Album recensie: Tyler Childers - Country Squire

Tyler Childers - Country Squire (Hickman Holler Records / RCA Records)

Alles verandert en alles blijft gelijk. Als die kreet op één specifiek genre van toepassing is, dan is het country. Maar in het geval van Tyler Childers en zijn tweede album Country Squire, de opvolger van Purgatory uit 2017, moeten we het eigenlijk omdraaien. Childers nam zijn tweede langspeler op met dezelfde band, hij zingt hetzelfde soort onderkoelde, traditionele countrynummers met dezelfde hese stem en zijn mentor Sturgill Simpson doet opnieuw de productie. En meteen vanaf het eerste nummer voelt Country Squire volledig vertrouwd. Toch heeft het album een compleet andere sfeer dan de voorganger, en dat maakt alle verschil.

Purgatory was niet alleen een spartaans geproduceerd album, het had ook een vrij grimmige uitstraling. Het klonk alsof het live werd uitgevoerd in een aftandse kroeg waar ieder moment een knokpartij kon uitbreken. En mocht dat gebeuren, dan zou de zanger zelf met plezier de mouwen opstropen en ook een paar klappen uitdelen. Dat sfeertje. Op Country Squire ligt dat anders en is het juist gemoedelijkheid troef, met een mooi melancholiek randje. Of Childers nou hardwerkende arme sloebers bezingt, zoals in het titelnummer en Peace of Mind, lichtelijk gewaagde herinneringen ophaalt aan zijn eerste liefde in Bus Route, of in Ever Lovin’ Hand en All Your’n zijn liefde aan zijn vrouw verklaart, het kabbelt allemaal in een bedaagd tempo voorbij en daarmee treft hij precies de juiste toon. Dat laatste nummer is, mede dankzij een schitterend meeslepend refrein, overigens ook meteen het absolute hoogtepunt van Country Squire.