The War and Treaty is heel zeker te definiëren als een erg bijzondere muzikale band. Niet alleen zijn de bandleden, Michael Trotter Jr. en Tanya Trotter, een gehuwd stel, maar dit uiterst getalenteerde duo is niet in een bepaald muzikaal genre te vangen. De ene keer zingen ze Americana, dan weer country, blues, folk, southern soul, rock of gospel. Zij noemen hun genre dan ook Muziek, met een hoofdletter M. Op 12 juli 2025 (Bospop Weert) en 13 juli 2025 (TivoliVredenburg Utrecht) geven The War and Treaty twee concerten in Nederland. Namens newcountry.nl had ik de eer om deze erg sympathieke artiesten te mogen interviewen via Zoom. Het werd een erg ontspannen en boeiend gesprek over o.a. hun meest recente album ‘Plus One’, hun muzikale helden, hun aanstaande Europese/UK tour en over twee thema’s die erg belangrijk zijn voor Michael en Tanya: verbondenheid en liefde.

Interview met The War and Treaty

Laten we onmiddellijk starten met de openingsvraag: Wie zijn The War and Treaty in hun eigen woorden?

Tanya: Ik ben de dochter van Judith en Willie Blount en ben geboren in Washington, D.C. Ik ben een moeder, een echtgenote, een vriendin, een zus en een nicht. Al die facetten maken mij tot de persoon die ik nu ben. En ik voel me zo bevoorrecht dat ik muziek kan inzetten als een middel, als een instrument, om een helende werking te hebben op mensen.

Michael is nog niet online, dus ik zal hem ook even voorstellen. Michael is geboren in Cleveland, Ohio, als zoon van Michael Trotter Sr. en Deborah Trotter. Hij heeft twee jongere broers. Hij is vader van drie kinderen en tevens bonuspapa van mijn zoon. En daarnaast is hij ook nog een echtgenoot, een vriend en een neef. Eigenlijk alle aspecten die ik over mezelf heb verteld vind je ook in Michael terug.

Wij zijn dus een echte twee-eenheid. Twee mensen die elkaar hebben ontmoet toen ze allebei in een mindere levensfase zaten en die elkaar hebben geheeld. En die helende boodschap willen we over de hele wereld verspreiden door middel van onze muziek en onze concerten.

In de afgelopen jaren hebben jullie meerdere albums uitgebracht. De twee meest recente albums werden dit jaar (2025) uitgebracht en zijn getiteld ‘Plus One’ en ‘Live With The War and Treaty’. Waar haalden jullie de inspiratie voor het album ‘Plus One’ vandaan?

Tanya: Wanneer wij denken aan touren, dan beschouwen we dat eigenlijk als een uitnodiging aan de mensen om samen met een geliefde, met een vriend of met een bekende, kortom met een +1 (Plus One), naar een van onze concerten te komen. Om samen met die ‘plus one’ zestig minuten of negentig minuten, of hoe lang ons concert ook mag duren, alle zorgen even aan de kant te zetten en onbezorgd te genieten van het moment. En ons motto is: soms is het beter om dingen met zijn tweeën te doen dan alleen, vandaar de albumtitel.

Welke song van het ‘Plus One’ album is jullie favoriete song?

Tanya: Oh, wow, wat een lastige vraag, maar dan kies ik toch voor ‘Skyscraper’. Dat is voor ons een heel persoonlijke song. Onze zoon is nu 14 jaar oud, dus voor het verhaal van Skyscraper moeten we minimaal 12 jaar terug in de tijd. Michael en ik liepen op een dag in Richmond, Virginia, met zo’n enorm Casio keyboard over straat en daar begonnen we als straatmuzikanten wat deuntjes en songs te spelen. En een van die songs was ‘Skyscraper’. Een nummer waarbij de ‘skyscraper’ (wolkenkrabber) symbool staat voor dromen over en vooruitkijken naar de toekomst. En ook vandaag is deze song nog steeds erg actueel. Heel wat mensen leven momenteel in angst en onzekerheid, omwille van alle nare dingen die in de wereld plaatsvinden, en het is mooi dat een song als ‘Skyscraper’ hen de mogelijkheid biedt om niet enkel naar het heden te kijken, maar ook om vooruit te kijken en een lichtpuntje aan de horizon proberen te ontwaren. Hoop putten uit de (nabije) toekomst, maar tegelijkertijd ook het heden niet uit het oog verliezen.

