Jason Isbell and the 400 Unit - Reunions

Jason Isbell and the 400 Unit
Reunions

Release – 15 mei 2020
Platen label – Southeastern Records

Door Stijn De Jong

De dagen dat Jason Isbell nog een losgeslagen rocker was waarvan het twijfelachtig was of hij de dertig wel zou halen, die liggen inmiddels ver achter ons. Die periode heeft hij uitgebreid gedocumenteerd op zijn voorgaande albums, en ondertussen heeft hij zich eveneens geprofileerd als een van de gezichtsbepalende singer-songwriters van de afgelopen tien jaar, de Tom Petty of de Bruce Springsteen van zijn generatie. Het is juist die status die hij onderstreept op Reunions, zijn nieuwe album met zijn vaste begeleiders The 400 Unit. Hoewel het album kort van duur is, met slechts tien nummers en een speelduur van krap drie kwartier, zijn al die tien nummers een waardevolle aanvulling van zijn catalogus.

Dat geldt voor de teksten, waarin hij opnieuw een ontwapenende openhartigheid weet te combineren met wagonladingen empathie en waar nodig een paar harde waarheden. Dat hij daarbij de nodige gevoelige snaren weet te raken, mag niet echt een verrassing zijn, en vooral What’ve I Done To Help, Only Children, Running With Our Eyes Closed, Be Afraid en It Gets Easier zijn pure kippenvelmomenten. Maar het valt ook op dat hij hier een grotere emotionele afstand tot zijn onderwerpen bewaard dan op een emotioneler album als Southeastern. We luisteren hier naar een man die prachtige verhalen vertelt, maar hij stort niet echt zijn hart uit.

Ook productioneel is Reunions een andere plaat dan de voorgangers. Isbell werkt hier als gebruikelijk samen met producer Dave Cobb, en ze hebben gekozen voor een sound die rechtstreeks terugverwijst naar de soft rock van medio jaren ‘70. Denk aan Hotel California, aan Rumours, aan het eerste album van Dire Straits, aan Dark Side of the Moon, dat soort platen. En dat moet je letterlijk nemen. Running With Our Eyes Closed klinkt als Mark Knopfler die een stukje meespeelt met Fleetwood Mac, terwijl Overseas een solo bevat waarvan je zo zou geloven dat hij door David Gilmour is ingespeeld. Ik bedoel deze vergelijkingen niet als kritiek, daar zijn de nummers an sich veel te goed voor. Maar het is wel opvallend dat de nummers die het minst verwijzen naar invloeden van vroeger, Be Afraid en It Gets Easier, ook meteen de onbetwiste hoogtepunten van Reunions zijn.