Exclusief interview met Home Free ^HOT

Home Free is een Amerikaanse band, die bestaat uit vijf leden en die hoofdzakelijk (new) countrymuziek maakt. Zo zijn er wel meerdere bands, hoor ik u denken, maar wat deze band zo uniek maakt is dat de vijf heren van Home Free hun stem als enige muzikale instrument gebruiken. Home Free is namelijk een country a cappella band. Naar aanleiding van hun Europese tour, die binnenkort van start gaat en die hen op woensdag 27 september 2023 ook naar TivoliVredenburg in Utrecht brengt, had ik de eer om namens newcountry.nl een van de leden van Home Free, Tim Foust, te mogen interviewen. Het werd een uiterst aangenaam en boeiend gesprek over het 22-jarig bestaan van de band, hun avonturen tijdens de TV-show ‘The Sing-Off’ in 2013, persoonlijke hoogtepunten, hun aanstaande Europese tour en ook over… Gouda kaas.

 

Interview met Home Free

Tim, laten we starten met de openingsvraag: Wie zijn de leden van Home Free in hun eigen woorden?

Voordat ik de individuele leden van Home Free aan jullie voorstel/beschrijf, wil ik, vooral voor de lezers die Home Free niet (zo goed) kennen, eerst wat achtergrondinformatie geven over de band.

Er is mij verteld dat wij de allereerste a cappella country band ter wereld zijn. Wij maken al onze muziek, inclusief de drums en alle andere instrumenten, enkel door middel van onze stemmen. Om dat te kunnen geloven moet je echt eens naar een van onze live concerten komen.

En dan is het nu de hoogste tijd om de vijf bandleden aan jullie voor te stellen. Onze beatboxer, ook wel monddrummer genoemd, is Adam Rupp. Adam is afkomstig uit Mankato, Minnesota en 22 jaar geleden stichtte hij Home Free. Hij is tevens het enige overgebleven lid van de oorspronkelijke bezetting van de band. Gedurende de eerste tien jaar was Home Free voornamelijk een hobbyproject, maar toen de bal eenmaal aan het rollen ging en de carrière van de band in een stroomversnelling kwam ging hij op zoek naar bandleden die een fulltime en professioneel bestaan bij de band wel zagen zitten.

Rob Lundquist is onze second tenor. Hij heeft de stem van een engel en de baard van een Hells Angel. Ook hij is afkomstig uit Minnesota en hij is nu bijna 15 jaar lid van Home Free.

Mijn naam is Tim Foust en ik neem de baspartijen voor mijn rekening. Ik kwam ongeveer 13 jaar geleden bij de band. Austin Brown is ons vierde bandlid. Hij is onze high tenor en hij komt uit de staat Georgia. Hij is ondertussen 11 jaar lid van Home Free.

En dan is er ook nog ons vijfde bandlid, Adam Chance. Hij is onze bariton, maar neemt ook de baspartijen voor zijn rekening wanneer ik in bepaalde nummers een ander, hoger toonregister zing. Adam komt uit Alabama en is de benjamin van de band, want hij trad pas 8 jaar geleden tot Home Free toe.

Oh ja, en ikzelf ben afkomstig uit Texas. Wij komen dus allemaal uit verschillende windstreken vandaan en ook nu nog wonen we niet allemaal in dezelfde steden of in dezelfde staat. Dat is ook een van de redenen waarom we niet allemaal bij dit interview aanwezig zijn. Vanochtend (dit interview vindt plaats op 31 augustus 2023) kwamen we pas om 6.00u lokale tijd aan op onze eindbestemming Nashville, nadat we een aantal dagen hadden gereisd van en naar optredens. We hebben een aantal hectische dagen achter de rug. Drie dagen geleden traden we op in Alaska, twee dagen geleden waren we in Nashville voor een aantal fotoshoots en om een aantal muziek videoclips op te nemen. Dat duurde van vroeg in de ochtend tot erg laat in de avond, waarna we op de tourbus zijn gestapt die ons naar Ohio zou brengen. Gisterenavond hadden we een concert in Ohio en daarna hebben we in de bus geslapen toen die ons terugreed naar Nashville, waar we dus uiteindelijk vanochtend om 6.00u plaatselijke tijd aankwamen. En daarna is iedereen naar zijn eigen huis gegaan of gevlogen. Austin en ik zijn de enige twee Home Free bandleden die in Nashville wonen, maar de rest moest dus met het vliegtuig naar huis. Adam Rupp en Rob wonen immers nog steeds in Minnesota en Adam Chance in Los Angeles. Gisteren was de laatste show van onze US tour. Dus voordat we binnenkort afreizen naar Europa voor onze Europese tour, wil iedereen nog even wat tijd thuis doorbrengen met zijn geliefden, familie en vrienden.