En, kijkend naar alle albums die jullie al hebben gemaakt, is ‘Skyscraper’ dan ook nog jullie favoriete The War and Treaty song?

Tanya: Mijn favoriete The War and Treaty song is ‘Down To The River’ van onze gelijknamige EP uit 2017. Die EP is opgenomen in onze thuisbasis, Albion, Michigan. We woonden eerst in de staat Maryland, maar toen we naar Albion, Michigan, verhuisden wisten we onmiddellijk dat we de juiste keuze hadden gemaakt. We voelden er ons meteen thuis. Ook al waren de meeste inwoners van Albion destijds werkloos en ook al hing er een behoorlijk deprimerende en neerslachtige sfeer in de stad. Maar we gingen niet bij de pakken neerzitten en samen met een lokale sportcoach, een scheikundeleraar en nog een andere inwoner van de stad richtten Michael en ik een band op en gingen we met zijn vijven muziek maken en spelen. En zo ontstond ‘Down To The River’. Toen we later de videoclip van dat nummer gingen opnemen hebben we het hele stadje opgetrommeld om te figureren in de videoclip. De lokale brandweer, de lokale politie, alle grotere en kleine verenigingen en organisaties, iedereen deed mee. Dat was geweldig! Een schoolvoorbeeld van verbondenheid binnen een gemeenschap en een ultiem bewijs waarom Michael en ik zoveel belang hechten aan verbondenheid tussen mensen. Tevens opnieuw een voorbeeld van het ‘plus one’ gevoel, waar we het eerder in dit interview ook al over hebben gehad.

Mijn persoonlijke favoriete The War and Treaty song is het prachtige ‘Leads Me Home’, uiteraard omwille van de songtekst, maar ook door het gebruik van typische country instrumenten als de banjo en de pedal steel.

Tanya: Dankjewel om jouw favoriete The War and Treaty song met ons te delen. Dat is inderdaad een erg mooie song.

Volgende week start jullie Europese/UK tour, die zal bestaan uit 12 concerten in Nederland, de UK en Spanje. Jammer genoeg kan ik jullie concerten in Nederland (Bospop Weert op 12 juli 2025 en TivoliVredenburg Utrecht op 13 juli 2025) niet bijwonen, want dan ben ik met mijn gezin op vakantie. Wat kunnen de mensen verwachten van jullie twee concerten in Nederland?

Tanya: Ik sta te popelen om weer in Nederland op te treden! Ons laatste concert in Nederland dateert alweer van drie jaar geleden. In de zomer van 2022 stonden we op de affiche van het Holland International Blues Festival in Grolloo. Dat was zo’n leuke ervaring. En de mensen die bij dat optreden waren kunnen in grote lijnen een gelijkaardig concert verwachten. We nemen onze banjospeler mee op onze Europese/UK tour en uiteraard zullen we een mix brengen van oudere en nieuwe nummers. We zijn momenteel erg bezig met het verder ontwikkelen van onze rock-gospel-soul sound, dus je kan een show verwachten met een erg hoog energielevel, met een enorme dosis liefde en met een set waar het plezier van afspat. Het wordt een ‘rock-‘n’-roll baptism’, ha ha!

Michael: Tijdens deze Europese/UK tour brengen we ook een aantal blazers mee.

Is er, wat jullie betreft, een verschil tussen optreden op een festival, zoals Bospop Weert, of een solo concert spelen, zoals in Utrecht een dag later?

