Whitney Rose - We Still Go To Rodeos

Whitney Rose
We Still Go To Rodeos

Release – 24 april 2020
Platen label – MCG Recordings

Door Stijn De Jong

De hoesfoto’s van We Still Go To Rodeos, het nieuwe album van Whitney Rose, en van haar vorige plaat Rule 62 uit 2017, hebben veel met elkaar gemeen. Op beide foto’s zien we haar zitten in een fiere houding terwijl ze met onverzettelijke blik in de camera kijkt, respectievelijk gekleed in een witte en een zwarte outfit, maar wel met dezelfde laarsjes aan. In het ene geval zit ze op een stoel voor een strak paarse achtergrond, in het tweede geval op een primitief bankje in een bos. Het is bijna of de beide hoezen elkaars tegenpool vormen. De reden waarom ik dit verschil zo nadrukkelijk ter sprake breng, is dat hetzelfde ook geldt voor de twee platen als zodanig. Waar Rule 62 een album vol pure retro-country was, laat Rose zich op Rodeos van veel meer verschillende kanten zien.

Deze keer zijn het vooral de teksten die de plaat tot een eenheid smeden, en die teksten gann bijna zonder uitzondering over liefdesverdriet en gebroken harten. Dat is een onderwerp waar Rose altijd al een speciaal talent voor aan de dag heeft gelegd, maar het komt deze keer zeer nadrukkelijk naar voren. Of deze nummers geworteld zijn in persoonlijke ervaringen, daar heb ik geen idee van en dat gaat me ook niets aan, maar tracks als Home With You, I’d Rather Be Alone, You’d Blame Me For The Rain en Better Man behoren tot de meest invoelbare relationele drama’s die ze ooit heeft opgenomen. Stilistisch gaat ze ondertussen alle kanten op, behalve de verkeerde. Er is behoorlijk zwoele country op Home With You en Believe Me Angela, pittige powerpop op In a Rut en Better Man en zelfs sexy retro-r&b op You’d Blame Me For The Rain, en dat valt allemaal perfect op zijn plek. Waarmee We Still Go To Rodeos inderdaad de tegenpool is van zijn voorganger, maar ook minstens zo goed.