Exclusief interview met The Mavericks

Door

Op maandag 5 september 2022 ben ik al vroeg bij 013 Tilburg aanwezig, want een paar uur voor hun optreden in een van de fijnste poptempels van Nederland begint, heb ik de eer om de vier heren van de legendarische band The Mavericks namens newcountry.nl te mogen interviewen. Rond 18.00u worden mijn dochter (die met mij mee is als geluidstechnicus om geluidsopnamen te maken van het interview) en ik bij de zij-ingang van 013 opgewacht door tourmanager Mike. Hij leidt ons doorheen het doolhof van de backstage en terwijl hij onze backstage passen ophaalt, laat hij ons genieten van een deel van de soundcheck van McKinley James, die het uitstekende voorprogramma van The Mavericks zal verzorgen. Daarna brengt hij mijn dochter en mij naar de kleedkamer van The Mavericks, waar Paul Deakin, Jerry Dale McFadden en Eddie Perez ons reeds opwachten (Leadzanger Raul Malo is nog onderweg vanuit Amsterdam en zal later bij het interview aanschuiven). Let’s start the interview!

 

Interview met The Mavericks

 

We beginnen uiteraard met de traditionele openingsvraag: Wie zijn The Mavericks in hun eigen woorden?

Paul: We zijn een eclectische band, een band die al 30 jaar bestaat. We hebben door de jaren heen in verschillende samenstellingen bestaan, maar we spelen nu ongeveer 10 jaar in onze huidige samenstelling. En in deze samenstelling voelen we ons als een vis in het water, een samenstelling en concept die weergeven waar The Mavericks voor staan. We hebben in onze beginjaren uiteraard het tijdperk gehad van de radiosuccessen met o.a. Dance The Night Away. Dance The Night Away is eigenlijk het startpunt geweest om de band te worden die we uiteindelijk zijn geworden, maar dat heeft even geduurd want een paar jaar na het uitbrengen van deze song zijn we uit elkaar gegaan. En misschien is het een zegen geweest dat we op het hoogtepunt van ons succes uit elkaar zijn gegaan, want uiteindelijk is een van de geheimen van de lange levensduur van The Mavericks misschien wel net het feit dat we meerdere jaren uit elkaar zijn geweest. We zeggen altijd dat we een lange pauze van 8 jaar in het midden hebben genomen (The Mavericks zijn van eind 2003 tot begin 2012 uit elkaar geweest). En nu maken we muziek waar we zelf heel enthousiast en gepassioneerd over zijn. En ook dat is een van de geheimen waarom we al zo lang meedraaien in deze business: we spelen en maken muziek waar we zelf heel blij van worden, waar we onszelf een heel groot plezier mee doen.

Eddie: Als je onze muziekcatalogus door de jaren heen bekijkt, vanaf het allereerste album tot aan het huidige album, dan definieer ik die catalogus als een levend, bewegend muzikaal meesterwerk, waaraan steeds nieuwe hoofdstukken worden toegevoegd. We proberen aan elk nieuw album iets nieuws toe te voegen, een stijl die we nog niet eerder hebben uitgeprobeerd. In deze business moet je jezelf voortdurend op creatief en op inspirationeel gebied blijven uitdagen om niet in de valkuil verzeild te raken van een bepaald genre. Zeker wanneer je al 30 jaar muziek maakt moet je jezelf blijven uitdagen om mensen te blijven verrassen en gelukkig hebben we alle vier diezelfde mindset. Uiteraard bepaalt Raul meestal de muzikale richting die we uit gaan, op basis van wat hij op dat moment voelt, maar wij voelen elkaar allemaal zo goed aan, zijn zo’n vier-eenheid geworden, dat alle puzzelstukjes telkens in elkaar vallen en we elkaar blindelings volgen en vinden op muzikaal gebied. Wij hoeven zelfs niet te overleggen, maar doen alles puur op gevoel en dat schept zo’n bijzondere band. Wij praten niet met elkaar, wij spelen gewoon muziek met elkaar, ha, ha! En onze muziekstijl is erg geëvolueerd door de jaren heen. Als je naar ons allereerste album luistert dan klinkt dat heel erg country. En ons meest recente album is dan weer volledig Spaanstalig! Heel wat mensen beschouwen dat als een gedurfde stap, maar voor ons is het een natuurlijk, creatief proces om niet telkens binnen de lijntjes van een bepaald genre te kleuren. En ik kijk nu al uit naar ons volgend album, vooral omdat we nog helemaal geen idee hebben welke muzikale richting we daar mee willen inslaan. En het nog niet weten wat je gaat doen is vaak een veel beter uitgangspunt om iets nieuws te creëren, dan iets te maken vanuit voorspelbaarheid. Voorspelbaarheid zou dodelijk zijn voor een band als The Mavericks.