 

 

Zoals je reeds aangaf werd Home Free meer dan 20 jaar geleden opgericht. In eerste instantie als een hobbyproject, maar dat werd steeds serieuzer. In 2013 namen jullie deel aan het vierde seizoen van het TV-programma ‘The Sing-Off’ en jullie wonnen dat programma. Hoe was het om deel te nemen aan zo’n show en wat hebben jullie er van geleerd?

Het is bijna niet te geloven dat het ondertussen alweer 10 jaar geleden is dat we deelnamen aan ‘The Sing-Off’. Wat mensen vaak niet beseffen is dat we ook al voor de ‘Sing-Off’ full-time aan het touren waren, maar onze tours hadden tot voor de tv-show een erg regionaal karakter en bleven beperkt tot dorpen en steden in de Midwest van de US. En met Midwest bedoel ik de staat Minnesota, de staat waar Home Free werd opgericht, en de staten die grenzen aan Minnesota. We verdienden toen al voldoende geld om onze gezinnen te ondersteunen en Home Free was dus al een gevestigde waarde voordat we deelnamen aan ‘The Sing-Off’. Maar dankzij ‘The Sing-Off’ kregen we nationale en internationale naamsbekendheid.

Onze deelname aan het programma was een erg turbulente ervaring. Een erg bevreemdende ervaring ook, want we voelden ons en werden ook erg geïsoleerd van de buitenwereld. We moesten naar Los Angeles afreizen voor de tv-opnames en gedurende de ganse opnameperiode, die toch zo’n twee maanden in beslag nam, moesten we ook in L.A. verblijven. We werden constant in de gaten gehouden en onze hele agenda werd voor ons bepaald. Er waren ook maar twee plaatsen waar we mochten zijn: in ons hotel, wanneer er geen opnames waren, of in de tv-studio, wanneer we voor de show moesten repeteren en filmopnames moesten maken. Wij werden constant door de productie van ons hotel naar de tv-studio gereden en weer terug, maar verder mochten we niets. Het voelde een beetje alsof we gevangenen waren, want er was altijd wel iemand, we noemden die personen ‘cipiers’ of ‘begeleiders’, die ons controleerde en ons vertelde wat we wel of niet mochten doen en die er ook op toezag dat we ons niet op verboden plekken zouden begeven. Dat klinkt erg extreem, en dat was het ook wel een beetje, maar tegelijkertijd begrijp ik het ook wel, want ze wilden natuurlijk voorkomen dat er kandidaten zoek zouden raken, niet tijdig zouden komen opdagen of dat er informatie over de show voortijdig zou uitlekken. Het is namelijk een immens grote productie en je moet, om alles soepel te kunnen laten verlopen, voldoende controle houden over de kandidaten.

Ik heb vernomen dat andere TV-programma’s nog verder gaan. Bij sommige TV-shows moeten de kandidaten zelfs hun mobiele telefoons inleveren en die krijgen ze dan pas terug na de finale van het programma. Bij ‘The Sing-Off’ mochten we onze mobiele telefoons gelukkig wel behouden, al was het wel verboden om onze mobieltjes op opnamedagen mee te nemen naar de TV-studio. Maar in ons hotel en tijdens repetities mochten we ze dus wel gebruiken. En als we het lief genoeg vroegen, kregen we soms zelfs toestemming om een hapje te gaan eten in een restaurant aan de overkant van ons hotel.

 

 

Dat klinkt toch behoorlijk verstikkend.

