Concertrecensie: Miranda Lambert - Caprera, Bloemendaal

 

 

Miranda Lambert - Caprera, Bloemendaal, 16-08-2017

 

De laatste jaren gebeurt het steeds vaker dat Amerikaanse countrysterren voor een aantal kleinschalige optredens naar Nederland kwamen.

Sinds 2014 hebben we onder meer Eric Church, Kacey Musgraves, Darius Rucker en Frankie Ballard op bezoek gehad. Maar één van de allergrootste sterren zat er nog niet tussen: Miranda Lambert. Op woensdag 16 augustus werd dat gemis goed gemaakt en stond Miranda met haar negenkoppige band voor het eerst op een Nederlands podium. Verrassend genoeg niet in Amsterdam, maar in het Bloemendaalse openluchttheater Caprera.

 

Niet echt de plek waar je een Amerikaanse superster zou verwachten, zelfs al is Miranda in Nederland veel minder bekend dan in de VS. Maar wel een mooie, sfeervolle locatie voor haar live-debuut op het Europese vasteland (in 2016 speelde ze al in Engeland en Ierland). Voor een publiek van 1200 fans die vanuit het hele land naar het Noord-Hollandse villadorp zijn gekomen, zet Miranda in anderhalf uur een iets kleinschaliger versie neer van de setlist waarmee ze de afgelopen tijd door Amerika toerde.

 

 

Voorafgegaan door een bescheiden en sympathiek voorprogramma van het Britse countryduo Ward Thomas, waar we zeker nog meer van gaan horen, gaat Miranda stipt op tijd van start met Fastest Girl In Town, meteen gevolgd door een stampende versie van Kerosene. Vervolgens neemt ze even het woord en laat ze weten dat ze stiknerveus is voor haar eerste optreden in Nederland: ‘Ik was bang dat jullie me niet konden verstaan of niks van mijn nummers begrepen’, legt ze uit. Dat valt reuze mee, en ondanks de grote afstand tot het publiek, door de vijf meter brede gracht voor het podium, krijgt ze een warme ontvangst.

 

Wat volgt is een dwarsdoorsnede van haar zes albums, aangevuld met twee covers en een kleine verrassing. De nadruk van de show ligt op het materiaal van het nieuwe album The Weight Of These Wings, waar zes nummers van worden gespeeld. Nummers als Vice, Ugly Lights en Pink Sunglasses worden zeker zo goed ontvangen als de oudere publieksfavorieten, waarvan ze er ook de nodige speelt. Vooral de albums Revolution en Four the Record zijn daarbij goed vertegenwoordigd, met sterke uitvoeringen van onder meer Heart Like Mine, White Liar, All Kinds of Kinds en Mama’s Broken Heart, terwijl er van Platinum uit 2014 opvallend weinig wordt gespeeld. De reden daarvoor is vrij duidelijk: haar ex had een forse vinger in de pap op die plaat, en daar wil ze liever niet aan herinnerd worden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze het zinnetje ‘I live in Oklahoma’ uit Little Red Wagon heeft vervangen door ‘I got the hell out of Oklahoma’.

 

Na ongeveer een uur is het tijd voor een kort intermezzo en haalt Miranda achtergrondzangeres Gwen Sebastian naar voren, die haar nieuwe solo-single Cadillac zingt. En daarna wordt er alweer naar de finale van de show toegewerkt. De set wordt afgesloten met een knallende uitvoering van Gunpowder and Lead van het album Crazy Ex-Girlfriend, waarna Miranda in haar eentje terugkomt voor een akoestische versie van Tin Man, zoals ze die onlangs ook op de ACM Awards speelde. De afsluiter is een cover van de U2-hit Still Haven’t Found What I’m Looking For, een mooi moment voor het publiek om nog even mee te zingen en de schijnwerpers van de smartphones aan te zetten. Miranda neemt afscheid met de opmerking dat ze nog steeds bloednerveus is, maar ook dankbaar voor de ontvangst. Dus laten we hopen dat het niet al te lang duurt voordat ze weer terug is op een Nederlands podium.

 

Gezien: 16 augustus 2017, Caprera, Bloemendaal

 

 Voor foto's en video klik hier