Jerry Dale: Voorspelbaarheid is eigenlijk compleet het tegenovergestelde van datgene waar The Mavericks voor staan.

Paul: Dat klopt helemaal. Onvoorspelbaarheid is nog een van de geheimen die onze lange levensduur als band verklaren. Als wij ons zouden gaan vervelen dan zouden we zeker geen goede live-act zijn. Je hebt zogenaamde ‘legacy acts’ die enkel hun hits spelen maar die geen nieuw materiaal meer uitbrengen en niet meer evolueren. Wij willen niet enkel teren op onze hits, maar we willen onze fans en de wereld tonen dat wij onszelf nog steeds uitdagen en onszelf nog steeds ontwikkelen. Ik beschouw onze huidige samenstelling van de afgelopen 10 jaar als de ideale The Mavericks samenstelling. Men zegt vaak dat je net zo sterk bent als jouw zwakste schakel, maar wij hebben geen enkele zwakke schakel op het podium. Dat zal je vanavond tijdens het concert ook weer zien. Onze band, niet enkel wij vieren, maar ook de vier andere muzikanten op het podium, is zo hecht, wij zitten allemaal op dezelfde golflengte en hebben een zogenaamde ‘hive mind’.

Eddie: Het lijkt alsof we allemaal tegelijkertijd inpluggen op een onzichtbaar energie-stopcontact. En wanneer we dat op het podium doen dan vallen onmiddellijk alle puzzelstukjes in elkaar. En ziet iedereen in de zaal hoeveel liefde wij hebben voor het vak, voor onze muziek, voor wat we doen. Dat is de magie van The Mavericks! Het is namelijk zo makkelijk om de liefde voor muziek kwijt te raken, want onze business is een harde business, niet alleen op het gebied van logistiek maar zeker ook op het emotionele vlak. En wij voelen ons zo gezegend dat we nog steeds de drive en passie hebben voor de dingen die we doen. En onze live-optredens zijn nog steeds onze grootste troefkaart!

 

Jullie zijn bezig met jullie Europese tour, genaamd ‘The Mavericks En Español’, die jullie naar o.a. Noorwegen, België, de UK, Ierland en vanavond Nederland brengt. Wat kunnen de fans verwachten van deze tour en van het optreden in 013 Tilburg vanavond?

Paul: We hebben onze Europese tour afgetrapt in Denemarken en zijn nu ongeveer twee weken in Europa. We zitten dus middenin onze Europese tour. En eerlijk gezegd kijken we heel erg uit naar ons concert in Tilburg vanavond. Voor ons is dit een hele speciale venue, want het is reeds de vierde keer dat we in 013 Tilburg optreden. En niet alleen met Tilburg hebben we een speciale band, maar met heel Nederland. Als er een land is dat extreem veel van The Mavericks houdt dan is het Nederland wel. Zo hebben we ook hele warme herinneringen aan Bospop in 2016, toen we op het allerlaatste moment werden gevraagd om Roxette , die om gezondheidsredenen hadden moeten afhaken, te vervangen. Wij stonden de dag ervoor op een festival in Spanje en werden gevraagd om op Bospop op te treden samen met o.a. Counting Crows, Elvis Costello en Santana. Dat wilden we dolgraag doen, maar logistiek zou dat erg moeilijk worden. Toch hebben de organisatoren van Bospop hemel en aarde bewogen om ons toch in de line up voor die dag in te passen en daar zijn we hen nog altijd dankbaar voor.

Ondertussen komt Raul Malo de kleedkamer binnen en voegt zicht bij de drie andere heren.

