Lainey Wilson is momenteel een van de grootste sterren in de new country scene, en dat bewijst ze met haar nieuwe album Whirlwind. Na haar doorbraak met Bell Bottom Country heeft Wilson zich opgewerkt tot een vaste waarde in de industrie. Ze is nu een gevestigde naam, maar wat haar nog meer onderscheidt, is haar trouw aan haar country roots in een genre dat steeds verder wegdrijft van zijn oorsprong.

Whirlwind is een album dat haar persoonlijke en muzikale reis perfect samenvat. Van het leven in een camper in Nashville tot het winnen van talloze prijzen en een rol in de populaire serie Yellowstone, Wilsons carrière is, zoals de titel van het album suggereert, een wervelwind. In nummers zoals “Middle Of It” reflecteert ze op haar opkomst en de uitdagingen die ze heeft overwonnen, met teksten als: “Knee deep in the weeds, you can only see just a little of it.” Dit geeft haar verhaal een authentieke en krachtige lading.

De kracht van dit album zit in Wilsons vocale prestaties en de emotionele diepgang van de nummers. Of het nu gaat om het melancholische “Broken Hearts Still Beat” of het energieke “Call A Cowboy,” Wilson legt haar ziel bloot in elke track. Vooral “Whiskey Colored Crayon,” dat het album afsluit, raakt diep met een ontroerend verhaal over familie en verslaving, maar eindigt toch met een hoopvolle noot.

Wat opvalt aan Whirlwind is de diversiteit van de nummers. Wilson blijft trouw aan haar countrywortels, maar flirt ook met andere genres. “Ring Finger,” bijvoorbeeld, begint als een hard rock-nummer voordat het overgaat in een funky groove. Dit is een speelse kant van Wilson die we al eerder zagen op Bell Bottom Country, maar het is duidelijk dat ze hiermee vooral plezier wil maken en niet per se een nieuwe richting voor haar muziek aangeeft.

Toch is er ook kritiek op het album, vooral op de productie van Jay Joyce, die bekendstaat om zijn neiging om country in een meer rock-georiënteerde richting te duwen. Hoewel Wilsons stem onmiskenbaar country is, ontbreekt het op Whirlwind aan traditionele country-instrumenten zoals banjo’s en fiddles. In plaats daarvan horen we elektronische invloeden en zware gitaartonen die soms afleiden van de pure emotie die in de nummers ligt. Dit is vooral merkbaar in nummers zoals “Call A Cowboy” en “Counting Chickens,” waar je als luisteraar bijna verlangt naar een eenvoudigere, akoestische begeleiding.

Desondanks is de energie van het album onmiskenbaar. Nummers zoals “Good Horses” (een samenwerking met Miranda Lambert) en “Hang Tight Honey” zijn catchy en zitten vol levendigheid. De veelzijdigheid van Wilson als songwriter en zangeres komt hier volledig tot zijn recht. Ze slaagt erin om zowel sassy en empowering te zijn op nummers zoals “4X4XU,” terwijl ze ook introspectief en gevoelig kan zijn op liedjes zoals “Devil Don’t Go There” en “Middle Of It.”

Al met al laat Whirlwind zien dat Lainey Wilson haar plek in de countrymuziek meer dan verdiend heeft. Ondanks enkele productieproblemen blijft haar talent als zangeres en songwriter doorschijnen. Het is een album dat haar evolutie als artiest weerspiegelt, en hoewel ze experimenteert met nieuwe geluiden, blijft ze trouw aan de emotionele kern van haar muziek. Voor fans van new country is Whirlwind een must-listen.