Album recensie: Kacey Musgraves - Golden Hour

Kacey Musgraves - Golden Hour

Release – 30 maart 2018

Platen label – Universal Music

Kacey Musgraves is aan een nieuw hoofdstuk in haar carrière begonnen. Tenminste, dat is wat de hype rondom haar derde album Golden Hour je wil laten geloven. Ze heeft het luchtige countrygeluid en de spitsvondige, grappige teksten van haar eerste albums in de prullenbak gemieterd en is opgeschoven naar een veel meer hitgevoelige pop-sound, waarbij het grootste deel van haar band is vervangen door drumcomputers en synthesizers. En voor het geval dat dat nog niet duidelijk genoeg was, heeft ze in een interview met Rolling Stone verklaard dat ze sowieso nooit van country hield en dat haar familie haar er altijd toe gedwongen heeft. Met andere woorden, de release van Golden Hour is omgeven door het soort inhoudsloze marketingpraat dat vaak wordt gebruikt om de massa te paaien als een artiest overstapt naar plastic pop.

De vraag is echter of Golden Hour echt wel zo heel veel anders is dan het eerdere werk van Kacey. Ik vind van niet. Op het album Pageant Material uit 2015 trakteerde ze ons al op het suikerzoete liefdesliedje Late To The Party. Op die plaat was dat een vreemde eend in de bijt, maar het is de blauwdruk voor bijna alle nummers op deze nieuwe release. De productie is iets meer pop en minder country, behalve hier en daar wat banjo-getokkel, maar de nummers op Golden Hour zijn in feite gewoon Late To The Party, twaalf keer achter elkaar - kleffe, sentimentele liefdesliedjes die vrijwel niet van elkaar te onderscheiden zijn. De enige uitzondering is de 70’s disco-pastiche High Horse, waarin Kacey verklaart dat je maar beter op kunt zouten als je haar nieuwe geluid niet leuk vindt. Dus dat doe ik dan maar. Doei Kacey, het was leuk zolang het duurde.