The Mavericks
The Mavericks; links naar rechts, Paul Deakin - Eddie Perez - Jerry Dale - Raul Malo

 

Jullie zeiden zonet dat dit alweer jullie vierde concert in 013 Tilburg is. Wat maakt 013 Tilburg zo speciaal voor The Mavericks?

Paul: In de eerste plaats het publiek, dat steeds enthousiast reageert op onze optredens hier. En 013 Tilburg is een venue/organisatie die goed zorgt voor artiesten, met een uitstekende zaal en uitstekende catering.

Eddie: Het publiek, de venue, de medewerkers van 013. Als je ergens te gast bent dan kunnen de mensen die er werken echt een verschil maken qua service en omlijsting. En dat is hier het geval: we worden telkens zeer hartelijk ontvangen en kijk eens naar de mooie aankleding van deze kleedkamer.En ook de catering is voortreffelijk. Al deze factoren, die toeschouwers niet zien, dragen uiteindelijk ook bij aan een fantastische concertervaring. Wanneer deze elementen niet aanwezig zijn in een venue, en dat gebeurt regelmatig, dan zorgen wij uiteraard ook voor een optimale concertbeleving voor onze fans, maar dan moeten we de energie dieper uit onszelf halen. Maar bij deze venue is dat helemaal niet nodig. Eerst en vooral omdat het zo’n indrukwekkende, grote venue is, maar ook om hoe de zaal is ontworpen. En dan de geweldige akoestiek van de zaal! Ik kijk telkens reikhalzend uit naar de momenten dat ik kan optreden in 013 Tilburg. En om het breder te trekken: naar optredens in Nederland!

 

Vandaag staat het concert in het teken van jullie meest recente album ‘En Español’. Ik besef dat dit een lastige vraag is, want ze zijn jullie allen dierbaar, maar welke song van dat album is jullie favoriete song?

Eddie: Dat is hetzelfde als het stellen van de vraag: Wie is jouw favoriete kind? Ha, ha.

Raul: De song die voor mij persoonlijk de toon zet voor het hele album is het openingsnummer La Sitiera. Deze song staat ook op onze setlist van vanavond en is een mooie, oude Cubaanse song, die mij doet denken aan mijn jeugd in Miami en die tegelijkertijd staat voor hoe The Mavericks in muzikaal opzicht zijn gegroeid/ geëvolueerd. Dit nummer bevat alle typische The Mavericks elementen, gaande van de twangy gitaar tot de blazers en rockinvloeden en dit allemaal met behoud van de Cubaanse sferen. Dit is voor mij persoonlijk een zeer interessante song en staat dan ook met een reden op onze setlist voor vanavond.

 

Jullie hebben ondertussen Dance The Night Away al zo vaak gezongen. Worden jullie het nooit beu om dit nummer telkens weer te zingen tijdens concerten?

Raul: We zijn het stadium beu/verveeld al ver gepasseerd, ha, ha. We waren het al beu toen de song pas was gereleased, ha, ha!

Paul: We hebben de song ook een tijdje niet gespeeld. Maar tijdens deze tour passeert ie zeker de revue.

Eddie: Het is wel geweldig om te zien hoeveel plezier het publiek, zelfs na al die jaren, nog beleeft wanneer we deze song spelen. Dat is waar het mij om gaat. Het zou pas raar zijn wanneer het publiek niet meer zou reageren wanneer we dit nummer spelen. Dan zou ik me echt zorgen gaan maken, ha, ha!

 

Jullie hebben al zoveel songs uitgebracht, inclusief covers, maar als jullie zouden mogen kiezen uit alle songs die ooit door door andere artiesten zijn uitgebracht, welke drie songs zouden jullie zelf nog willen uitbrengen?

Raul: Er zijn zoveel songs uitgebracht, waar moet je beginnen met het maken van jouw keuze?

Eddie: Dat is voor ons een hele moeilijke vraag, omdat wij dagelijks zoveel muziek beluisteren.

Jerry Dale: En wat het extra moeilijk maakt is dat wij naar zoveel verschillende muziekstijlen luisteren.

Raul: Ik zou willen dat ik Claire de Lune van Debussy had gecomponeerd.

