Recensie: Lainey Wilson - Bell Bottom Country

Lainey Wilson
Bell Bottom Country
Door Cedric Davids

Op 28 oktober 2022 verscheen Lainey Wilson’s nieuwste album, getiteld ‘Bell Bottom Country’. Lainey Wilson omschrijft haar album zelf als ‘country with a flare’, waarbij ‘flare’ niet alleen verwijst naar haar voorliefde voor het dragen van haar handelsmerk, de typerende flare/bell bottom broeken, maar ook naar country met een extra dimensie. Tijdens het interview dat ik onlangs had met Lainey voor newcountry.nl gaf ze aan dat het album gaat over de zoektocht naar en het ontdekken van wie jij bent en hoe jij je hierdoor van anderen onderscheidt. En nog belangrijker: dat jij je niet verontschuldigt of schaamt voor wie je bent, maar dat je juist trots bent op jouw unieke ‘jij’. Deze filosofie heeft geresulteerd in een uitstekend album met 14 prachtige songs.

‘Bell Bottom Country’ opent met het uptempo ‘Hillbilly Hippie’, onmiddellijk een duidelijk statement van de vrijgevochten ‘Hillbilly Hippie’ die Lainey Wilson is (‘Hillbilly Hippie right down to the bone, Hillbilly Hippie all day long, I’m just as wild as I wanna be.’). Ik ben een vrije vogel en blijf nooit lang op dezelfde plaats, dus als je mij wil, dan zul je constant met mij mee op avontuur moeten gaan. Dat horen we terug op het uptempo ‘Road Runner’ (‘I’m a road runner and, baby, you can run with me.’). De wondermooie ballad ‘Watermelon Moonshine’ werd reeds eerder als teaser voor het nieuwe album uitgebracht en beschrijft hoe Lainey Wilson met een gelukzalig gevoel terugdenkt aan haar eerste jeugdliefde (‘There’s never nothing like the first time and mine’s always gonna taste like Watermelon Moonshine.’).

Het uptempo, groovy ‘Grease’ heeft een erg duidelijke boodschap: wanneer wij samen zijn spatten de vonken er van af en verliezen we ons in een allesverzengende passie (‘Now we’re cooking with grease.’). Let ook op het uitstekende gitaarspel van Charlie Worsham op deze song. De ballad ‘Weak-End’ bevat leuke, subtiele taalkundige vondsten, ook al gaat het over een verdrietig thema: ik kan jou nu nog niet vergeten, daarvoor is de wond nog te vers, maar hopelijk lukt me dat ooit wel (‘I am hung over from a weekend, yeah the weak-end of a heartache, a permanent case of Mondays, maybe I get over you one day, someday.’). Aanvaard me zoals ik ben, met al mijn grote en kleine gebreken, is het onderwerp van de ballad ‘Me, You, And Jesus’. Een song die is opgedragen aan diegenen die jou door dik en dun steunen, aan hen die er altijd zijn voor jou (‘He’s up in heaven, and, honey, you’re heaven sent. You would die for me, and He already did.’).

Op het uptempo ‘Hold My Halo’ geeft Lainey aan dat, tussen al het keiharde werken door, er ook af en toe tijd moet zijn voor ontspanning (‘Been working like a dog, tryin’ to please them all, but sometimes the good, good girl’s got to break out of the denim. For heaven’s sake, I need a good time, Lord knows it ain’t no crime.’). Naast het reeds eerder beschreven ‘Watermelon Moonshine’ werd ook de ballad ‘Heart Like A Truck’ als teaser voor het nieuwe album uitgebracht: mijn hart is al meermaals gebroken, kan jij het weer helen/aan de praat krijgen (‘I got a heart like a truck, it’s been drug through the mud, runs on dreams and gasoline and that ole highway holds the key.’)? Je hebt er goed aan gedaan om jouw relatie met hem te verbreken, meid, is het schouderklopje dat Lainey Wilson zichzelf geeft op de ballad ‘Atta Girl’ (‘Atta girl, way to go, it was time to hit the road.’).

Het uptempo, licht psychedelische ‘This One’s Gonna Cost Me’ gaat over het volgende: ik stort me blindelings in dit avontuur en zie wel waar het schip strandt (‘I could roll you up and smoke you, babe / There’s no telling what this one’s gonna cost me.’). Het uptempo ‘Those Boots (Deddy’s Song)’ is een ode van Lainey Wilson aan haar vader. Een song die in de afgelopen maanden een nog grotere emotionele waarde voor Lainey heeft gekregen, aangezien haar vader een tijdje met ernstige gezondheidsproblemen te kampen heeft gehad en zijn leven zelfs enige tijd aan een zijden draadje heeft gehangen. Maar gelukkig is hij er ook weer bovenop gekomen (‘Those boots will never go out of style, one day they’ll walk me down the aisle.’). Het semi-uptempo ‘Live Off’ behandelt dan weer het thema: ik werk hard en leid een eenvoudig bestaan op het platteland, maar dat maakt me heel gelukkig (‘I ain’t ever gonna turn the way I live off.’).

‘Wildflowers And Wild Horses’ is een intrigerende song met heel wat tempowisselingen. Soms klinkt de song als een ballad, soms erg uptempo. Je hoort de wind die over de prairie waait en ook een trein die over de prairie raast. Ontegensprekelijk de meest country klinkende song op het album. En ook het slotnummer is een ware traktatie: Lainey Wilson blaast ‘What’s Up (What’s Going On)’, de megahit van Linda Perry / 4 Non-Blondes uit 1992, nieuw leven in met een fantastische countryversie van dit wereldberoemde nummer. Een powersong die powerwoman Lainey Wilson als gegoten past.

Lainey Wilson’s vorige album ‘Sayin’ What I’m Thinkin’ uit 2021 was al een fantastische plaat, dus de verwachtingen voor het nieuwe album waren hooggespannen. ‘Bell Bottom Country’ overtreft deze torenhoge verwachtingen ruimschoots en is een album waar Lainey heel erg trots op mag zijn. Een erg persoonlijk album en inderdaad een ‘countryalbum with a flare’. ‘Bell Bottom Country’ bewijst nogmaals waarom Lainey Wilson onlangs volkomen terecht de CMT ‘Breakout Artist Of The Year’ Award heeft ontvangen. Na vele jaren van hard ploeteren heeft ze eindelijk voet aan de grond gekregen en is nu de tijd aangebroken om de wereld te veroveren! Topalbum!