Album recensie: Striking Matches - Nothing But The Silence

Striking Matches - Nothing But The Silence  

Release – 23 Maart 2015
Platen label – CMG

De buzz rondom countryduo Striking Matches wordt al een tijdje steeds sterker. In 2012 bracht het uit Nashville afkomstige tweetal, Sarah Zimmerman en Justin Davis, een eerste EP uit. Die EP werd opgepikt door producer T Bone Burnett, die afgelopen jaar de prachtige Emmylou Harris-cover 'When The Right One Comes Along' voor ze produceerde, geschreven in samenwerking met Georgia Middleman van de Blue Sky Riders. Dat nummer werd vervolgens ook met succes gebruikt in de serie 'Nashville', wat de reputatie van Striking Matches nog meer bevestigde. En nu is er een compleet album, 'Nothing But The Silence', opnieuw geproduceerd door Burnett. Een album vol melodieuze countryrocknummers, gedragen door de fraaie tweestemmige zang en de vingervlugge gitaarpartijen die Zimmerman en Davis met elkaar uitwisselen.

De stem van Zimmerman heeft dezelfde helderheid als bijvoorbeeld Dolly Parton, terwijl de zang van Davis opmerkelijk genoeg een beetje aan classic rock-veteraan John Waite (The Babys, Bad English) doet denken. Die verschillende timbres sluiten goed op elkaar aan en hun enthousiaste, loepzuivere samenzang geeft de nummers een dosis extra energie. Maar het echte spektakelstuk op dit album is het gitaarwerk. Want op het moment dat ze een snarenduel met elkaar aangaan komt het album echt tot leven. Openingsnummer 'Trouble Is As Trouble Does' is al meteen een prima visitekaartje waarin Davis en Zimmerman elkaar constant aanvullen met scherpe loopjes en pittige stemuithalen. De pakkende single 'Hanging On A Lie' bereikt hetzelfde effect met een wat meer rockend geluid.

Ook in het tragere werk, zoals het broeierige 'Never Gonna Love Again' en ballads als het titelnummer en het al genoemde 'When The Right One Comes Along', weet het duo het door het dynamische samenspel spannend te houden. Dus dan is het ze vergeven dat er ook een wat minder nummer op staat. 'Make A Liar Out Of Me' klinkt een beetje zeurderig en eindigt ook nog eens met een veel te lange solo. Dat kan je dus beter overslaan, maar dan blijft er nog meer dan genoeg moois over. En daarmee maakt Striking Matches hun belofte meer dan waar.