Eddie: Ik zou waarschijnlijk iets van Cole Porter kiezen. Night and Day bijvoorbeeld.

 

Waarschijnlijk nog een lastige vraag: wat is voor jullie de mooiste zin die ooit werd gebruikt in een song, in literatuur, in poëzie…?

Raul: Persoonlijk hou ik heel erg van de tekst van de song Stardust. Daar zit zulke mooie beeldspraak in. Zinnen als ‘The nightingale, tells his fairytale, of paradise, where roses grew’. Wow! Beter kan haast niet!

Eddie: Mijn favoriete tekst is de hele tekst van de song ‘Fools Rush In’ van Johnny Mercer. Dat is een wondermooie song.

Raul: Waarom niet alles van Johnny Mercer? Alles wat hij heeft geschreven is briljant.

 

Eerder tijdens dit interview gaven jullie aan reikhalzend naar een volgend album uit te kijken, maar tevens dat jullie nog geen idee hadden hoe dat er zou gaan uitzien. Hebben jullie echt nog geen idee of zijn er toch al projecten waar jullie iets over kunnen vertellen?

Raul: Op dit moment hebben we inderdaad nog geen idee, is ons volgende project nog een onbeschreven blad. Er borrelen zo nu en dan al wel wat ideetjes op, maar er is nog niets concreets.

 

Wie is volgens jullie op dit moment de meest ondergewaardeerde artiest/band?

Raul: The Mavericks? Grapje, ha, ha! Wij zien heel vaak veelbelovende, jonge acts, dus het is moeilijk om er eentje uit te pikken. Maar als ik er dan toch twee moet uitpikken dan kies ik voor JD McPherson en Nicole Atkins. Misschien is ondergewaardeerd ook niet meteen het juiste woord, maar zou je het eerder ‘minder bekend’ kunnen noemen. Want de mensen die deze artiesten kennen, waarderen hen en houden van hun muziek. Wat zulke artiesten nodig hebben om meer bekendheid te verwerven is op het juiste moment op de juiste plaats te zijn, door middel van bijvoorbeeld een hit op nationale radiozenders.

Eddie: Er zijn genoeg voorbeelden van artiesten uit de Americana wereld die niet zo vaak worden opgemerkt, terwijl de beste songwriters toch vaak in dat genre te vinden zijn. Maar muziek en muzieksmaken zijn constant in beweging. Wat vandaag hip is is dat morgen waarschijnlijk niet meer. Een muziekstijl moet vaak een bepaalde ambassadeur krijgen om meer aandacht te genereren. Kijk bijvoorbeeld naar Elvis Presley. Hij was destijds zeker niet de enige rock ‘n roll artiest, maar heeft rock ‘n roll wel een gezicht gegeven. Er is momenteel een groot aantal veelbelovende jonge acts die wachten op hun doorbraak. Het belangrijkste is dat ze geduld hebben en volhouden. Chris Stapleton is daar een mooi voorbeeld van. Hij is nu een gevierd artiest in de new countryscene, maar hij heeft vele jaren in de anonimiteit aan de weg getimmerd.

 

The Mavericks hebben al in veel verschillende venues opgetreden. Welke venue(s) staat/staan nog op jullie bucket list?

Raul: Sydney Opera House in Sydney, Australië

Eddie: The Hollywood Bowl in Los Angeles

Paul: Carnegie Hall in New York

 

En welke zijn jullie favoriete venues waar jullie al hebben opgetreden?

Paul: Tilburg! We hebben niet zo lang geleden ook opgetreden in The Greek Theatre in Los Angeles. Dat was een hele speciale show met o.a. Los Lobos, zeker ook omdat het een van de eerste shows was na de eerste Covid vaccinatierondes en mensen weer met (meer) vrijheid naar concerten mochten.

 

Tijd voor de slotvraag: Wat willen jullie de lezers van newcountry.nl en al jullie fans in België en Nederland toewensen?

Raul: Bedankt voor jullie trouwe steun in de afgelopen 30 jaar. Bedankt dat we telkens weer voor uitverkochte zalen mogen optreden. Bedankt dat jullie ons niet vergeten!

 

The Mavericks
 

LINKS | THE MAVERICKS
­