Rusten is niks voor deze wandelende collectie tegenstellingen. Daarvoor is Douwe Bob te veel lefgozer, cocktailshaker, womanizer, bohemien, romanticus, melancholicus, feestbeest, dichter, rock-’n-roller, charmeur, nachtbraker, schipper, pokeraar, stijlicoon, stadsjongen en natuurmens… en dat allemaal verenigd in één persoon.
Douwe Bob won De Beste Singer-songwriter van Nederland, vertegenwoordigde Nederland op het Eurovisiesongfestival en werd drie keer onderscheiden met een Edison.
Born To Win, Born To Lose
Op zijn nieuwste album Born To Win, Born To Lose komt het allemaal terug verpakt in een grote variatie aan rootsy Americana songs, geproduceerd door Daniël Lohues. Een plaat over troost, liefde, vriendschap, verlies en dood, over het leven zelf. Er valt veel te vieren en te genieten, maar aan verlies en verdriet ontkomt niemand. Accepteer het, laat het los, dát is de troostrijke boodschap van Born To Win, Born To Lose, een album dat een schouder wil zijn in onzekere tijden.
Born To Win, Born To Lose, het album van Douwe Bob, verscheen op 28 mei
‘Dit is de plaat die ik moest maken. Gewoon alleen maar rootsy Americana. Eigenlijk vreemd dat ik dat nooit eerder heb gedaan. Het klinkt zo kazig als je het zegt, maar dit staat heel dicht bij mezelf.’
‘I hope you find warmth in these songs’ (uit: When The Road Is Rough)
Thuiskomen, zo voelt het. ‘Ik heb nog nooit zoveel plezier gehad in het maken van een album’, zegt Douwe Bob over zijn nieuwe: Born To Win, Born To Lose. Dat ‘thuis’ van Douwe Bob bevindt zich dus in het land Americana/ Country. Het is het land van zijn platenkast, toen en nu. Aan de hand van leermeesters als Kris Kristofferson, Merle Haggard, James Taylor, Jim Croce, Bob Dylan en The Eagles ontwikkelt hij zich in zijn tienerjaren tot de volleerde singer-songwriter die hij nu is. Born To Win, Born To Lose, zijn vijfde album sinds debuut Born In A Storm uit 2013, bewijst hoe goed hij in dat genre de weg weet. Inclusief alle uithoeken. En zonder daarbij ook maar een moment het woord pop te vergeten. Dit is de plaat die Douwe Bob ‘altijd al wilde, maar nooit durfde te maken.’ Sterker nog: de plaat die hij dus móést maken. Een bevrijdende ervaring, zo noemt hij het zelf. Een plaat over verlangen, liefde, vriendschap, verlies en dood, over het leven zelf. Born To Win, Born To Lose.
Het album bevat dertien nummers, zelfgeschreven of in samenwerking met gelijkgestemden. Uitgevoerd met een nieuwe band, bestaande uit leeftijdsgenoten die dicht bij Douwe Bob staan. Met Maurice van Hoek bijvoorbeeld, de gitarist, zat hij op school. Met z’n tweeën schreven ze bijna de helft van de liedjes van Born To Win, Born To Lose. Die band – ook dat is nieuw voor Douwe Bob – heeft ook een vrouw in de gelederen. Ze heet Nathalie Schaap en speelt double bass, oftewel contrabas. Heel gaaf, roemt Douwe Bob de vrouwelijke energie die zij meebrengt. ‘Het is erg fris als er een vrouw in de band zit.’ Het album is geproduceerd door Daniël Lohues. Ex-Skik, vermaard singer-songwriter uit het oosten des lands. Douwe Bob: ‘Eigenlijk is Daniël een country-artiest in het dialect. Hij begrijpt het gewoon. Binnen een minuut waren we vrienden, het was alsof we elkaar al twintig jaar kenden.’
Aan alles op Born To Win, Born To Lose hoor je af dat Daniël en Douwe Bob, band en gastmuzikanten op dezelfde golflengte zitten. Én dat ze het klappen van de countryzweep kennen. Aan de speldiscipline. Aan de arrangementen waarin emotie, warmte en de menselijke maat dominanten zijn (met af en toe zelfs een knipoog). Aan precies de juiste dosering van de ingrediënten. De instrumentale wapens van het genre worden exclusief daar ingezet waar ze optimaal effect sorteren. Denk aan de fiddle, het rollende orgeltje in combinatie met blazers, ja, zelfs de Dylaneske mondharmonica, aan de fijne koortjes, die geregeld voor een Westcoast-flavour zorgen. Denk ook aan de pedal steel, in een drietal nummers gevoelvol bespeeld door Bertolf Lentink. Douwe Bob: ‘Mijn favoriete instrument, zo zoet en zo prachtig, alsof er honing in je oor wordt gegoten.’
Je hoort het ook aan variatie in het songmateriaal. Voor een plaat die zich tot een genre beperkt is Born To Win, Born To Lose ongekend afwisselend. Van kleine akoestische ingetogen liedjes als Your Eyes, Jesus en Drop Of You tot meeslepende countryrock (o.a. Hold On, Wild Horse en het titelnummer) tot gospelblues (het weergaloze Can’t Seem To Get It Right) tot onversneden bluegrass op Amsterdam, een opzwepend ode aan zijn woonplaats (Douwe Bob: ‘Ik hou van deze stad’). Ook is er de pure feest-mariachi van Mexican Sun.
Zijn meesterschap over de materie stelt Douwe Bob in staat vocaal af en toe ook heel diep te gaan. De emoties spatten af van Was It Just Me (over verlies in de liefde, ‘ik laat het je wel voelen daar’), Fine Wine (geschreven voor en over ‘Steven, mijn beste vriend, die paar maanden terug is overleden’) en het een hart onder de riem stekende When The Road Is Rough (‘dit nummer is voor mijn pa, toen ik mijn laatste woord van die tekst op papier zette, belde mijn moeder me dat hij doodging’).
Born To Win, Born To Lose. Zes woorden. De laatste drie heeft Douwe Bob in zijn nek getatoeëerd staan, maar de andere drie, die voor de komma, horen er net zo goed bij. 'High in April, down in May’, citeert hij ‘Ol’ Frankie’ Sinatra in de titelsong. Het leven, zie ook het artwork van het album, heeft z’n lichte en z’n duistere kanten. Er valt veel te vieren en te genieten, maar aan verlies en verdriet ontkomt niemand. Accepteer het, laat het los, dát is de troostrijke boodschap van Born To Win, Born To Lose, een album dat een schouder wil zijn in onzekere tijden. ‘Als muzikant en zanger kun je mensen troost bieden. Volgens mij hebben wij dat allemaal wel even nodig.’
Born To Win, Born To Lose: Recensie
Lees het interview met Douwe Bob
