heb ook ik een vorm van ADD (Attention Deficit Disorder, in het Nederlands: Aandachtstekortstoornis) en daarmee bedoel ik dat ik telkens op zoek ben naar nieuwe dingen en daardoor soms vergeet te leven en te genieten in het nu. Gelukkig heb ik een partner die mij bij de les houdt en mij er telkens aan herinnert om te genieten van de mooie momenten in het heden. En eigenlijk is dat waar ‘Talk To Time’ over gaat.

Een andere song van het album die ik wil uitlichten is ‘The Good, The Bad and The Pretty’. Die song hadden we uitgebracht voordat we aan het album gingen werken en ik was heel erg blij toen mijn platenmaatschappij voorstelde om ‘The Good, The Bad and The Pretty’ ook op het album ‘Talk To Time’ te plaatsen. Volgens mij past die song ook qua stijl perfect bij het album.

We hebben tot nu toe reeds 4 singles van het album op de markt gebracht: ‘The Good, The Bad and the Pretty’, ‘Whiskey Does’, ‘Dodge Out Of Hell’ en ‘Talk To Time’. En heel binnenkort volgt er waarschijnlijk nog een vijfde single. Het komt tegenwoordig nog maar zelden voor dat een album vier of vijf individuele singles voortbrengt.

 

 

Dat zijn bijna Shania Twain-achtige toestanden, zeker ten tijde van haar ‘Come On Over’ album, dat eigenlijk nagenoeg enkel uit hitsingles bestond.

Het succes van dat album is nog steeds een grote inspiratiebron voor mij. Dat je beslist: we maken een album en we releasen 10 van die songs ook als individuele singles. Dat is voor mij de definitie van een fantastisch album, van een absoluut meesterwerk, wanneer elke song op het album ook als een op zichzelf staande single kan worden uitgebracht. En daar moet je wat mij betreft altijd naar streven wanneer je een album maakt. Niet dat ik dat op dat niveau al heb bereikt, maar ik streef er wel telkens naar.

 

‘The Good, The Bad and The Ugly’ stond toch ook al op ‘Campfire Troubadour’?

Je bedoelt ‘The Good, The Bad and The Pretty’, denk ik, ha,ha. De oorspronkelijke titel van die song was ook ‘The Good, The Bad and The Ugly’, althans voordat ik de song begon te schrijven. Ik begin namelijk vaak eerst met de titel voordat ik een song begin te schrijven. En dat doen veel artiesten: ze hebben een lijst met songtitels op hun telefoon staan. Deric Ruttan, de producer van ongeveer de helft van de songs op ‘Talk To Time’, had zo zijn bedenkingen bij de titel ‘The Good, The Bad and The Ugly’. Bij het bedenken van titels vraag je jezelf vaak af: kan de titel verwerkt worden in de song, is de song dan nog te zingen? Ik vond dat het wel kon, maar raakte tijdens het uitwerken van de song ook een beetje gefrustreerd en vroeg Deric of hij dan misschien een betere titel kon bedenken. Zullen we de song dan maar ‘The Good, The Bad and the Pretty’ noemen, vroeg ik hem gekscherend. En toen zei hij tot mijn verbazing: Yes, dat is de perfecte titel! Die heb ik nog nooit gehoord, dus laten we die gebruiken. Soms ben je echt afhankelijk van de input en feedback van jouw co-writers en teamleden om het beste in jezelf naar boven te halen of om jezelf te verbeteren.

En de song is inderdaad eerst op ‘Campfire Troubadour’ verschenen. We wilden die song destijds promoten als een individuele single en toen vroeg iemand mij of ik die song ook in een akoestische versie kon brengen. Dat heb ik gedaan en in die akoestische versie is ‘The Good, The Bad and The Pretty’ op ‘Campfire Troubadour’ terechtgekomen. Op ‘Talk To Time’ staat de full-electric versie van de song.

 

Wat is jouw favoriete song van jouw nieuwe album ‘Talk To Time’?

