Tekstueel kunstenaar Eric Paslay verbreekt ieders eenzaamheid

Exclusief interview met Eric Paslay

 

Het wordt al zijn vijfde keer in Europa, en dat in anderhalf jaar tijd. De boomlange Eric Paslay moet er wel om lachen: “Echt hoor, wie had dit twee jaar geleden gedacht!” In de aankomende maanden zal de zanger van onder meer ‘She don’t love you’ nog veel intenser kennismaken met Europa. Het komende weekend trapt hij af met het countryfestival C2C in Amsterdam en Berlijn, om vervolgens door te reizen naar Groot-Brittannië voor hetzelfde doel. Dan is het even genieten van zijn woning in Nashville voordat hij voor een maand gaat toeren met de Britse band The Shires en zijn vrouw en éénjarige dochtertje zich bij hem voegen. Paslay goes Europe! En dat is wel een interview waard!

Wanneer jullie NewCountry verslaggever achter de telefoon kruipt voor een gesprek met Eric, is hij net uit de veren. “Wat een bizar idee dat ik hier aan mijn morning coffee zit en de slaap nog uit mijn ogen moet wrijven, en jij zo al gaat dineren”, realiseert hij zich. “Dat is binnenkort ook míjn leven, een aantal uur vooruitgaan in de tijd”. Hij is duidelijk een ochtendmens óf met het goede been uit bed gestapt, want het praatkraantje is direct goed opengedraaid. “Ik heb er zin in! Ik kijk echt al uit naar mijn bezoek aan Amsterdam!” mijmert hij. “Vorige keer heb ik mijn ogen uitgekeken. Die bruggen, de fietsen… En ook al werd ik achttien keer bijna overreden door een fietser, wat best heel angstaanjagend was voor me, ik heb een fantastische tijd gehad!”

Dit keer heeft Paslay besloten het niet bij een bliksembezoek te houden. Hij is vastbesloten een paar dagen achtereenvolgens in Amsterdam door te brengen. “Vorige keer werd ik op de voet gevolgd door een camera. We hadden bedacht dat het leuk zou zijn wat beelden te hebben voor mijn nieuwe album en andere zaken die ik in de toekomst nog wil doen. Daardoor was ik echter wel wat beperkt. Het zal fijn zijn nu rond te dwalen zonder telkens die camera op me te hebben gericht”, grinnikt hij.

 

Begenadigd tekstschrijver

Maar wie is nou precies die joviale man van ruim twee meter met een opvallende rode baard? Zijn naam zal wellicht niet direct bellen laten rinkelen, maar zijn verdiensten ongetwijfeld wel. Hij is het brein achter ‘Angel Eyes’ van Love and Theft, schreef ‘Even if it breaks your heart’ voor de Eli Young Band uit zijn geboortestaat Texas, en belandde in de prijzen met zijn ultieme zomerhit ‘Barefoot Blue Jean Night’, welke werd vertolkt door Jake Owen. Het nummer werd zelfs het meest gespeelde countrynummer van het decennium. Momenteel werkt hij actief aan zijn eigen zangcarrière met drie klinkende top 20 notities in de USA Billboard Country voor zijn ‘Friday Night’, ‘Song about a girl’ and het gevoelige ‘She don’t love you’.

Dat laatste nummer, She don’t love you, bleef overigens ook niet onopgemerkt in zijn huidige woonplaats Nashville: in 2015 ontving hij een award vanuit de Nashville Songwriters Association International (NSAI), omdat dit nummer werd opgenomen in de lijst van ’songs I wish I’d written’. Een enorm gebaar vanuit een jury welke enkel uit professionele tekstschrijvers bestaat. “Het toegekend krijgen van dat award was echt huge voor mij”, haalt Paslay herinneringen op. “Ongekend bijzonder als mensen waar je zelf tegen opkijkt, je complimenteren met een zelfgeschreven nummer. Het grappige is, terwijl je dit aan me vraagt, rijd ik er gewoon echt nét langs. Ik kijk nu naar hun pand. Ik zal even zwaaien”, lacht hij.

