Recensie: Tim Hicks - Campfire Troubadour

Tim Hicks
Campfire Troubadour
Door Cedric Davids

Ik schrijf eigenlijk zelden een recensie over een EP, simpelweg omdat die volgens mij vaak te weinig materiaal bevatten voor een review, maar voor Tim Hicks maak ik heel graag een uitzondering. De 42-jarige Canadese zanger bracht op 21 mei 2021 ‘Campfire Troubadour’ uit. Een heerlijke, akoestische kampvuur-EP met 7 unplugged songs.

Het openingsnummer, het semi-uptempo ‘Slow’, handelt over heerlijk genieten van het leven (‘Let the good times roll slow.’). Het eveneens semi-uptempo ‘Horses And Hearts’ gaat over het volgende: sorry voor wat ik jou heb aangedaan, maar jammer genoeg zijn wij niet voor elkaar voorbestemd (‘Horses and hearts, they ain’t made to be broken, they should be runnin’ wide open, against the wind, can’t fence ‘em in.’). In een bar zie je mensen van diverse pluimage. Dat leert het uptempo ‘The Good, The Bad And The Pretty (Campfire Version)’ ons (‘We got all kinds of kinds / We’re all the same but we’re different, we’re all just live and let livin’’).

We hadden het heel goed samen, maar ik weet dat jij jouw droom achterna wilde gaan en dat gun ik jou ook. Maar weet dat ik jou nooit zal vergeten, Annaleigh. Dat zingt Tim Hicks op de wondermooie ballad ‘Annaleigh’ (‘I just hope that when you think of home, you think of me, oh, my Annaleigh.’). Het grappige, uptempo ‘Last Can’ heeft het volgende thema: je mag veel van mij afpakken, maar van bepaalde dingen, zoals mijn laatste blikje bier of mijn laatste glas whiskey, blijf je gewoon af (‘Don’t take my last can of beer, just grab your things and get on out of here, you can take my guitar, take my truck, take what you want, my dear, just please don’t take my last can of beer.’). Daarna is het de beurt aan een prachtige countryversie van de wereldhit van Oasis, ‘Don’t Look Back In Anger’. Het slotnummer op ‘Campfire Troubadour’ is de schitterende ballad ‘After All These Beers’, een mooie ode aan de vriendschap (‘So, here’s to still bein’ crazy after all these beers.’).

Het recept van ‘Campfire Troubadour’: verzamel een aantal uitstekende muzikanten rond een kampvuur, ontdoe 7 prachtige songs van alle overbodige franjes, laat de banjo, de mondharmonica, de akoestische gitaar en de steel guitar hun uitmuntende werk doen, verwerk knisperende kampvuurgeluiden en tjirpende krekelgeluiden in het begin en het einde van elke song en je krijgt een schitterende EP. Werkelijk het enige minpuntje van deze EP is dat ‘ie slechts 25 minuten duurt. Voor wie, na het beluisteren van ‘Campfire Troubadour’, meer wil ontdekken over het werk van Tim Hicks, raad ik ten zeerste zijn vorige vier studioalbums (‘Throw Down’ (2013), ‘5:01’ (2014), ‘Shake These Walls’ (2016) en ‘New Tattoo’ (2018)) aan, alsook zijn vorige EP ‘Wreck This’ uit 2020. In 2020 mocht Tim Hicks, tijdens zijn allereerste optreden in Nederland, welgeteld twee nummers zingen op het zijpodium van C2C Amsterdam. Het wordt stilaan tijd voor zijn eerste volwaardige concert op Nederlandse bodem. Maar gelukkig kunnen we, in afwachting hiervan, met volle teugen genieten van ‘Campfire Troubadour’. Meesterlijke EP!