Album recensie: Miranda Lambert - Wildcard

Album Miranda Lambert - Wildcard

Release – 1 november 2019
Platen label – Vanner Records/RCA Records Label Nashville

Het zag er al een tijdje naar uit dat Wildcard, het nieuwe en zevende album van Miranda Lambert, onder haar fans voor een tweedeling zou gaan zorgen. In de afgelopen maanden heeft Lambert al de nodige nummers de wereld ingeslingerd, en die werden met gemengde gevoelens ontvangen. De één was blij met de meer pop-georiënteerde koers die ze hier voer, en die een heel andere kant op ging dan het uitstekende, diepgravende maar ook behoorlijk zwaarmoedige dubbelalbum The Weight of These Wings uit 2016, waarop ze zich door haar echtscheiding heen zong. De ander vond deze strak geproduceerde pop-country juist een stap terug. Het leverde niet alleen in de muziekpers maar ook bij de ‘echte experts’ op sociale media de nodige discussie op.

Even de feiten op een rijtje. Lambert heeft met Wildcard een wisseling van de wacht doorgevoerd. Haar vaste rechterhand, producer Frank Lidell, is met verlof gestuurd en vervangen door Jay Joyce, die de afgelopen jaren achter de knoppen zat bij prima platen van bijvoorbeeld Ashley McBryde, Devin Dawson, Brandy Clark en The Brothers Osborne. Maar de belangrijkste broodheer van Joyce is Eric Church, met wie hij al sinds zijn debuut samenwerkt. En dat is te horen, want Wildcard is niet alleen de overtreffende trap van haar eigen Platinum uit 2014, het klinkt ook absoluut als de toffe zus van Desperate Man, het meest recente Church-album; het put uit zeer uiteenlopende invloeden, overgoten met precies zo’n sprankelend popsausje.

Maar waar een vergelijkbare koerswijziging bij collega Kacey Musgraves resulteerde in een klef en suikerzoet album waarop alle scherpe randjes van haar eerdere werk zorgvuldig waren weggeschaafd, blijft Lambert veel dichter bij zichzelf. Dit is wel degelijk dezelfde artiest als op Wings, alleen treffen we haar deze keer op een veel positiever punt in haar leven. En dat zullen we weten ook. Openingstrio White Trash, Mess With My Head en It All Comes Out In The Wash zijn stuk voor stuk dansbare meezingers, maar er zijn ook lieve liedjes als Settling Down, Bluebird en het licht ondeugende Pretty Bitchin’. En voor de fans die toch liever een meer ‘rootsy’ Miranda horen zijn er tracks als Holy Water, dat strak staat van de gospelinvloeden, het hard rockende Locomotive, de zwoele ballad Fire Escape en de melancholieke afsluiter Dark Bars. Als geheel mag Wildcard dan misschien minder diep graven dan de voorganger, maar aan het einde hou je er wel een lekker gevoel aan over.