Michael: Voor mij is er niet echt een verschil. Bij beide soorten concerten staan mensen, muziek en energie centraal. Als ik dan toch een verschil moet opnoemen: wanneer we in een kleinere zaal een solo concert geven dan kunnen we uiteraard een intiemere show neerzetten en dichter bij het publiek komen dan tijdens een optreden op een muziekfestival. In een kleinere zaal is er meer tijd en ruimte om (persoonlijke) verhalen te vertellen, terwijl er tijdens een muziekfestival van je wordt verwacht dat je het energielevel van de toeschouwers gedurende de duur van jouw set voldoende hoog houdt zodat zij honger krijgen naar de volgende artiest in de line up. Maar zelfs op een festival zijn er voldoende mensen in het publiek aanwezig die (persoonlijke) verhalen achter de songs willen horen. En wij kunnen dagenlang verhalen vertellen, dat is geen enkel probleem. Dus, zoals eerder gezegd, is er voor mij niet echt een verschil tussen een optreden op een muziekfestival en een solo concert.

Naar welk concert van jullie Europese/UK tour kijken jullie het meeste uit?

Michael: Eigenlijk naar alle 12 concerten. Ik hou heel erg van de UK en van Europa en kijk uit naar al onze concerten. En bij elk concert hoort wel een eigen reden waarom wij daar willen optreden. Ik wil mensen tijdens onze concerten graag herinneren aan basisnormen en waarden, waar ikzelf veel belang aan hecht: goed en aardig zijn voor elkaar. Normen en waarden die vroeger eigenlijk vanzelfsprekend waren, maar die heel wat mensen tegenwoordig lijken te zijn vergeten. Liefde en lief zijn voor elkaar zijn uitermate belangrijk en tijdens onze concerten wil ik mensen laten voelen dat die aspecten heel erg aanwezig zijn in de zaal waarin we optreden. Tijdens deze tour wil ik leuke mensen ontmoeten en wil ik de schoonheid in elke persoon, die ik ontmoet, ontdekken.

The War and Treaty; foto Valfred Mendoza

Jullie hebben in 2025 twee albums op de markt gebracht en nu gaan jullie touren in de UK en Europa. Met welke andere (muzikale) projecten zijn jullie momenteel nog bezig?

Michael: Tijdens onze Europese/UK tour gaan we een aantal gloednieuwe songs, die hopelijk, op termijn, op een album of EP zullen verschijnen, uittesten op het publiek. Daar ben ik erg enthousiast over. En tijdens de tour en in die nieuwe songs treedt Tanya meer op de voorgrond. Vrees niet: we blijven een muzikaal duo, maar Tanya heeft zo’n krachtige en wondermooie stem, wat mij betreft een van de allerbeste stemmen uit de geschiedenis, dat we die wat meer willen benadrukken in een aantal songs. Van Tanya’s stem kan je gewoon geen genoeg krijgen!

Wat zijn tot nu toe de meest memorabele hoogtepunten uit jullie muzikale carrière?

Michael: Voor mij was dat ons optreden in de Royal Albert Hall in Londen tijdens het Highways festival in mei vorig jaar. Dat we onze stemmen mochten laten klinken in die prachtige venue, dat was een hele eer. Ik wil er alles aan doen om in de toekomst nog eens terug te keren naar de Royal Albert Hall, maar dan met onze eigen headliner show.

Wie zijn jullie muzikale helden?

Michael: Mijn belangrijkste muzikale helden zijn de mensen uit mijn inner circle: in de eerste plaats is dat uiteraard Tanya, maar ook mijn moeder en tantes, mijn oom en mijn grootmoeder zijn mijn muzikale helden. Mijn grootmoeder is helaas overleden, maar zij kon zo mooi piano spelen en zingen. Zij leerde mij countrymuziek waarderen. Kijkend naar de muziekbusiness zijn mijn muzikale helden: Ray Charles, Ashford & Simpson, Ike & Tina Turner.

