Album recensie: Lee Ann Womack - The Lonely, The Lonesome & The Gone

Lee Ann Womack - The Lonely, The Lonesome & The Gone

Release – 27 oktober 2017

Platen label – ATO Records

Twee jaar na haar verrassende comebackplaat The Way I’m Livin’ is Lee Ann Womack terug met een album dat verder gaat waar die plaat ophield. Maar er is ook een belangrijk verschil; waar de vorige plaat geheel uit nummers van anderen bestond, heeft ze nu ruim de helft van het aanbod zelf geschreven. En met succes. Dat wordt al met de eerste twee nummers bewezen, het mooi donkere All The Troubleen het titelnummer dat daar meteen op volgt. Als geheel bestaat The Lonely… vooral uit ballads, maar er zijn ook een paar wat steviger countryrockers. En zelfs als het tempo naar beneden gaat, is de productie vaak ronduit ruig te noemen, met gitaarpartijen waar de gemiddelde hardrockgitarist zijn hand niet voor om zou draaien. Een heel ander geluid dan de Nashville-country die Womack tot een paar jaar geleden maakte, totdat haar toenmalige platenmaatschappij haar de deur wees.

Beste nummers, naast de twee al genoemde tracks, zijn de ballad Mama Lost Her Smile, de gruizige rocker Wicked en het gospelnummer Sunday, dat eveneens behoorlijk stevig rockt. Voeg daarbij een stel met zorg gekozen oude en nieuwe covers - ze doet onder meer Shine On Rainy Day van jong talent Brent Cobb, een funky versie van de Patsy Cline-klassieker He Called Me Baby en het eeuwenoude folknummer Long Black Veil - en het is helemaal duidelijk dat Womack hier nog meer dan op de voorganger in artistieke topvorm is. The Lonely, The Lonesome & The Gone is geen makkelijke plaat, maar wel een enorm indrukwekkende.