Dat wisselt nogal eens, maar meestal kies ik voor ‘Cost Of Life’. Ik voel me vaak nog een songwriter met beperkingen, een onvolleerd songwriter, ook al heb ik al vijf albums bij elkaar geschreven en ook al werk ik al tien jaar als solo-artiest. Ik vind het nog steeds moeilijk om songs te schrijven en vooral om mij los te koppelen van de songs die ik schrijf. Vaak vind ik nummers van anderen veel beter dan mijn eigen nummers. ‘Cost Of Life’ is een song die ik niet zelf heb geschreven en oorspronkelijk ook niet zelf had ingezongen, maar toen ik de demo hoorde dacht ik meteen: Wow, die song had ik willen zingen! En ook al vind ik nummers van anderen vaak beter dan mijn eigen nummers, toch gebeurt het niet zo vaak dat ik de nummers van anderen ook zelf zou willen zingen. Maar bij ‘Cost Of Life’ was dat wel het geval. Toen bleek dat nog niemand die song had geclaimd heb ik mijn kans gepakt, want die song wilde ik absoluut op mijn album hebben. Ook thuis, in de huiskamer, speel ik het nummer vaak op mijn akoestische gitaar. Die song is voor mij ‘vintage Eric Church’ en ik ben een enorme bewonderaar van Eric Church. En het doet me ook denken aan de tijd toen ik nog in een coverband speelde. Het is ondertussen al zo’n lange tijd geleden dat ik in een coverband speelde dat ik nu eindelijk op een punt ben aanbeland dat ik met nostalgie kan terugdenken aan die periode. En dat is exact wat er gebeurt telkens wanneer ik ‘Cost Of Life’ zing. En ik vind de tekst en de boodschap van ‘Cost Of Life’ ook erg inspirerend.

 

Mijn persoonlijke favoriete song van het album is de re-imagined versie van ‘Whiskey Does’, een versie, waarin de song is uitgegroeid tot een wondermooie pianoballad, aangevuld met strijkers, en tevens een prachtig duet met een voor mij onbekende dame (Spotify vermeldt in de credits namelijk niet om wie het gaat).

Staat zij echt niet vermeld bij het nummer op Spotify? Wel, dan moet ik me bij haar verontschuldigen. De dame waarmee ik de re-imagined versie van ‘Whiskey Does’ zing is Roz. Zij zingt ook in de band The Curves, woont in Nashville en is bevriend met mijn producer Jeff Coplan. Zij is zo’n hardwerkende artieste, want niet alleen treedt ze met The Curves meerdere avonden per week op in Broadway in Nashville, maar ondertussen werkt ze ook nog samen met artiesten als Tim Hicks. Echt bewonderenswaardig wat zij allemaal doet. Ik heb, net als zij, jarenlang in een coverband gespeeld en heb dan ook heel veel respect voor mensen die dat zes dagen per week doen. Een ambacht dat geleidelijk aan aan het verdwijnen is, want tegenwoordig wil iedereen ontdekt worden via TikTok of andere sociale media kanalen in plaats van fysiek aan een muzikale carrière te werken door elke avond live voor een publiek op te treden. Wat mij betreft moet je toch eerst (live-) ervaring opdoen en kan je niet verwachten dat je uit het niets zomaar een ster kan worden. Ik werk heel graag samen met Roz en er zit binnenkort nog meer nieuw werk samen met haar aan te komen.

Wat betreft de song zelf. Mijn team zei destijds: Wij vinden de originele versie van ‘Whiskey Does’ al geweldig, maar wij denken dat er nog een re-imagined versie van kan worden gemaakt. Kan jij bedenken hoe die song er dan uit zou kunnen zien? Daar heb ik een paar nachtjes over geslapen. De meest voor de hand liggende optie was natuurlijk om er een akoestische kampvuur-versie van te maken, maar dat was mij net iets te makkelijk, want zo’n akoestische versie deed ik al toen ik de single live promootte tijdens ochtendshows op de radio. Ik wilde er dan ook een meer uitdagende versie van maken. Piano is het eerste instrument dat ik kon bespelen, nog voordat ik gitaar kon spelen, en het leek me dan ook een mooi gegeven om de piano een centrale plaats te geven op de re-imagined versie van ‘Whiskey Does’. Niet dat ik zo goed ben in het bespelen van de piano, maar om de ene of de andere reden kreeg ik er onmiddellijk een goed gevoel bij toen ik plaatsnam achter de piano en het nummer begon te spelen. En toen wist ik het: de re-imagined versie wordt een pianoballad. Ik wilde ook een re-imagined versie van Tim Hicks, een hele andere kant van mijzelf laten zien aan mijn fans. Dat zorgde in het begin wel voor wat opschudding binnen mijn team, want zo kennen ze mij niet. Maar ik hou er van om hen constant uit te dagen en alert te houden en heb dan ook mijn idee doorgezet, ook al werd er even aan getwijfeld of we deze versie wel op het album moesten plaatsen. En uiteindelijk heeft mijn manager de knoop doorgehakt met de wijze woorden: een heleboel mensen gaan dit helemaal te gek vinden en een heleboel mensen niet, maar we gaan het toch doen, want we hebben dan zowel de ‘oude, vertrouwde’ versie van ‘Whiskey Does’ als de ‘nieuwe, Tim Hicks plays the piano’ versie van ‘Whiskey Does’ op het album. En ik ben dan ook heel blij dat jij net de re-imagined versie van ‘Whiskey Does’ benoemt als jouw favoriete song van het album, want het was helemaal de bedoeling van deze re-imagined versie om de luisteraars en de fans te verrassen en de veelzijdigheid van Tim Hicks te laten zien.

