Concertrecensie: Dixie Chicks in de HMH Amsterdam

Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat het er ooit nog van zou komen: een Nederlands concert van de Dixie Chicks. Natuurlijk, een paar jaar geleden hadden ze nog een mini-toernee door Europa en speelden de dames onder meer in Noorwegen en op het Country to Country-festival in Londen. Maar daar brachten ze een behoorlijk minimale show, en daarbuiten richtte de groep zich op soloprojecten. Natalie Maines bracht het album Mother uit en de zussen Emily Robison en Martie Maguire richtten zich op hun groep Court Yard Hounds. Dus toen in 2015 ineens het bericht kwam dat er een nieuwe wereldtoernee kwam, inclusief twee shows in Amsterdam, kwam dat voor de liefhebbers als een donderslag bij heldere hemel.

De vraag was alleen: wordt het opnieuw een ingetogen show of kunnen we bij deze reünie meer spektakel op het podium verwachten? Tijdens de bijna legendarische Top of the World Tour in 2003 had de groep het nodige gevoel voor show getoond, maar sindsdien werden de concerten altijd wat intiemer aangepakt. Het antwoord werd in Amsterdam gegeven: de Dixie Chicks lieten de vlam in de pan slaan zoals ze dat in geen jaren hebben gedaan.

Door Stijn De Jong

Om te beginnen nemen we de setlist even door: zeven nummers van Taking The Long Way, zes van Home, vier van Fly, eentje van Wide Open Spaces en een paar covers, waarvan we het Dylan-nummer Mississippi al kenden van de live-plaat uit 2003. Dat de dames grote fans zijn van het werk van Patty Griffin wisten we al, en dat steken ze opnieuw niet onder stoelen of banken. Er worden drie Griffin-nummers gespeeld: Truth No. 2, Top of the World en het nieuwere Don't Let Me Die in Florida, van het album American Kid uit 2013. Verder is er een cover van Lana del Rey's Video Games en wordt de show afgesloten met een daverende versie van het Ben Harper-nummer Better Way.

 Maar hoewel het concert een prima dwarsdoorsnede geeft van het repertoire van de groep, is het niet zomaar een greatest hits-show. Het materiaal krijgt op het podium een forse upgrade en klinkt feller en gespierder dan in de originele versies. Vanaf openingsnummers Taking the Long Way en Lubbock or Leave It gaat de beuk erin en ook in ballads als Easy Silence en Top of the World zijn de arrangementen behoorlijk aangescherpt. Nog opvallender is dat bij Long Time Gone, van oorsprong een puur bluegrassnummer dat hier een meeslepende rock-injectie krijgt, en een knallende versie van Goodbye Earl.

Na een grappig pauzefilmpje met een Motörhead-soundtrack komt het relatieve rustpunt met een korte akoestische set waarin onder meer Travelin' Soldier en White Trash Wedding aan bod komen. Maar vervolgens gaat het gas weer op de plank met een felle versie van Ready to Run. Nou weten we natuurlijk wat er gebeurde toen Natalie Maines in 2003 haar beruchte anti-Bush uitspraken deed, maar de groep is er sindsdien niet milder op geworden. Het nummer is voorzien van een hilarische animatievideo waarin alle presidentskandidaten van dit moment, van Donald Trump en Ted Cruz tot en met Hillary Clinton en Bernie Sanders, als hysterisch krijsende clowns voorbij komen. Beter dan dit kan het drietal nauwelijks duidelijk maken hoe ze over het Amerikaanse verkiezingscircus denken.

 Het vormt meteen ook het begin van de finale van de show. Na de ballads Landslide (van Fleetwood Mac) en Silent House wordt er met de rocker I Like It en de oude favorieten Cowboy Take Me Away en Wide Open Spaces opgebouwd naar een snoeiharde versie van Sin Wagon, het moment dat het dak er definitief afgaat. Dat is nog niet het einde, want wat volgt is een toegift met een ronduit grimmige uitvoering van Not Ready To Make Nice, voordat er wordt afgesloten met Better Way, dat Maines omschrijft als 'een tegenwicht voor de krankzinnige en angstige tijden waarin we leven'. Een positieve en meeslepende afsluiter van een concert dat veel meer is dan enkel een verzameling gouwe ouwe hits.

 * Nu maar hopen dat er hierna ook een nieuwe plaat gaat komen, of op zijn minst een live-album. 

Gezien: 19 april 2016, HMH, Amsterdam

* En het album kwam er! lees de recensie van DCXMMXVI