Album recensie: Brent Cobb - Shine On Rainy Day

Brent Cobb - Shine On Rainy Day

Release – 7 Oktober 2016
Platen label – Low Country Sound

Brent Cobb is als singer-songwriter al ruim tien jaar actief maar heeft zelf nog maar weinig platen uitgebracht. In 2006 bracht hij in eigen beheer het album No Place Left To Leave uit, in 2009 gevolgd door een EP, maar het nieuwe album Shine On Rainy Day is zijn eerste nieuwe werk in zeven jaar. Maar dat wil niet zeggen dat we in de tussentijd niets van Brent hebben gehoord, want in die zeven jaar werd hij wel een veelgevraagd liedjesschrijver in Nashville. Hij schreef Tailgate Party voor Luke Bryan, Pavement Ends voor Little Big Town, Grandpa’s Farm voor Frankie Ballard en David Nail, Rockaway voor Kellie Pickler en Old Shit voor Miranda Lambert en zo nog een heleboel hits. Maar het enige nummer dat hij zelf uitbracht was Down Home, op de verzamelplaat Southern Family. Die plaat was geproduceerd door Brent’s neef Dave Cobb, de succesproducer die de laatste jaren veel indruk maken met platen van onder meer Jason Isbell, Sturgill Simpson en Lori McKenna. En diezelfde Dave nam ook achter de knoppen plaats voor Shine On Rainy Day.

Tot zover het name-droppen, want het gaat natuurlijk om de plaat zelf. Gestoken in een retro-hoes die zo uit de jaren ’70 lijkt te komen heeft het allemaal een mooi ouderwets gevoel. Want hoewel Brent vooral nummers schrijft voor artiesten die meer pop-country maken, kiest hij hier voor een traditioneel en ‘ouderwets’ geluid. En dat klinkt meteen op het openingsnummer Solving Problems al heel mooi. Een zomers nummer over twee vrienden die gewoon lekker rondhangen op een mooie dag en een beetje kletsen over het weer en het nieuws. Een uitstekende, relaxte binnenkomer. Die sfeer blijft ook op de rest van de plaat hangen, met ontspannen uitgevoerde nummers die vaak een persoonlijk tintje hebben. Zo gaan South of Atlanta en Country Bound over de streek in de staat Georgia waar hij opgroeide, en waar hij duidelijk nog steeds naar terugverlangt. Maar ook op minder persoonlijke nummers als Let The Rain Come Down en Black Crow hoor je die sfeer terug. En af en toe gooit hij er ook wat zwarte humor tegenaan, zoals in Diggin’ Holes. En hoewel Shine On Rainy Day geheel bestaat uit rustig kabbelende mid-tempo nummers, is het door die verschillende invalshoeken in de teksten toch een leuk en gevarieerd album geworden.