Album recensie: Diverse Artiesten - Southern Family

Diverse Artiesten - Southern Family

Release – 18 Maart 2016
Platen label – WEA International

In de lijst van liedjes die je eigenlijk met geen mogelijkheid serieus kan nemen staat You Are My Sunshine behoorlijk hoog genoteerd. Voor het eerst uitgebracht aan de vooravond van de tweede wereldoorlog door de Rice Brothers Gang is het sindsdien een pure evergreen geworden. Bing Crosby, Doris Day, Johnny Cash, Aretha Franklin, Ike & Tina Turner, de Beach Boys, Frank Turner, het nummer is door de jaren heen door een onafzienbare lijst wereldsterren gezongen. Persoonlijk heb ik een voorkeur voor deze melige Karaoke-uitvoering. Maar hoe je het ook bekijkt, You Are My Sunshine is een vrolijk niemendalletje dat iedereen zo mee kan zingen. Dan moet je als artiest serieus lef hebben om daar ineens iets heel anders mee te doen en er nog mee weg te komen ook. En dat is precies wat Morgane Stapleton, bijgestaan door haar man Chris, doet op het nieuwe verzamelalbum Southern Family; ze tovert het om tot een bloedserieuze ballad die zo intens klinkt dat je er kippenvel van krijgt. En dat is maar één van de vele verrassingen die deze plaat in petto heeft.

Southern Family is een project van producer Dave Cobb, die de afgelopen paar jaar veel aandacht op zich heeft gevestigd met zijn werk voor onder meer Chris Stapleton, Jason Isbell en Sturgill Simpson. Voor deze plaat heeft hij een club van twaalf zangers om zich heen verzameld, vooral afkomstig uit de Country- en Americana-wereld. Twee genres die voor veel mensen compleet tegengesteld zijn, maar Cobb weet ze hier probleemloos tot een hechte en natuurlijke eenheid te smeden. Moderne country-helden als Miranda Lambert, Chris Stapleton, Zac Brown en Brandy Clark staan broederlijk naast Americana-grootheden als Isbell, Jamey Johnson, Brent Cobb (de achterneef van Dave) en jong talent Anderson East. En eigenlijk is het ook helemaal niet zo vreemd dat die combinatie hier zo goed werkt. Al deze artiesten zijn opgegroeid in het zuiden van de VS. Het is iets wat ze stuk voor stuk met elkaar gemeen hebben, en het is ook precies waar het album over gaat. Alle neuzen wijzen dus dezelfde kant op, en dat maakt alle verschil.

Het album opent met Simple Song van John Paul White, een nummer over het laatste afscheid van een familielid dat prachtig ingetogen begint en in vier minuten tot grote hoogten stijgt. Jason Isbell neemt het estafettestokje over met het zeer fraaie God Is A Working Man, een laid-back nummer waarin hij herinneringen ophaalt aan het goede voorbeeld dat zijn grootvader hem gaf, en dat hij zelf niet altijd heeft opgevolgd. Down Home van Brent Cobb is vervolgens een gemoedelijk 'oost west, thuis best'-liedje, waarna we bij het volgende hoogtepunt aanlanden: Sweet By and By van Miranda Lambert, die hier een stuk relaxter en meer op haar gemak overkomt dan op haar meest recente album Platinum. De tekst is in feite een bedankbrief aan haar ouders voor wat ze haar allemaal van jongs af aan hebben bijgebracht. En dat is meteen een mooie inleiding voor het al genoemde You Are My Sunshine, waarvan in dit arrangement veel beter opvalt dat het eigenlijk een prachtig simpele tekst is over een liefde die door de jaren heen stand blijft houden.

De volgende twee tracks liggen eveneens mooi in elkaars verlengde: Grandma's Garden van Zac Brown en Mama's Table van Jamey Johnson zijn allebei ingetogen nummers die gebruik maken van een vergelijkbare beeldspraak om te onderstrepen dat het de vrouwen waren die hun families het meest bij elkaar wisten te houden, ook nu ze er niet meer zijn. Anderson East stopt vervolgens met Learning wat fijn doorleefd klinkende soul in de mix, een genre dat net zo zuidelijk is als country. Holly Williams, de dochter van Hank Jr, brengt met Settle Down een nummer over het stichten van een jong gezin. Dat is iets wat ze zelf tegelijk ook in de praktijk heeft gebracht, want tijdens de opnamen was ze in verwachting van haar tweede kind, dat inmiddels ook geboren is.

Het is Brandy Clark die vervolgens met het absolute prijsnummer van de plaat komt; I Cried is een met vlijmscherpe beheersing gezongen ballad over het overlijden van een dierbare en de rouwverwerking die daarop volgt, en dat weet ze op uiterst aangrijpende wijze voelbaar te maken. Het nummer maakt zoveel indruk dat de twee afsluiters een klein beetje als mosterd na de maaltijd komen, al is er absoluut niets mis met het opgewekte Can You Come Over van Shooter Jennings (de zoon van Waylon) en het gospelnummer The Way Home van voormalig Black Crowes-gitarist Rich Robinson. De man speelt beter gitaar dan hij zingt, maar dat gebrek vangt hij goed op door zelf zijn mond te houden en een compleet kerkkoor in de studio uit te nodigen. Een aangenaam slotakkoord voor één van de meest gevarieerde en meeslepende countryplaten van dit jaar. Verplicht luisterwerk, of je nou meer van Country of van Americana houdt.