Wanneer jullie kunnen kiezen uit alle songs, die ooit door andere artiesten werden geschreven, welke drie songs zouden jullie zelf willen opnemen?

Michael: Ik wou dat ik ‘Yesterday’ van The Beatles en ‘Georgia on My Mind’ (deze song werd oorspronkelijk geschreven door Hoagy Carmichael, maar werd een grote hit dankzij Ray Charles) had geschreven. En als derde song kies ik ongetwijfeld iets uit het werk van Amy Winehouse.

Tanya: Om eerst nog even terug te komen op de vraag over muzikale helden. Voor mij is dat in de eerste plaats uiteraard Michael, wat mij betreft de meest briljante songwriter, vocalist en performer waar ik ooit mee heb samengewerkt. Mijn andere muzikale helden zijn mijn broer, mijn moeder en alle mensen uit mijn kerkgemeenschap. Als klein meisje luisterde ik erg graag naar Marilyn McCoo & Billy Davis Jr., de oprichters van de band The 5th Dimension. Net als Ashford & Simpson en Ike & Tina Turner waren ook Marilyn McCoo & Billy Davis Jr. een zingend echtpaar en dat vond ik fascinerend. Celia Cruz en Pedro Knight is een ander muzikaal duo waar ik graag naar luisterde. Dankzij Michael leerde ik het werk van Ray Charles beter kennen. Heel veel verschillende muziekstijlen hebben mij dus gevormd. Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, want ook Diane Warren en Carole King zijn muzikale heldinnen. En dan is er nog Burt Bacharach. Zijn ‘I Say a Little Prayer’ is een van mijn favoriete songs aller tijden. Die song is groot geworden dankzij de versies van Dionne Warwick en Aretha Franklin, maar Burt is het muzikale brein achter die briljante song. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de artiesten van de Motown sound.

Welke artiest/band staat nog op jullie bucketlist om mee samen te werken?

Tanya: De meeste artiesten met wie ik zou willen samenwerken zijn jammer genoeg reeds overleden. Maar als ik zou kunnen samenwerken met een hedendaagse band, dan zou mijn voorkeur uitgaan naar Coldplay.

Vorig jaar had ik een interview met BRELAND en hij vertelde mij tijdens het interview dat hij al eens met jullie had samengewerkt, maar dat The War and Treaty op zijn bucketlist staat om nog eens mee samen te werken.

Michael: Ik heb hem toevallig gisteren nog gesproken.

Tanya: BRELAND is zo’n mooi persoon, iemand met het hart op de juiste plaats. Wij houden van BRELAND!

Michael: Als ik met iemand zou mogen samenwerken, dan zou dat met Chris Stapleton zijn. Ook de zangeres Raye staat hoog op mijn bucketlist van artiesten om mee samen te werken.

Wie is volgens jullie momenteel de meest ondergewaardeerde artiest/band?

Michael: Ik wil niet onbescheiden klinken, maar ik vind dat wij momenteel de meest ondergewaardeerde band zijn. Heel wat mensen hebben al gehoord over het bestaan van The War and Treaty, maar zolang je ons nog niet hebt zien optreden, begrijp je niet volledig wat ons volledige potentieel is. Er is volgens mij geen enkel duo ter wereld dat in staat is om de ene dag samen te werken met Zach Bryan, de volgende dag met Nate Smith en in de daaropvolgende dagen zowel met BRELAND als met Jon Bon Jovi. En die tussendoor ook nog een kerstnummer opnemen met Josh Groban. Dat overspant zoveel muziekgenres. En Tanya en ik gaan geen enkel muzikaal genre uit de weg. We hebben zelfs onze eigen aria gecomponeerd en opgenomen en die willen we over een paar jaar ook releasen. Waar ter wereld vind je een muzikaal duo, eigenlijk twee leadzangers, die het zingen als een duo uitvoeren zoals wij dat doen? Tanya is van nature een solo artieste en ik ben ook een solo artiest en voor ons is het geen sinecure om onze ‘solo drang’ te negeren zodat we onze stemmen kunnen laten samenvloeien zoals we dat als The War and Treaty doen. Dat is erg hard werken. Ik denk dan ook echt dat heel wat mensen The War and Treaty onderschatten.

