Alan Jackson
Where Have You Gone
Liefhebbers van ‘old school’ country worden in mei 2021 heel erg verwend, want exact 1 week na ‘Set In Stone’ van Travis Tritt (recensie van dat album is ook terug te lezen op newcountry.nl) verscheen op 14 mei 2021 het album ‘Where Have You Gone’ van countrygrootmeester Alan Jackson. En de heer Jackson heeft er werk van gemaakt, want de plaat bevat maar liefst 21 nummers. Bijna anderhalf uur pure country luistergenot, met typische country-instrumenten als de fiddle, de banjo en de steel guitar en met thema’s als nostalgie, heimwee, verdriet, troost, liefde, dankbaarheid en wijze raad.
Door Cedric Davids
De toon wordt onmiddellijk gezet tijdens het openingsnummer en tevens titeltrack ‘Where Have You Gone’, Alan Jackson’s ode aan de echte countrymuziek. Een prachtige ballad, waarop hij tevens zijn verlangen/heimwee naar ‘old school’ country uitspreekt, aangezien die volgens hem steeds meer (naar de achtergrond) verdwijnt (‘Sweet country music, where have you gone, sweet country music, please come back home.’). Ook het uptempo ‘Back’ is een ode aan pure countrymuziek (‘I’m bringing country back, back where it belongs.’). En op het album brengt Alan Jackson ook een eerbetoon aan Merle Haggard, door diens ballad ‘That’s The Way Love Goes’ te coveren (‘Love is the music God made for all the world to say: it’s never old, it grows.’). Nog meer nostalgie vinden we terug op het uptempo ‘Where The Cottonwood Grows’, waarop het hoofdpersonage herinneringen ophaalt aan een jeugdliefde (‘I can close my eyes and it takes me back to two young lovers on that riverbank.’).
Op een good old fashioned countryalbum kan het thema ‘verdriet’ niet ontbreken. Op het semi-uptempo ‘Wishful Drinkin’’ zingt de hoofdpersoon dat hij ontzettend veel van zijn geliefde houdt, maar tegelijkertijd ook heel goed beseft dat hij (en de drank) de reden is (zijn) waarom zij niet meer bij hem wil zijn (‘Wishful drinkin’, wishin’ you would come back home.’). Treuren om een stukgelopen relatie omdat twee mensen te verschillend bleken te zijn, dat is het onderwerp van zowel de ballad ‘Way Down In My Whiskey’ (‘When I am way down in my whiskey, that is when she comes around.’) als van de ballad ‘I Was Tequila’ (‘I was tequila and she was champagne.’). Dat het huwelijksleven niet altijd makkelijk is, horen we terug op het uptempo ‘Livin’ On Empty’ (‘Livin’ on empty, lovin’ on fuse, trying to hold it all together on whiskey and blues.’). Draai niet om de hete brij heen, maar verlaat me gewoon. Ik hoef geen uitleg van jou. Dat is de (harde) boodschap van het semi-uptempo ‘Write It In Red’ (‘I don’t wanna hear what’s going through your head, just take out your lipstick and write it in red.’).
Naast alle songs over verdriet is er gelukkig ook ruimte voor positievere onderwerpen. De ballad ‘I Can Be That Something’ handelt over troost: ik kan jouw ex niet vervangen, maar ik kan jou wel over jouw verdriet heen helpen (‘I can be that whiskey in your bottle, I can be that smile that takes away your tears.’). Nog zo’n mooie, hoopvolle song is de ballad ‘This Heart Of Mine’: ook al werd ik vaak gekwetst, toch blijft mijn hart openstaan voor de liefde (‘This heart of mine can hold a lot of love.’). De ballad ‘So Late So Soon’ vertelt het verhaal van een zeer romantische avond (‘How did it get so late so soon?’). En het uptempo ‘Chain’, een song in de stijl van Garth Brooks, is een ode aan de liefde (‘I will never free my heart and break the chain.’).
Ook al laat ik het niet altijd merken, toch ben ik zeer dankbaar voor mijn leven. Dat zingt het hoofdpersonage op het uptempo ‘A Man Who Never Cries’ (‘If you look closely and deep in my eyes, you might see a few happy tears from a man who never cries.’). Het album bevat ook een feestelijk (linedance) nummer, het uptempo ‘Beer:10’, een song die doet denken aan het werk van Toby Keith: snakken naar een ijskoud biertje of een glas whiskey na een week hard werken (‘Beer:10, Whiskey:30.’).
Op ‘Where Have You Gone’ staan ook drie zeer persoonlijke songs. De ballads ‘You’ll Always Be My Baby’ (‘You’ll always be my baby, forever in my heart.’) en ‘I Do’ (‘I hope you feel the way that I do, and he said: ‘I do.’’) werden door Alan Jackson geschreven voor het huwelijk zijn dochters. En de ballad ‘Where Her Heart Has Always Been’ is een ode aan zijn overleden moeder (‘Now she is dancing in the wind with her true love again, where her heart has always been.’).
En tenslotte heeft Alan Jackson op het album nog heel wat wijze raad voor ons in petto. Stel de juiste prioriteiten en besteed enkel aandacht aan de echt belangrijke zaken in het leven, is het onderwerp van de ballad ‘Things That Matter’ (‘There’s things that matter and things that don’t.’). Op het slotnummer, de ballad ‘The Older I Get’ zingt hij het volgende: hoe ouder ik word, des te meer besef ik dat je van het leven moet genieten en datgene en de mensen die je hebt, moet koesteren (‘The older I get, the more I think you only get a minute, better live while you’re in it because it’s gone in a blink.’). En dan is er nog de ballad ‘The Boot’. Een song in het rijtje van ‘The Chair’ (George Strait) en ‘The Dance’ (Garth Brooks), waarin Alan Jackson een voor hem onbekende man ontmoet in een bar en de man, na het aanhoren van diens levensverhaal, de wijze raad geeft om onmiddellijk terug te keren naar de vrouw die hij thuis had achtergelaten en niet van plan was om ooit nog naar haar terug te gaan.
‘Where Have You Gone’ is een album om door een ringetje te halen. Een prachtige nostalgische trip down memory lane, gekruid met typische countrythema’s en country-instrumenten, een aantal zeer persoonlijke nummers en heel wat wijze raad. Alan Jackson bewijst dat ‘old school’ country nog steeds springlevend is, ook al wordt dit genre volgens hem steeds zeldzamer of is het zelfs met uitsterven bedreigd. Het album is een schitterende toevoeging aan Alan Jackson’s reeds indrukwekkende oeuvre. Country as country should be!
Release – 14 mei 2021
Platen label – ACR Records, LLC / EMI Records Nashville
Alan Jackson - Where Have You Gone
