Album recensie: Johnny Cash: Forever Words

Johnny Cash: Forever Words

Release – 6 april 2018

Platen label – Sony Legacy

De publicatie van Forever Words - een verzameling van voorheen onbekende poëzie van wijlen Johnny Cash - kwam in 2016 als een verrassing voor velen. Maar als je erover nadenkt, is het dan echt zo vreemd dat een van de meest getalenteerde tekstschrijvers van de 20e eeuw ook materiaal heeft geschreven dat hij niet op muziek zette? Maar belangrijker is dat het boek een fascinerend nieuw perspectief bood op de creatieve geest van de man. Het is dan ook jammer dat het nieuwe tribute album Johnny Cash: Forever Words, samengesteld door de familie Cash, niet altijd dezelfde klasse heeft. De familie bracht een indrukwekkende club talenten bijeen - van de oude compadres Kris Kristofferson en Willie Nelson via dochters Rosanne Cash en Carlene Carter tot jong talent als I'm With Her en Kacey Musgraves - om een selectie uit deze gedichten op muziek te zetten. Maar hoewel sommige van de resulterende songs zonder meer recht doen aan het bronmateriaal, is het album als geheel een beetje een allegaartje.

Ten eerste is er de meest aangrijpende track, en niet alleen om muzikale redenen: You Never Knew My Mind bleek uiteindelijk de laatste opname van wijlen Chris Cornell te zijn, en dat werpt natuurlijk zijn schaduw over de hele plaat. Maar er is nog meer moois. Rosanne Cash steelt de show met The Walking Wounded, een broeierig nummer vol onderhuidse dreiging, country-superster Brad Paisley weet indruk te maken op Gold All Over The Ground, Alison Krauss houdt een reünie met haar band Union Station op het fantastische The Captain's Daughter, Carlene Carter stort zich op June's Sundown, over haar overleden moeder June Carter Cash, terwijl de dames van I ' m With Her hun prachtige harmonieën laten dansen op Chinky Pin Hill. Aan de andere kant is het 47 seconden lange Forever / I Still Miss Someone van Kris en Willie niets meer dan een intro van het album, terwijl bijdragen van T Bone Burnett, John Mellencamp, Elvis Costello, The Jayhawks en Musgraves om uiteenlopende redenen niet bepaald groots zijn. En wie dacht dat het een goed idee was om jazz- en hiphopartiest Robert Glasper los te laten op Goin' Goin’ Gone moet nog eens goed in de spiegel kijken. Zoals ik al zei, een beetje een allegaartje.