Het schrijven zit Paslay in zijn bloed. Terwijl hij alleen al in zijn antwoorden de meest prachtige beeldspraak toepast en op bijna poëtische wijze zaken kan omschrijven, geeft hij ook wel een beetje de credits aan zijn afkomst. “Mijn opa speelde samen met zijn broers in een folk- en countryband waarmee hij regelmatig optrad. We hebben het hier echt wel over wat decennia geleden. Eigenlijk was mijn opa best baanbrekend: Hij bouwde in de jaren vijftig zelf een pedal steel guitar. In die tijd waren mensen erg aan het experimenteren qua muziek en hij besloot het erop te wagen. Vervolgens ging zijn zelfgemaakte gitaar mee op tour.” De muzikaliteit en het doorzettingsvermogen van zijn opa werken nog steeds in het voordeel van Paslay. “Helaas kan ik me niet herinneren hoe hij op het podium stond. Hij overleed toen ik twee jaar oud was. Maar mijn opa heeft absoluut de weg vrijgemaakt voor me als het om acceptatie gaat. Toen ik mijn familie vertelde dat ik graag muzikant wilde worden en erop uit wilde trekken, keken ze daar niet raar van op en deden ze er ook niet moeilijk over. Vaak hoor je mensen zeggen dat je een echte baan moet zoeken; dat muzikant zijn geen beroep is. Maar mij is het nooit uit mijn hoofd gepraat. Ik ben mijn opa daar echt dankbaar voor, en ik heb soms het idee dat hij wel even zal glimlachen als ik doe wat ik het leukst vind, namelijk muziek maken. Wat zal hij het mooi vinden dat het me zelfs helemaal in Europa brengt!”

Medische tegenslag

Met een zeer toegewijde familie en een flinke dosis welbespraaktheid én creativiteit, lijkt Paslay al op jonge leeftijd niets in de weg te staan in the road to stardom. Totdat hij tien jaar oud is en hij zich bij de huisarts meldt omdat hij zich niet lekker voelt. “Uit een heel simpel vingerprikje kwam naar voren dat ik diabetes type 1 had. Het verklaarde veel voor me, maar betekende ook een enorme klap voor mijn hele mindset”, vertelt hij openhartig. “Je kunt je voorstellen dat je tijdens een optreden niet steeds kunt worden gemonitord...”

Gelukkig is in de laatste tien jaar enorm veel veranderd op medisch gebied. Terwijl bij andere artiesten continu het licht en geluid onder de loep worden gehouden, komt er bij Eric nog een extra factor bij. “Ik draag altijd een Dexcom, dat is een apparaatje waarmee iedere seconde je bloedsuikerspiegel in de gaten kan worden gehouden. Het is een little bitty mini draadje welke onder je huid wordt geschoven en connectie heeft met een bluetooth apparaat. Als ik op het podium sta, heb ik continu iemand aan de zijkant van de stage staan die mijn ‘getalletjes’ uitleest. Wanneer wordt opgemerkt dat deze crashen, dan krijg ik een glas sap aangereikt en kan ik doodleuk doorspelen. Voor mij is dat echt een reusachtige opluchting. Het is een vette domper dat ik een aandoening heb natuurlijk, maar ik ben heel dankbaar dat ik nu leef en dat ik de middelen heb om het apparaatje te bekostigen. Iedere tien dagen moet het draadje worden vervangen, dus het is niet niks, maar hiermee ben je wel de problemen vóór. Geen rare shows waarbij ik ineens word gevloerd of wartaal begin uit te slaan. Echt waar hoor, soms dan ben ik net iets minder alert op mezelf en dan overvalt het me en dan tja, lose my mind, echt!” lacht hij gekscherend.

De juiste ‘kwast’

De creatieve geest van Paslay lijkt bijna onuitputtelijk. Wie de moeite neemt om zijn staat van dienst door te nemen als tekstschrijver, stuit werkelijk op honderden liedjes die allemaal zijn naam in de credits hebben staan, en zeker niet beperkt tot enkel countrymuziek. “Ik ga zo nu en dan naar Los Angeles om daar wat popnummers te schrijven en het zal je misschien verbazen, maar ik heb ook een paar pophits geschreven. Maar over het algemeen kan je me in Nashville vinden en daar wordt nou eenmaal geen pop gemaakt. Je moet weten voor wat voor skyline je schrijft, zeg ik altijd. Als je voor de countryindustrie schrijft, dan verander je als tekstueel kunstenaar de kwast waarmee je schildert”, legt hij beeldend uit.

