Album recensie: Aaron Watson - Vaquero

Aaron Watson - Vaquero

Release – 24 Februari 2017

Platen label – Big Label Records

Texaan in hart en nieren Aaron Watson timmerde al jaren aan de weg toen hij in 2015 zijn doorbraak beleefde met The Underdog. Die plaat, zonder hulp van Nashville uitgebracht, sloeg zo goed aan bij het countrypubliek dat hij wekenlang bovenaan de verschillende hitlijsten bivakkeerde en heel wat grotere sterren achter zich liet. Deze maand, exact twee jaar later, verschijnt de opvolger Vaquero (een soort van Mexicaanse cowboy, zeg maar). En opnieuw laat Watson horen dat hij één van de grotere countrytalenten van deze tijd is. Hij doet het nog steeds allemaal op eigen kracht, op zijn eigen privélabel, maar dat is aan het eindresultaat niet af te horen.

Vaquero heeft weinig gemeen met de huidige Nashville-sterren als Luke Bryan en Brantley Gilbert, maar des te meer met de countryhelden van 25 jaar geleden. Mannen als George Strait, Alan Jackson en Garth Brooks zouden zich in die tijd in hun handen hebben geknepen met materiaal van deze kwaliteit. Er zijn eigenlijk maar twee grote verschillen: de productie is ietsje moderner (maar niet te veel) en deze plaat duurt met een speelduur van ruim een uur bijna dubbel zo lang als de cd's die zij toen uitbrachten. Nog beter: die grote kwantiteit heeft geen nadelige invloed op de kwaliteit, want die blijft van opener Texas Lullaby (een mooi verhalend nummer over een oorlogsveteraan) tot afsluiter Diamonds and Daughters (opgedragen aan zijn eigen kleine meid) constant hoog. Er zijn wel een paar uitschieters, zoals These Old Boots Have Roots, They Don't Make 'Em Like They Used To en het feestelijke One Two Step At A Time, maar zelfs de iets 'mindere' nummers zijn nog steeds dik in orde. Als je je country het liefst volgens jaren '90-recept hoort, mag je Vaquero niet missen.