Draagt die extreme veelzijdigheid niet juist bij aan het gebrek aan (media) aandacht die jullie ervaren? Het is voor mensen uiteraard moeilijk om jullie met een specifiek muzikaal genre te definiëren en het is nu eenmaal makkelijker om artiesten in een bepaald muzikaal ‘hokje’ te plaatsen om je te kunnen vereenzelvigen met een bepaalde artiest of band.

Michael: Een van de belangrijkste taken van The War and Treaty is om mensen er van te overtuigen dat het om muziek gaat in plaats van om muzikale genres. Die zogenaamde muzikale genres, zoals country, rock, gospel, soul, jazz,…, zijn enkel subgenres die rapporteren aan waar het allemaal om draait: MUZIEK! De muzikale grootheid Duke Ellington werd ooit door een journalist geïnterviewd en tijdens dat interview omschreef de journalist hem als een jazzmuzikant. Duke Ellington voelde zich uitermate beledigd door die typering en zei tegen de journalist: ‘Ik ben een muzikant, iemand die muziek maakt en speelt en ik wil niet in een muzikaal ‘hokje’ worden gestopt! Er luistert zo’n divers publiek, met verschillende nationaliteiten en met verschillende achtergronden, naar mijn muziek. Mijn luisteraars willen ook niet in een ‘hokje’ worden gestopt, dus waarom zou mijn muziek dan als een bepaald genre moeten worden bestempeld? Ik maak simpelweg MUZIEK!’. En dat is ook ons credo. En het is zelfs het credo van dit streamingtijdperk, waarin we nu leven. Ik zet zowel Coldplay als Ray Charles en Creedence Clearwater Revival in mijn digitale playlist. Ik wil kunnen luisteren naar alle artiesten die mij muzikaal hebben beïnvloed en dat is dankzij al die streamingplatformen tegenwoordig zo makkelijk geworden. Streaming helpt tevens om de muzikale genres/’hokjes’ te doen vervagen en om de muziek zelf centraal te zetten.

Wat is de mooiste zin die jullie ooit hebben gelezen in de literatuur of die jullie hebben gehoord in een song?

Tanya en Michael in koor: Jij bent erg op dreef vandaag, ha ha! Wederom een erg pittige vraag, maar tegelijkertijd een fantastische vraag!

Michael: Voor mij is dat een quote van William Shakespeare: ‘To be, or not to be, that is the question.’ Dat is zo’n diepzinnige quote. De vrijheid die we hebben om die ultieme keuze (‘To be or not to be’) te kunnen en mogen maken, dat vind ik fascinerend.

Tanya: Ik luister elke dag naar de muziek van Sam Cooke. Een van mijn favoriete Sam Cooke nummers is ‘A Change Is Gonna Come’. Dat is zo’n tijdloos nummer, dat je over twintig jaar nog steeds hoort op de radiozenders. De zin ‘ It's been a long, a long time coming, but I know a change gon' come, oh yes, it will’ is een zin die vele generaties na ons nog zullen uitspreken en daarom vind ik dit zo’n krachtige zin.

Ik zou nog uren met jullie kunnen praten, maar het is jammer genoeg reeds de hoogste tijd voor de slotvraag: Hebben jullie een speciale boodschap voor jullie Nederlandse fans en voor de lezers van onze website newcountry.nl?

Michael: Dankjewel voor de uitnodiging om in Nederland te mogen optreden en ons de gelegenheid te geven om onze verhalen met jullie te mogen delen. Wij hopen dat we jullie tijdens onze concerten in Nederland voldoende liefde, energie en muzikaliteit geven zodat we in de toekomst nogmaals worden uitgenodigd om in Nederland op te treden.