Wanneer hem tijdens het interview wordt aangegeven dat soms erg weinig waardering bestaat voor de tekstschrijver en er geregeld onterecht van wordt uitgegaan dat een uitvoerend artiest zelf een nummer heeft geschreven, haakt hij daar acuut op in. “Het valt niet af te dwingen, maar het is wel waar. Je moet weten dat je de mensen moet bedanken die de auto hebben gemaakt, en niet het model dat erin rondrijdt om deze bekendheid te geven”, vat hij het mooi samen. “Het gaat uiteindelijk om het totaalplaatje. Het is een geweldig gevoel wanneer alles op zijn plek valt. Als je geen stem hebt om het verhaal te vertellen zoals jij het voor ogen had, dan maakt het niet uit wat voor begenadigd schrijver je bent, dan kom je er gewoon niet. Ik vind het een mooi idee om te geloven dat het succes van een nummer niet op zichzelf staat. Dat er een bigger picture is. Dat die juiste persoon nodig is to capture that light in the bottle”.

Ginger

Veel stilte valt er niet tijdens het interview, behalve wanneer Paslay wordt gevraagd met wie hij ooit zou willen samenwerken. “Oh wow, dat is moeilijk zeg! Oké, laat ik dan beginnen met U2. Ik zou graag een keer een podium met hen delen, maar ik ben zeker niet in de veronderstelling dat zij hulp nodig hebben met het schrijven van hits. Hoe dan ook, het zou wel pretty epic zijn. En natuurlijk Ed Sheeran”, en dan bulderend van het lachen: “my ginger pal. Zou dat de wereld even versteld doen staan, hahaha. En oh natuurlijk Dolly Parton, en Springsteen en… Laten we maar zeggen dat ik nog even heb”.

De geboren Texaan is zelf naar zijn mening gevormd door vele muziekstijlen. “Ik ben echt all over the map als het om muziek gaat. In mijn tienerjaren heb ik veel naar de Dave Matthews Band geluisterd. Meiden vonden dat bovendien prachtig en zagen me daardoor extra staan, dus goede zet van me”, gniffelt hij. “Maar ook Rodney Crowell behoort tot mijn favorieten. Hij is een geweldig Americana muzikant die zegt waar het op staat. En Rich Mullins, een Christelijk zanger die de keiharde waarheid kon brengen, zonder deze ook maar iets te sugarcoaten. Tegenwoordig heb ik grote bewondering voor U2, die jaar op jaar ijzersterk blijven, en Imogen Heap. Zij is echt een mad scientist. Vrijwel ieder popnummer dat in LA wordt geboren, klinkt alsof hij uit haar koker komt. Ze deed dat twintig jaar geleden al hè, en nu denkt iedereen ineens het wiel opnieuw uit te vinden”.

Wanneer het na dit deel van het interview weer over hemzelf gaat, wordt hij ineens erg humble. “Het is eigenlijk een bizar idee dat ik aankomende zondag aan een Europees publiek ten gehore mag brengen waar ik voor sta. Daar komt dan direct het mooie aspect van ‘Introducing Nashville’ om de hoek, want ik kan mijn nummers toelichten en het schrijfproces uit de doeken doen. En nee hoor, natuurlijk zal ik dan ‘Barefoot Blue Jean Night’ ook niet overslaan”, verzekert hij. “Het liefst maak ik er iets veelzijdigs van. Een uptempo nummer, een beetje heartbreak, een echte sad song… Met welk nummer van mezelf ik het liefst optreed? Oeh, ik denk dat ik mezelf dan moet vergelijken met een schilder. Die zal ook geen favoriete kleur kunnen noemen, maar alleen een geheel waarin diverse kleuren elkaar ondersteunen. Maar, voor iedereen die een kicker kan gebruiken, ik zal sowieso altijd een sad song doen. Just drink it up, and you’re not alone!”

 

- Eric Paslay staat aankomende zondag samen met collega songwriters Tenille Townes en Abby Anderson op de main stage van C2C Amsterdam voor ‘Introducing Nashville’. Vanaf 16.00 uur zullen de drie tekstschrijvers een uur lang vertellen over hun successen, hun werkwijze in het schrijven van countryhits en uiteraard een aantal van deze herkenbare songs akoestisch ten gehore brengen.