Recensie: Kelsea Ballerini - ballerini

Kelsea Ballerini
ballerini

Op 11 september 2020 verscheen ‘Ballerini’ van Kelsea Ballerini. Alweer het vierde studioalbum van de 27-jarige zangeres. Of beter gezegd, album ‘3b’, want na ‘The First Time’ (2015) en ‘Unapologetically’ (2017) werd in maart 2020 ‘Kelsea’ gereleased als derde studioplaat. En zes maanden later was het dan de beurt aan ‘Ballerini’, waarop de zangeres de 13 nummers van ‘Kelsea’ heeft ontdaan van alle elektronische opsmuk en ze opnieuw heeft opgenomen in een akoestische versie. Tekstueel heeft ze niets aangepast aan de songs, dus inhoudelijk is deze recensie zowel van toepassing op ‘Kelsea’ als op ‘Ballerini’.

Door Cedric Davids

Het overheersende thema is ‘onzekerheid’, want die komt in al zijn facetten aan bod op de eerste vijf nummers van het album. Op het openingsnummer ‘Overshare’ probeert de zangeres haar onzekerheid te verbergen door alles op overdreven wijze met iedereen te delen (‘I overshare because I overcare.’). Ik wil niet samen met mijn vriendinnen naar een club/discotheek gaan, want ik hou niet van oppervlakkigheid. Is er dan iets mis met mij, vraagt ze zich af op ‘Club’? Op het Taylor Swift-achtige ‘Homecoming Queen?’ stelt Kelsea heel veel vragen aan het mooiste meisje van de school/het schoolbal: Wat gaat er in jou om? Hoe ga jij om met tegenslag en verdriet? Nog meer Taylor Swift invloeden vinden we terug op ‘The Other Girl’, waarin ze ontdekt dat haar vriend nog een andere vriendin heeft en ze zichzelf afvraagt wie die andere vrouw is en wie van beide hij verkiest boven de andere (‘Who is the other girl? Is it you or is it me?’). Ik ben heel erg onzeker, maar toch hou ik heel veel van jou, kon je dat maar zien. Dat is het onderwerp van ‘Love Me Like A Girl’ (‘Sometimes I don’t like what’s in the mirror, uncomfortable standing in my skin.’).

‘Love And Hate’ is dan weer het verhaal van een verbroken relatie (‘There is a very thin line between love and hate, between a heart that’s whole and a heart that breaks, and I crossed that line between love and hate.’). Een ander type haat-liefdeverhouding vinden we terug op het slotnummer ‘la’, waarin Kelsea bezingt dat ze soms heel erg houdt van alle glitter en glamour in L.A., maar L.A. soms ook erg haat, vooral wanneer ze haar geboortedorp in Tennessee erg mist (‘I’ve got a love and hate relationship with L.A.’.).

Ook al zijn we uit elkaar en hoef ik je niet meer terug in mijn leven, toch denk ik in een dronken bui nog weleens aan jou: heb je al iemand anders? En houdt zij net zoveel van jou zoals ik destijds van jou heb gehouden? Dat zingt Kelsea op ‘The Way I Used To’. En als alle gevoelens je teveel worden, dan is het schrijven van een countrysong de uitkomst om die gevoelens te kanaliseren en te verwoorden. Althans, dat is het recept van het nummer ‘A Country Song’.

Gelukkig is er ook ruimte voor een aantal vrolijkere nummers. Ik wil niet opschepperig klinken, maar ik heb een zeer aantrekkelijke man aan de haak geslagen, een echt lot uit de loterij, verkondigt een gelukzalige Kelsea op ‘Bragger’. En op het semi-uptempo ‘Needy’ deelt ze met ons dat ze helemaal verslaafd is aan haar vriend, vanaf dag 1 dat ze hem ontmoette, ook al had ze voorheen niemand nodig en was ze een onafhankelijke, vrijgevochten vrouw (‘I liked my Fridays all alone, with no reason to check my phone, but now I’m needy.’).

De helft van de inwoners van haar geboortedorp heeft zijn/haar vleugels uitgeslagen en is vertrokken naar andere oorden. Dat heb ik ook gedaan, maar toch ben ik mijn roots in Knoxville, Tennessee, niet vergeten. Dat is het onderwerp van de filmische, eveneens Taylor Swift-achtige ballad ‘Half Of My Hometown’, een nummer dat op het voorgaande album ‘Kelsea’ trouwens een duet is met Kenny Chesney. En dan is er tenslotte nog de uptempo hit ‘Hole In The Bottle’. Mede door de aanstekelijke melodie een tijdens de eerste beluisteringen erg vrolijk nummer, waarin Kelsea zich afvraagt of er een gat is in de bodem van haar wijnflessen aangezien ze zo snel leeg raken. Maar bij nadere beluistering kan het nummer ook worden opgevat als een song met een dubbele ‘bodem’ (o, ironie!), want gaat het nu over dronken worden door te feesten of gaat het over puur alcoholisme? Het beantwoorden van die vraag laat ik ter interpretatie over aan iedere individuele luisteraar.

‘Kelsea’ en ‘Ballerini’ is een uiterst interessant en geslaagd project: binnen een half jaar tijd twee albums op de markt brengen met exact dezelfde nummers, die, door andere invalshoeken te gebruiken, toch ‘verdubbelen’ en uitgroeien tot 26 unieke songs: 13 nummers met veel poppy en elektronische invloeden op ‘Kelsea’ en dezelfde 13 songs in een akoestische (country) versie op ‘Ballerini’. Vooral op ‘Ballerini’ horen we hoezeer Kelsea Ballerini’s stem en nummers lijken op die van Taylor Swift en Taylor’s twee meest recente albums. Welke van de twee albums (‘Kelsea’ of ‘Ballerini’) nu het beste is? Liefhebbers van de poppy kant van Kelsea zullen waarschijnlijk de voorkeur geven aan ‘Kelsea’, terwijl ‘Ballerini’ dan weer meer de (new) country liefhebbers zal bekoren. Of een mix van beide albums, gezien de samenwerking met Kenny Chesney en de fantastisch gearrangeerde versie van ‘Hole In The Bottle’ op ‘Kelsea’ en de prachtige, van alle opsmuk ontdane, akoestische versies van de andere nummers op ‘Ballerini’. De keuze over welk album het beste is laat ik dan ook graag over aan jullie, de lezers van deze recensie. Een ding is zeker: Kelsea Ballerini is ondertussen een gevestigde waarde in de countryscene en we kunnen anno 2021 niet meer om haar heen. ‘Kelsea’ + ‘Ballerini’ = 100% Kelsea Ballerini!