Dat was het ook. Tijdens opnamedagen moesten we zelfs toestemming vragen om naar het toilet te mogen gaan. Dan leek het net alsof je weer op school zat en aan de leraar om toestemming moest vragen om naar het toilet te gaan.

En we maakten ook lange dagen. Op sommige dagen nam een werk/opnamedag zo’n 16 uur in beslag. Vooral de repetities voor het openingsnummer van elke aflevering, waarbij alle overgebleven kandidaten samen een nummer zingen op het podium, kostten heel veel tijd. Dat soort nummers vergen heel veel choreografie en laat choreografie nu niet bepaald onze grootste troef/vaardigheid zijn, ha ha. We waren soms wel zes uur per dag bezig om de choreografie van een bepaald nummer onder de knie te krijgen. En dat dan zeven dagen per week, twee maanden lang. En we mochten ook niet naar huis, dus onze geliefden, familie en vrienden moesten telkens naar ons toekomen. Dat heeft toch wel een wissel getrokken op ons privé-leven.

We zeggen altijd dat onze deelname aan ‘The Sing-Off’ het zwaarste is wat we ooit hebben gedaan, en tegelijkertijd ook de meest verrijkende ervaring ooit. Maar tevens een ervaring die we nooit meer willen meemaken. En alle gekheid op een stokje, we hebben er ook heel veel van geleerd. Dankzij het programma is onze zelfverzekerdheid enorm toegenomen en hebben we onze muziek en onze arrangementen geherdefinieerd. Daar bedoel ik mee: het uitkiezen van songs, die wij leuk vinden, en uitzoeken hoe wij deze songs kunnen vertalen naar ons stembereik, naar onze vijf stemmen. Wij hebben ook geleerd dat het ok is om kansen te grijpen en om risico’s te nemen op muzikaal gebied. Neem bijvoorbeeld onze versie van ‘Ring Of Fire’, een iconische Johnny Cash song. Wij hebben een reggae-beat toegevoegd aan dat nummer en dat was best een gevaarlijke zet, want hardcore country music fans hadden er een hekel aan kunnen hebben. Het beangstigde ons in eerste instantie wel om zo’n twist te geven aan zo’n iconische song, maar we hebben toch de gok gewaagd. Sommige mensen hebben hoogstwaarschijnlijk een hekel aan onze versie, maar de meerderheid van de country music fans hebben onze versie omarmd en dat was voor ons het keerpunt, ons echte doorbraakmoment, tijdens ‘The Sing-Off’. ‘Ring Of Fire’ was dus het moment waarop we beseften dat we gerust wat muzikale risico’s konden nemen en onze eigen Home Free twist konden geven aan (country) classics.

Dankzij ‘The Sing-Off’ hebben we ook geleerd om met zijn allen, als een groep, arrangementen voor onze songs te maken. Daarvoor maakten we individueel, om beurten, de arrangementen voor onze songs. Tijdens het programma hebben we geleerd dat de beste arrangementen ontstaan door middel van samenwerking.

 

Je maakt zelf al meer dan 10 jaar deel uit van Home Free. Wat zijn jouw persoonlijke hoogtepunten met de band tot nu toe?

Dat is een moeilijke vraag. Ik was al een hele lange tijd een enorme fan van alle juryleden van ‘The Sing-Off’. Tijdens mijn middelbare schooltijd draaide ik de muziek van Boyz II Men. Een vierkoppige vocal band, inclusief een baszanger. Dat vond ik geweldig, want je hoort niet vaak een baszanger in mainstream music. En toen ik wat ouder was ontdekte ik ook Jewel en haar songwriter’s talenten, maar ook de muziek van Ben Folds. Toen ik zijn muziek voor het eerst hoorde wist ik niet wat ik hoorde. Wat een vakmanschap! Zijn pianospel is fenomenaal! Gedurende de eerste helft van mijn tienerjaren is Billy Joel mijn grootste inspiratiebron geweest en tijdens de tweede helft van mijn tienerjaren was dat Ben Folds. Om jouw jeugdidolen dan te mogen ontmoeten en met hen te mogen samenwerken en om dan ook nog tijdens de show een staande ovatie van hen te mogen ontvangen, dat is toch wel iets heel speciaals. Vanzelfsprekend is de hele ‘The Sing-Off’ ervaring een persoonlijk hoogtepunt.

