Album recensie: Vince Gill - Down To My Last Bad Habit

Vince Gill - Down To My Last Bad Habit

Release – 12 Februari 2016
Platen label – MCA Nashville

Vince Gill heeft zich de laatste jaren meer bezig gehouden met het produceren van andere artiesten als Ashley Monroe dan met zijn eigen carrière. Zijn eigen output zag er de laatste tien jaar nogal rommelig uit. In 2006 bracht hij met These Days een vierdubbel-cd (!) uit en in 2011 was er het album Guitar Slinger, waarop het vooral ging om zijn vingervlugge gitaarspel. Zijn laatste album was Bakersfield uit 2013, een eerbetoon aan het werk van legendarische mannen als Buck Owens en Merle Haggard. Er was niks mis met die platen, maar het nieuwe Down To My Last Bad Habit is voor de verandering weer eens een normaal album met twaalf nummers waarop Vince gewoon zichzelf is. En daar hebben we knap lang op moeten wachten.

Gill werkt hier met drummer en producer Steve Jordan, die recent nog een plaat met Keith Richards maakte, en samen leggen ze in de meeste nummers een stevige lading rockende country neer met een geluid dat vaak sterk doet denken aan het betere werk van de Eagles. Dat slaat vooral goed aan in de opener Reasons for the Tears I Cry, Make You Feel Real Good, Take Me Down (met een gastoptreden van Little Big Town) en When It's Love. Het album bevat ook een paar fraaie ballads, waarvan het titelnummer, Me and My Girl en vooral Sad One Comin' On (A Song for George Jones) het mooist uit de verf komen.

Helaas staan er ook twee missers op. I Can't Do This is een overdreven dramatische smartlap waarin Gill zijn ex achtervolgt terwijl ze met haar nieuwe vriend een avondje uit is. Het maakt een beetje een hysterische indruk en als ik die ex was zou ik bij de rechter een straatverbod aanvragen. En One More Mistake I Made, eveneens een lied vol verdriet, zou een stuk beter zijn zonder de mierzoete trompet die er de hele tijd doorheen toetert. Maar dat zijn kleine smetjes op een plaat die verder een ijzersterke comeback is.

{media id=3243,layout=solo}