 

Een paar weken geleden bracht je ook de lyric video van het vrolijke, feelgood nummer ‘Buy You A Drink’ uit. Een erg internationale samenwerking, want op dit nummer zing je samen met de uit Nashville afkomstige Austin Burke en met de dames van Southbound xo, die in Australië wonen. Hoe kom je op het idee voor een Canadese/Amerikaanse/Australische samenwerking?

Ik weet niet meer precies wie dit heeft bedacht, maar er werd mij op een bepaald moment gevraagd: Hey, we hebben een gek, maar tegelijk ook een te gek idee en we zijn benieuwd naar wat jij er van vindt. In eerste instantie waren het enkel Austin en ik die samen zouden schrijven aan een nummer. En kort daarna werden de dames van Southbound xo aan de schrijfsessie toegevoegd. Er waren geen concrete plannen, het was gewoon om te kijken of er iets creatiefs zou ontstaan. En ik zeg nooit ‘nee’ tegen dit soort samenwerkingen en schrijfsessies, want ik schrijf graag songs en ik ontmoet graag nieuwe mensen. Tot op de dag van vandaag hebben wij trouwens nog nooit fysiek met zijn allen in een kamer of studio samengezeten. Wij hebben het hele schrijf- en opnameproces via Zoom gedaan. En dat is best een bizarre situatie. Ook al omdat je tijdens een ‘normale’ schrijfsessie met andere artiesten de eerste song die je schrijft normaal gesproken als een soort van ‘opwarmertje’ schrijft en dat je pas vanaf de tweede song over een ‘echte’ song begint te spreken. In dit geval was ‘Buy You A Drink’ echter de eerste song die we schreven en al onze managers waren onmiddellijk laaiend enthousiast over de song.

En toen begonnen de discussies over wat we met de song gingen doen, over hoe we een videoclip vorm zouden kunnen geven… Mitch Nevins, een enorm getalenteerde kerel van onze platenmaatschappij, kwam met het briljante idee om een videoclip op te nemen waarbij ieder van ons rondloopt in zijn/haar woonplaats: Austin in Nashville, de dames van Soutbound xo in Sydney en ik in Niagara Falls. Ik ben namelijk opgegroeid in Niagara Falls. En iets wat ik steeds zo bijzonder vind is dat bijna elke stad wel een toeristische trekpleister heeft waar je als inwoner eigenlijk enkel naartoe gaat wanneer je bezoekers uit een andere stad of land over de vloer krijgt. In mijn tienerjaren heb ik nog op de Maid of the Mist gewerkt, het beroemde toeristische sightseeing schip dat langs en door de Niagara watervallen vaart. Maar ik was al heel wat jaren niet meer bij de Niagara watervallen geweest toen Mitch met het idee kwam voor de videoclip. Het was heel leuk om daar met hem naartoe te gaan, om herinneringen op te halen en tegelijkertijd een videoclip op te nemen. En het is uiteindelijk een hele leuke videoclip en een heel leuk project geworden. Er zijn ook wat ideetjes ontstaan om aan dit project een paar concerten in Australië te koppelen, maar dat is nog niet concreet. Maar wie weet wat de toekomst brengt en misschien hebben we ooit de gelegenheid om elkaar (Austin, Southbound xo en ikzelf) in levende lijve te ontmoeten en elkaar te trakteren op een drankje, ha ha!

 

Het is in ieder geval een geweldige feelgood song geworden met een zeker Bryan Adams-gehalte.

Yes, ik hou van Bryan Adams. En ik krijg wel vaker te horen dat ik klink als Bryan Adams, dus dat zal er ook wel mee te maken hebben, ha ha!

Het was, vanuit een productie-technisch perspectief, ook nog een hele uitdaging om te bepalen hoe we de stemmen van Austin, de dames van Southbound xo en mezelf met elkaar zouden verbinden. We wilden namelijk een soort van Fleetwood Mac en Little Big Town sound creëren. En uiteraard met een vleugje Bryan Adams, want daar ontkwam ik niet aan, ha ha! Maar we zijn erg blij met het resultaat. En volgens mij staat het nummer momenteel op de veertiende plaats in de Australische hitlijsten.

 

 

Maar er is dus nog geen concrete Austin Burke/Tim Hicks/Southbound xo tour gepland? Dat zou wel een heel interessant concept zijn.

