Recensie: Drake White - The Optimystic

Drake White
The Optimystic
Door Cedric Davids

Drake White heeft het de afgelopen jaren zwaar te verduren gehad. In maart 2019 stond hij in Nederland nog op het podium van C2C Amsterdam, maar in augustus van datzelfde jaar stortte hij in elkaar tijdens een concert in de US. Een akelige diagnose volgde: bij de zanger werd arteriovenous malformation (AVM), een zeldzame hersenaandoening, vastgesteld. De behandelende artsen vertelden hem dat hij hoogstwaarschijnlijk nooit meer zou kunnen optreden. Een hard gelag voor Drake en niet lang daarna brak ook nog eens de coronapandemie uit. Je zou voor minder bij de pakken gaan neerzitten, maar niets bleek minder waar. De rasoptimist werkte heel hard aan zijn revalidatie. En met succes, want op 11 maart 2022 verscheen niet alleen zijn tweede studioalbum, met de toepasselijke titel ‘The Optimystic’, maar vanaf eind maart 2022 tourt hij weer in de US. En in augustus 2022 komt hij zelfs voor een paar concerten naar de UK! ‘The Optimystic’ is een heel persoonlijk album geworden, met heel wat gospelinvloeden, waarop doorzettingsvermogen, geloof, hoop en liefde een belangrijke rol spelen.

Het album opent met het semi-uptempo ’50 Years Too Late’: ik ben een traditionele, ‘old school’ man, die eigenlijk 50 jaar te laat is geboren, want vroeger was alles beter (‘I’m a modern-day John Wayne, got my daddy’s last name, born 50 years too late.’). Het uptempo ‘American Thunder’ is een ode aan een prachtige, pittige Amerikaanse dame (‘Sky blue eyes, deep as Lake Michigan; look you in the eyes, brings you to your knees.’). De soulballad ‘Rainbow State Of Mind’, een samenwerking met The Woods, gaat over geloof en het loslaten van controle (‘When you give up control, you’ll find that pot of gold, and you’ll get the rainbow.’). Wij zijn niet rijk, maar we hebben (onze liefde voor) elkaar en dat is meer dan genoeg, horen we terug op het uptempo ‘Pawn Shop Rings And Double Wide Dreams’ (‘All we need is an old tyre swing, got our names in the tree with a ‘For’ and an ‘Ever’ and a heart in between / It’s money in the bank every time you kiss me.’).

Daarna is het de beurt aan een ware hymne. Op het semi-uptempo ‘Giants’ bezingt Drake White dat iedereen zo zijn/haar eigen uitdagingen heeft in het leven, die onoverwinnelijk lijken (‘We all got giants, we all feel like David facing Goliath sometimes.’). Op het prachtige, semi-uptempo ‘Hurts The Healing’ vraagt het hoofdpersonage zich af of de pijn die hij voelt wellicht (het begin van) de eigenlijke genezing is (‘Maybe the hurt’s the healing, maybe sorrow is the preacher that brings me back to faith.’). Een krachtige song met meerdere lagen, die zowel van toepassing kan zijn op Drake’s (gevecht tegen zijn) medische aandoening als op om het even welke break-up. De mooiste creaties in het leven ontstaan vaak pas na lange tijd, dus wees geduldig, horen we terug op het semi-uptempo ‘It Takes Time’ (‘It takes time, you can’t rush your way right through this life.’).

De ballad ‘Power Of A Woman’ is een ode aan de vrouwen in het leven van Drake White, waaronder zijn moeder en zijn vrouw (‘I believe in the power of a woman.’). De ballad ‘Legends Never Die’ is dan weer een ode aan zijn geliefde oom, die hij niet alleen een mentor maar ook een tweede vader noemt (‘When he leaves this world, there won’t be no goodbyes, ‘cause heroes are remembered, but legends never die.’). Het uptempo ‘Can’t Have My Dog’ gaat over de onvoorwaardelijke liefde van een man voor zijn viervoeter: je mag alles van mij afpakken, maar niet mijn trouwste vriend: mijn hond (‘You can have it all, but you can’t have my dog, no, Ma’am.’).

Het uptempo, haast kerkelijke, ‘Angel Side Of You’ gaat over de goedheid in een persoon die het hoofdpersonage aanbidt (‘Heaven must be listening to every word you’re whispering, if I were God I’d talk to you too; you can’t hide the angel side of you.’). Ook al zijn we nu uit elkaar, dankzij jou heb ik een waardevolle les geleerd, horen we terug op de Sam Hunt-achtige ballad ‘Free’ (‘If loving her taught me anything, it’s that the best things in life are free.’). Een van de laatste nummers op het album is de titeltrack, de ballad ‘The Optimystic’: vaak denk ik met weemoed terug aan vroeger, aan mijn optimistische ik (‘Ooh, I miss it, the optimistic.’). Het slotnummer is een 1 minuut durende oude opname van de classic ‘Amazing Grace’. Het bijzondere hieraan is dat het een opname betreft, gezongen door de kerkgemeenschap van zijn grootvader’s kerk, waarbij het koor onder leiding staat van Drake White’s vader en grootmoeder. Een waardige afsluiter van dit album.

Zes jaar na het verschijnen van zijn debuutalbum ‘Spark’ (2016) en na het overwinnen van heel wat persoonlijke hindernissen, heeft de ondertussen 38-jarige Drake White met ‘The Optimystic’ een uiterst persoonlijk en wondermooi album afgeleverd. Door de gospelinvloeden in heel wat songs krijgt het vaak een haast religieuze en helende lading/energie. Het goede nieuws is ook dat Drake White weer tourt. Voorlopig enkel in de US. Maar in de zomer van 2022 komt hij ook naar de UK en hopelijk raken Nederlandse concertpromotoren na het beluisteren van ‘The Optimystic’ (en na het lezen van deze recensie) er ook van overtuigd om zijn UK tour uit te breiden met tenminste 1 concert in Nederland. Topalbum!