Album recensie: Alison Krauss - Windy City (DeLuxe Edition)

Alison Krauss - Windy City (DeLuxe Edition)

Release – 17 Februari 2017

Platen label – Universal Music

Alison Krauss was de artiest die er bijna in haar eentje voor zorgde dat bluegrass voor het eerst ook als 'serieuze muziek' werd erkend, niet meer alleen als het wat springerige neefje van country. Met haar band Union Station bouwde ze een reputatie en een bescheiden maar zeer trouwe fanschare op. Die fans van het eerste uur krabden zich de afgelopen tien jaar regelmatig achter de oren, als Alison muzikale uitstapjes deed die een beetje van haar bluegrass-materiaal afweken. Denk bijvoorbeeld aan Raising Sand, haar samenwerking met Robert Plant uit 2007. En ook Windy City, haar nieuwe solo-album, zal voor veel oude fans even wennen zijn.

Het eerste wat opvalt is dat het album niet door haar oude label Rounder wordt uitgebracht, maar door Capitol (in Europa Universal Music), een platenmaatschappij die zich meer op een breed publiek richt. En het tweede wat opvalt is dat er hier absoluut geen sprake meer is van bluegrass. Krauss heeft zich voor deze plaat een compleet nieuw geluid aangemeten. Of misschien kan ik beter 'oud geluid' zeggen. Windy City, geproduceerd door Buddy Canyon, is een eerbetoon aan de 'countrypolitan'-sound die in de jaren '50, '60 en '70 enorm populair was: een mengvorm van country en easy listening die beroemd werd gemaakt door oude sterren van Brenda Lee, Patsy Cline en Glen Campbell tot en met The Carpenters en John Denver. Ook Elvis Presley legde zich in de jaren '70 compleet toe op dit genre.

Het is een stijl waar Krauss zich als een vis in het water bij voelt. De precisie en souplesse waarmee ze de (soms bijna vergeten) countryklassiekers op deze plaat zingt, is niet minder dan indrukwekkend. Tien nummers lang (zeventien als je de DeLuxe versie neemt, en dat raad ik aan) zet ze zangpartijen neer waarbij iedere toon met feilloze precisie wordt gezongen, alsof ze op een goudschaaltje zijn gewogen. Zelfs meer spontane nummers als It's Goodbye And So Long To You, I Never Cared For You en Poison Love, die laatste twee allebei met een gezellig bossa nova-ritme, worden bijna griezelig secuur uitgevoerd. Nog veel indrukwekkender is het op klassiekers als Losing You, Gentle On My Mind, All Alone Am I en You Don't Know Me. Maar daarbij moet me wel van het hart dat de live-opnamen waarmee deze bonus-editie afsluit, en waar een paar nummers nog even in de herhaling gaan, stiekem de mooiste uitvoeringen zijn. Omdat ze een iets scherper randje hebben dan de studio-versies. Het scheelt niet veel, maar het maakt nét het verschil.