Een ander persoonlijk hoogtepunt is dat we met zoveel iconen uit de (country) muziekindustrie hebben mogen samenwerken: Kenny Rogers, The Oak Ridge Boys, Don McLean, Charlie Daniels, Lee Greenwood… En dat zijn dan alleen nog maar de artiesten waarmee we een song hebben opgenomen in de studio.

Nog een hoogtepunt: onze optredens in de Grand Ole Opry. We hebben de eer om daar een paar keer per jaar te mogen optreden en bij elk optreden staat er wel de ene of de andere country grootheid voor ons op het podium geprogrammeerd en dan nog eentje na ons. Dat is onvoorstelbaar. De concerten in de Grand Ole Opry zijn opgezet als een grote live radioshow, waarbij de ene artiest de andere opvolgt op het podium. Het tempo van de show is erg hoog en terwijl de ene artiest op het podium staat te spelen, staat in de coulissen of aan de zijkant van het podium de volgende artiest al te wachten. Terwijl je aan het wachten bent bekijk je dus steeds het optreden van jouw voorganger. Aan de zijkant van het podium staan zelfs een aantal stoelen, waardoor je als toekijkende artiest dus eigenlijk onderdeel bent van het publiek, maar dan in ‘VIP’ seats op het podium. Ik weet nog heel goed dat toen wij voor de eerste keer optraden in de Grand Ole Opry, Vince Gill het podium opliep en in een van die ‘VIP’ seats op het podium plaatsnam om ons optreden te bekijken. De Vince Gill! Dat was een hele coole, maar tegelijkertijd ook een zenuwslopende ervaring! En tijdens een van onze andere shows, liep Larry Gatlin van de Gatlin Brothers plots het podium op en nam plaats achter de piano, want hij wilde ontcijferen welke noten ik zong. Nog zo’n onvergetelijk moment.

Ook het feit dat ons meest recente album ‘So Long Dixie’ onmiddellijk op de eerste plaats van de country hitlijsten terechtkwam is een hoogtepunt. Als een onafhankelijke a cappella band een nummer een album hebben in de country hitlijsten, dat is bijna niet te bevatten. Wat het nog specialer maakt, is dat ‘So Long Dixie’ ons eerste album is, waarop alle nieuwe, eigen songs door onszelf zijn geschreven. Op dat album staan slechts twee covers (‘Folsom Prison Blues’ (Johnny Cash) en ‘Everybody Walkin' This Land’ (Paul Cauthen)) en de overige 12 nummers zijn songs die we zelf hebben geschreven. Ons vorige album ‘Dive Bar Saints’ bevatte ook heel wat nieuwe nummers en slechts een handvol covers, maar op dat album accepteerden we nog nieuwe nummers, die door anderen waren geschreven. Maar nu hebben Austin Brown en ik alle nieuwe songs zelf geschreven. Een van de songs, die Austin en ik samen hebben geschreven, is de titeltrack ‘So Long Dixie’. Zelfs in mijn stoutste dromen had ik nooit gedacht dat ik ooit de titeltrack van een album zou schrijven. En dat dat album dan op nummer een van de hitlijsten terechtkomt, dat vervult me met trots!

 

 

Home Free evolueert inderdaad steeds meer van een a cappella coverband naar een band die, naast covers, ook een eigen repertoire met eigen, zelfgeschreven nummers opbouwt. Is het niet extreem moeilijk om als a cappella band eigen nummers te maken? Bij Home Free zijn jullie stemmen namelijk jullie enige instrument.

Dat klopt. En het is iets wat angst kan inboezemen, zeker ook omdat we bekend zijn geworden via ‘The Sing-Off’, waarin we enkel covers mochten zingen. Heel veel mensen hebben ons ontdekt via onze versie van songs, die al bekend waren bij het grote publiek. En mensen houden van covers. Het is dan ook een beetje beangstigend om dan met eigen materiaal te komen en ook om ze tijdens onze concerten te zingen. Onze meest recente concerten bevatten een mix van covers en eigen nummers. Het is met zo’n mix een extra uitdaging om mensen, die onze shows voor het eerst bijwonen, te overtuigen en voor ons te winnen. En je hoopt tijdens shows ook dat de eigen nummers net zo enthousiast worden ontvangen als de covers.

