Album recensie: Kacey Musgraves - Pageant Material

Kacey Musgraves - Pageant Material

Release – 23 Juni 2015
Platen label – Mercury Nashville

Toen afgelopen voorjaar het eerste voorproefje verscheen van het nieuwe Kacey Musgraves-album, schreef ik dat het wel wat erg veel leek op de voorganger Trailer Song en hoopte ik nogal woordspelerig dat het album geen Same Trailer, Same Park ging worden. Nu het album eindelijk voor ons ligt kan ik met een gerust hart zeggen dat ik het bij het verkeerde eind had. Pageant Material, zoals de titel luidt, is niet alleen een meer dan waardige opvolger van Musgraves' debuut maar ook een forse stap voorwaarts.

Tekstueel gaat ze uit van dezelfde thema's die ze ook op de voorganger aankaartte: volg je eigen weg, vergeet niet waar je wortels liggen, bemoei je met je eigen zaken en heb een beetje respect voor elkaar, want het leven duurt maar even. Dat doet ze spitsvondig en geestig, zoals blijkt uit zinnetjes als 'pissing in my yard ain't gonna make yours any greener' (uit Biscuits), 'we're all livin' 'til we're dying, we ain't cool but man, we're trying' (uit Somebody to Love) en 'I'd rather lose for what I am than win for what I ain't' (uit het titelnummer).

Muzikaal is het vooral opvallend hoe de semi-akoestische sound van het debuut hier door middel van subtiele arrangementen is opgewaardeerd naar een geluid dat sterk neigt naar de succesvolle countryproducties uit de jaren '70. De invloed van vooral Emmylou Harris en haar Hot Band is bijna tastbaar, zonder dat Musgraves en haar band in epigonisme vervallen. Het is een duidelijk statement om in het hedendaagse countryklimaat, waarin moderne productietechnieken de boventoon voeren, met zo'n traditionele benadering voor de dag te komen. Maar belangrijker is dat Pageant Material gewoon een sterk album is geworden waarmee Kacey Musgraves haar reputatie als aanstormend talent inruilt voor een positie als vaste waarde binnen het genre.