Dat zou ik ook helemaal geweldig vinden. Ik ben namelijk een echte live artiest. Voordat ik een platendeal had trad ik ongeveer 200 keer per jaar op, soms wel vier uur per avond, zowel in kleine pubs als in grotere zalen. En dan teken je een platendeal en plots treed je nog maar 15 keer per jaar op. Eigenlijk best een bizar gegeven.

Hopelijk kan ik binnenkort weer intenser gaan touren en hopelijk inclusief een paar overzeese concerten. Want die korte ervaring die ik heb gehad met mijn optredens tijdens C2C in Amsterdam in 2020 en in Londen in 2022 smaakt naar meer. Het voelde toen net of ik de loterij had gewonnen. Het was prachtig om de groeiende interesse van de mensen in Nederland en de UK tijdens die concerten te voelen. Dat gevoel heb ik lange tijd niet gehad, want in Canada heb ik al een bepaalde bekendheid verworven. En die ervaring in Nederland en de UK deed me terugdenken aan de begindagen van mijn carrière, toen ik aan de weg timmerde in Canada en het publiek voor mij probeerde te winnen. En dat vind ik een van de leukste aspecten van het artiestenbestaan.

 

Tijdens ons interview vorig jaar zei je dat je voldoende materiaal had om minstens drie ‘Campfire Troubadour’ albums uit te brengen? Kunnen we binnenkort ‘Campfire Troubadour Part 2’ verwachten?

Die zijn er zeker. En misschien heeft het er mee te maken en misschien ook niet, maar ik ben toevallig vorige week een hele week in Nashville geweest… More news to follow soon.

‘Campfire Troubadour’ is een soort nevenproject geworden, waarin ik songs, die je niet verwacht op doorsnee Tim Hicks albums, een thuis kan geven. Het is een soort ‘think outside the box’ project. Zo heb ik een song, getiteld ‘Puerto Backyarda’, een soort ‘Margaritaville’ song, een eilandsong. Zo’n nummer kan ik nooit op een regulier Tim Hicks album plaatsen, maar wel op een ‘Campfire Troubadour’ album. Die song heb ik reeds in 2013 geschreven maar nu pas heb ik er een thuis voor gevonden. ‘Campfire Troubadour’ is dan ook een ‘passieproject’ voor mij geworden.

 

Er gaat nog steeds geen week voorbij waarin ik niet luister naar jouw versie van Oasis’ ‘Don’t Look Back In Anger’. Volgens mij is jouw akoestische versie nog veel beter dan het origineel.

Dankjewel, dat vind ik heel fijn om te horen. Maar alle lof voor die song hoort nog steeds te gaan naar Noel Gallagher. Wanneer een song in akoestische versie overeind blijft, dan toont dat het ware vakmanschap van de componist. En Noel heeft met ‘Don’t Look Back In Anger’ zeker een pareltje afgeleverd.

Ik zing de song ook heel graag. Vorig jaar, tijdens mijn Canadese tour, heb ik ‘Don’t Look Back In Anger’ bijna elke keer als encore/toegift gezongen. De originele, full band versie en een moment van nostalgie, want mijn bandleden zijn nog steeds dezelfde mensen als waarmee ik vroeger een coverband vormde. Het is dus ook een ode aan ons coverband verleden.

In augustus 2023 treed je op tijdens het Long Road Festival in de UK. Zijn er ook plannen voor een of meerdere concerten in Nederland?

Mensen die een Tim Hicks tour in Europa zouden willen organiseren en promoten mogen me altijd bellen. Ik hoop ook dat C2C in de komende jaren opnieuw een Amsterdam editie krijgt en dan zal ik er alles aan doen om deel te kunnen nemen aan die editie. Ik zou ook niets liever willen dan ook in Europa te kunnen touren, maar als een relatief onbekende artiest in Europa hangt er ook een behoorlijk kostenplaatje aan zo’n tour.

 

Je had The Chicks moeten vragen om jou mee te nemen als support act voor hun world tour in 2023. Maren Morris verzorgt nu hun voorprogramma.

Dat zou geweldig geweest zijn, maar Maren Morris is veel knapper en veel getalenteerder dan ik, ha ha! Zij hebben de juiste keuze gemaakt, ha ha!

 

Tijd voor de slotvraag: Wat is de mooiste zin die je ooit hebt gehoord of gelezen in een song, in de literatuur…?

Voor mij is dat de hele song ‘Imagine’ van John Lennon. Die song spreekt nog steeds boekdelen en is nog steeds actueel. Het is een van de eerste nummers die ik heb leren spelen als kind en het is een van de eerste nummers die ik in een band heb gespeeld. Ik hou van die song en ik speel het nummer nog vaak op mijn piano thuis. Elke zin in die song is pure schoonheid en komt vanuit een hele mooie plek uit het hart van die enorm gekwelde man.

 

‘Imagine all the people Livin' for today’