Voor ons is optreden in Nederland altijd een hoogtepunt. En voor mij persoonlijk is het wellicht mijn favoriete land buiten de US om in op te treden. In alle Europese landen waar we optreden is het een enorm voordeel dat de fans ook onze nieuwe, eigengeschreven nummers kennen en die net zo luidkeels meezingen als de covers. In Europa optreden is altijd extra leuk, want iedereen is vrolijk en danst en zingt met ons mee. En in Nederland zijn de fans nog een tikkeltje gekker en we kijken er ook bij elke Europese tour vooral naar uit om in Nederland op te treden!

 

Jullie concert op 27 september 2023 in Utrecht wordt ondertussen jullie derde Home Free concert in Utrecht en tussendoor traden jullie ook eenmaal op in Amsterdam. Wordt het volgende bezoek aan Nederland een concert in 013 Tilburg, een venue waar 3,000 fans terechtkunnen?

Als jij voldoende promo maakt voor dat concert, dan zullen wij de volgende keer zeker naar Tilburg komen, ha ha!

 

Nederland heeft een speciale plaats in jouw hart. Wat vind je, naast de enthousiaste fans, nog aantrekkelijk aan Nederland?

Gouda! En dan bedoel ik niet de stad, maar de kaas, ha ha! Mijn favoriet is de belegen en de oude goudakaas. Mijn vrouw verklaart me telkens voor gek, maar elke keer dat we tijdens een tour naar Nederland gaan, neem ik een extra koffer mee zodat ik veel goudakaas mee terug naar de US kan nemen. Dat is zo lekker! En hoe ouder de kaas, hoe lekkerder!

Ook het Nederlandse landschap vind ik prachtig en de mensen zijn er zo vriendelijk. Toen we tijdens onze vorige tour in Amsterdam waren, hebben mijn vrouw en ik fietsen gehuurd en zijn we naar Marken gefietst. Dat is zo’n prachtige plek. Wel een beetje langer en zwaarder dan ik had ingeschat om er ook daadwerkelijk te geraken. Ik heb de rest van onze Europese tour toen enorm last van zadelpijn gehad, ha ha! Maar het was het bezoek aan Marken helemaal waard!

Nederland is gewoon mijn favoriete Europese land.

 

Ik hoef dan ook niet te vragen naar welk concert tijdens jullie Europese tour jij het meeste uitkijkt!

Aan iedereen die dit interview leest wil ik duidelijk maken dat wij uitkijken naar al onze Europese concerten! Maar als je niet in Nederland woont, dan raad ik je toch aan om een kaartje voor ons concert in Utrecht te kopen, zodat je met eigen ogen kan zien wat ik bedoel met het enthousiasme en de passie van de Nederlandse fans!

 

In de afgelopen tien jaar hebben jullie heel wat videoclips en maar liefst 10 albums uitgebracht. Gemiddeld een album per jaar dus. Van het hele repertoire dat jullie tot nu toe bij elkaar hebben gezongen, wat zijn jouw favoriete nummers?

Dat is een nagenoeg onmogelijk te beantwoorden vraag, want alle songs zijn mij erg dierbaar. Wat voor mij een belangrijke graadmeter is, is hoe onze fans op songs reageren. Ik zing alle songs even graag en het varieert per concert welke song ik die avond het leukste vond om te zingen. De sfeer tijdens een concert is namelijk ook erg bepalend in die keuze.

Als ik dan toch moet kiezen: ‘Ring Of Fire’, want die song wordt overal enthousiast ontvangen. Mijn persoonlijke favoriet is ‘Elvira’, de beroemde song van The Oak Ridge Boys, want op die song had ik de eer om de ‘Oom Poppa Oom Poppa Mow Mow’ passage te mogen zingen met niemand minder dan Richard Sterban, baszanger van The Oak Ridge Boys en misschien wel de meest beroemde baszanger ooit! Als kind ben ik opgegroeid met ‘Elvira’ en het was mijn droom om ooit Richard Sterban te mogen zijn. En om dan met jouw jeugdidool een track te mogen opnemen, dat is toch een persoonlijk hoogtepunt in mijn carrière.

