Recensie: Carrie Underwood - Denim & Rhinestones

Carrie Underwood
Denim & Rhinestones
Door Cedric Davids

Op haar vorige twee albums verwende Carrie Underwood de luisteraars met haar favoriete kerstsongs (‘My Gift’ (2020)) en met haar passie voor gospel en worship songs (‘My Savior’ (2021)) (een recensie van beide albums is ook terug te lezen op newcountry.nl). Twee uitstekende albums waarop Carrie Underwood’s vocale talenten op fantastische wijze tot uiting kwamen. Twee thema-albums ook, die niet onmiddellijk aansloten bij de rest van haar repertoire. Op 10 juni 2022 verscheen met ‘Denim & Rhinestones’ dan eindelijk de opvolger van ‘Cry Pretty’ uit 2018. Een album met 12 nummers, die gaan over liefde, liefdesverdriet, break-ups, bedrog, een femme fatale en keuzes maken in het leven. Een album ook dat eerder elektronisch en rock klinkt dan country.

De titeltrack, het uptempo ‘Denim & Rhinestones’, is het openingsnummer van de plaat: we zijn tegenpolen, maar toch vullen we elkaar goed aan en passen wonderwel bij elkaar (‘You’re the cool and I’m the fire; some things don’t get any better than when they go together.’). Het semi-uptempo ‘Velvet Heartbreak’ gaat over het moment waarop je verliefd wordt op iemand en waarbij je op voorhand al weet dat het bij een one-night stand of een kortstondig avontuurtje zal blijven, omdat een langdurige relatie gedoemd is om te mislukken. Toch ga je ervoor, ondanks dat je weet dat je met een gebroken hart zal achterblijven (‘Looks so good on you, you gotta try him on, but don’t cut the tags off if you take him home.’). Carrie blijkt ook over bovennatuurlijke gaven te beschikken want op het uptempo ‘Ghost Story’ zingt ze dat ze voor eeuwig in het hoofd van haar ex-geliefde zal blijven rondspoken (‘I’m gonna be your ghost story, that keeping you up, all night memory.’).

Waarom doet een break-up zoveel pijn? Hopelijk voel ik me snel weer de oude, horen we terug op het uptempo, rockende ‘Hate My Heart’ (‘I want my feel-good back instead of feeling bad that I can’t get past, I hate my heart right now.’). De ballad ‘Burn’ gaat dan weer over het volgende: ook al is onze liefde voor elkaar gedoofd, toch heb ik warme herinneringen aan jou, maar tegelijkertijd zal onze gestrande relatie voor altijd een gapende wonde bij mij achterlaten (‘That’s the thing about your memory, it’s keeping me warm, but it’s killing me, even though our love died out, it’s always gonna burn, burn, burn.’). Ik ben een braaf, lief meisje, maar soms heb ik ook een wilde kant. Dat is het thema van het rockende ‘Crazy Angels’ (‘Sweetheart with a wild side.’).

‘Faster’ is een jaren ’90 ballad, die niet zou misstaan in het repertoire van Mariah Carey of Whitney Houston, en is een ode aan de liefde (‘I only want to be wherever you are, ‘cause whenever I look in your eyes, you make my heart beat faster.’). Ik heb geen alcohol meer nodig, want nu ben ik dronken door jouw liefde, vormt het onderwerp van het uptempo ‘Pink Champagne’ (‘I can get intoxicated on you, baby, anytime, ‘cause you’re mine.’). Het uptempo ‘Wanted Woman’ kent jaren ’80 vibes en zou evengoed een Keith Urban song kunnen zijn: ik heb het zo met jou getroffen, want door jou voel ik me op en top vrouw (‘You know how to make a lady feel like a wanted woman.’).

Het stevig rockende ‘Poor Everybody Else’ is een song over een femme fatale (‘’cause when she walks in, poor everybody else.’). Na al het elektronische en rockende geweld op de eerste 10 songs gaat Carrie Underwood pas bij haar twee laatste nummers de countrytoer op. Het semi-uptempo ‘She Don’t Know’ vertelt het verhaal van een bedrogen vrouw en is het meest country klinkende nummer van het album (‘And she’s the reason he’ll tell me he’s working late, but she can have him.’). Carrie Underwood heeft alleen de pech dat dit onderwerp in het verleden reeds talloze keren treffender en pakkender werd verteld door andere artiesten. Recente voorbeelden van absolute meesterwerkjes die dit onderwerp behandelen: ‘Never Wanted To Be That Girl’ door Carly Pearce en Ashley McBryde en ‘Diane’ door Cam. Het album sluit af met de ballad ‘Garden’, waarop de volgende interessante vraag wordt gesteld: welke keuzes maak jij in het leven (‘If you reap what you sow, what kind of garden would you grow?’)?

Carrie Underwood heeft in het (recente) verleden veel uitstekende songs en albums uitgebracht. Ik wou dat ik dit ook kon zeggen over ‘Denim & Rhinestones’, maar wat mij betreft is de plaat te veel doordrenkt met elektronische en rockinvloeden (het is dan ook niet verwonderlijk dat Carrie in de afgelopen weken tweemaal een gastoptreden heeft verzorgd met Axl Rose van Guns ‘n Roses) om het nog een new countryalbum te noemen. Daarnaast staan er eigenlijk ook enkel degelijke, maar middelmatige nummers op het album zonder echte uitschieters. Al met al dus een degelijk album dat hoofdzakelijk gesmaakt zal worden door de echte Carrie Underwood fans.