Album recensie: The Highwomen - The Highwomen

The Highwomen - The Highwomen

Release – 6 september 2019
Platen label – Low Country Sound/Elektra

En nu we het toch over Brandi Carlile hebben (zie recensie Tanya Tucker - While I’m Livin), kunnen we meteen door naar The Highwomen.

Niet zomaar een band maar een ‘beweging’, aldus Amanda Shires, die dit balletje aan het rollen bracht. Dat principe onderscheidt het viertal meteen van eerdere vrouwelijke country-supergroepen, van Trio tot de Pistol Annies. The Highwomen is een nieuwe gelegenheidsband die naast Shires en de reeds genoemde Carlile bestaat uit Maren Morris en Natalie Hemby. De groep baseert zich op The Highwaymen, de legendarische samenwerking tussen Johnny Cash, Willie Nelson, Waylon Jennings en Kris Kristofferson uit de jaren ‘80. Maar eigenlijk is iedere countryzangeres een Highwoman, zo luidt de filosofie, en dit album is duidelijk meer dan zomaar een verzameling liedjes. Het is bedoeld om tegengas te geven aan de zeer vrouwonvriendelijke houding van de hedendaagse country-industrie. Vandaar ook dat de video van de single Redesigning Women barstensvol met beroemde countrydames zit. Er zijn echter ook een paar mannen bij het project betrokken. Eén daarvan - producer Dave Cobb - drukt een zwaar stempel op het geheel, en niet in positieve zin. De producties van Cobb worden de laatste jaren gaandeweg toch al steeds gladder en gelikter - je vraagt je soms serieus af of dit echt dezelfde gast is die Metamodern Sounds in Country Music op zijn naam heeft staan - en bij The Highwomen heeft hij die lijn zo ver doorgetrokken dat je af en toe het gevoel krijgt naar The Carpenters te luisteren; er zit niet één scherp randje aan deze plaat. Dat heeft tot gevolg dat op zich schitterende nummers als Crowded Table, If She Ever Leaves Me en My Only Child veel te suikerzoet klinken om daadwerkelijk indruk te maken. Dat wordt nog duidelijker bij de afsluiter Wheels of Laredo. Inderdaad, hetzelfde nummer, maar deze uitvoering maakt nog niet half zoveel indruk als de versie van Tanya Tucker. Toch een beetje jammer.