 

Mijn favoriete Home Free songs zijn ‘My Church’, ‘In The Blood’ en ‘Try Everything’.

Het succes van ‘Try Everything’ heeft ons eerlijk gezegd verbaasd. Vooral omdat wij een country band zijn, die dan succes heeft met een Shakira song. Een song nota bene uit een animatiefilm, dat vonden wij erg verbazingwekkend. Dat was trouwens ook de eerste song waarop Adam Chance te horen is. Elke keer dat we ‘Try Everything’ zingen gaan de fans inderdaad uit hun dak en is het feesten geblazen.

 

Welke songs van andere artiesten staan nog op jullie bucket list om te coveren?

Dat is een erg lastige vraag, want het is soms al moeilijk genoeg om nog te weten welke songs we allemaal al hebben gecoverd. We hebben wel een lijstje, waarop nummers staan die we ooit nog in een Home Free versie willen uitbrengen. Maar aangezien we tegenwoordig ook veel eigengeschreven nummers maken en opnemen, duurt het wat langer voordat we ons lijstje met covers kunnen afwerken. De meest recente song die we van ons lijstje hebben kunnen afvinken is ‘Forever and Ever, Amen’ van Randy Travis. En dat nummer stond al 10 jaar lang op onze bucket list.

 

Een song die niet zou misstaan op jullie bucket list, omdat ie volgens mij heel goed bij jullie stemmen zou passen, is ‘Any Day Now’ van Zac Brown Band.

Dankjewel voor de tip. We hebben in het verleden al meerdere Zac Brown Band songs uitgebracht: ‘Colder Weather’, ‘Jump Right In’ en ‘My Old Man’. We hebben zelfs ooit een versie van ‘Chicken Fried’ opgenomen, maar die versie is nooit op de markt gekomen. Wij houden van Zac Brown Band! Caroline Jones, het nieuwste bandlid van Zac Brown Band, heeft een aantal jaren geleden zelfs met ons getourd.

 

De re-imagined versie van ‘Any Day Now’ is zelfs nog mooier dan het origineel, want op die versie werkt Zac Brown Band samen met Ingrid Andress.

Wist je dat Ingrid Andress ook aan ‘The Sing-Off’ heeft deelgenomen? Zij zat in het tweede seizoen van de TV-show. In datzelfde seizoen zat trouwens ook Adam Chance. Bij Home Free neemt hij voornamelijk de bariton zangpartijen voor zijn rekening, maar toen was hij de baszanger van de a cappella band Street Corner Symphony.

 

Wat is de mooiste zin die je ooit hebt gelezen of gehoord in een song, in de literatuur…?

Eigenlijk is dat de hele song ‘Summer, Highland Falls’ van Billy Joel, mijn favoriete Billy Joel song. Dat hele nummer is pure poëzie. Als ik er dan toch een gedeelte als absolute favoriete gedeelte moet uithalen, dan zijn dat de eerste strofen:

‘They say that these are not the best of times
But they're the only times I've ever known
And I believe there is a time for meditation
In cathedrals of our own
Now I have seen that sad surrender in my lover's eyes
And I can only stand apart and sympathize
For we are always what our situations hand us
It's either sadness or euphoria’

Ik raad iedereen aan om dat nummer te beluisteren en dan vooral de versie waarop Billy Joel zichzelf enkel begeleidt op de piano.

 

En dan is het jammer genoeg alweer tijd voor de slotvraag: heb je nog een speciale boodschap voor de Home Fries (zo noemen de fans van Home Free zichzelf) in Nederland?

Bedankt voor het geduldige wachten. Het heeft veel te lang geduurd voordat we weer een nieuwe Europese tour konden inplannen. Wij kijken er naar uit om weer naar Nederland te komen en met jullie een feestje te bouwen in Utrecht op 27 september 2023!