Exclusief interview met The Last Bandoleros

Het is dinsdagmiddag, midden in de zomer. Ik heb een afspraak met een voor mij nog vrij onbekende band The Last Bandoleros op de heilige grond van de Wisseloord Studios in Hilversum. Maar dat ligt helemaal aan mij. Bij de voorbereiding van het interview kom ik erachter dat het ware muzikale grootheden zijn. De heren voelen zich inmiddels erg op hun gemak in de mediastad en niet alleen vanwege het lekkere weer. De avond daarvoor hebben ze in The Skiff opgetreden. Ze zijn tijdens het bezoek in Nederland uitgenodigd voor een barbecue en gastvrij onder hun hoede genomen door onder anderen Luc en Lennart.
We zijn neergestreken in m’n kantoor. Het is behoorlijk warm. Maar de broers Diego en Emilio Navaira plus het derde bandlid Jerry Fuentes zijn de Texaanse hitte gewend en gaan er eens lekker voor zitten.

 

The Last Bandoleros; foto Hanneke Drop

 

Interview met The Last Bandoleros

 

Jullie bestaan al een tijdje. Hoe en waar hebben jullie elkaar leren kennen en hoe is de groep tot stand gekomen?

Jerry neemt het woord: “Ik woonde op dat moment in New York, hoewel we allemaal uit San Antonio komen. Ik ging terug naar Texas om m’n familie te bezoeken en om op te treden. Ik ging ook naar de studio waar ik vroeger gewerkt had en ik kwam deze jongens via een producer tegen, die zei: “Man, je moet met deze twee broers gaan spelen!” We werden dikke vrienden en begonnen samen op te treden. Ik kon namelijk m’n band uit New York niet naar Texas halen, dat was te duur. Toen ik voor het eerst samen een schnabbel met ze had, wist ik dat het goed zat. We spraken dezelfde taal, kenden dezelfde producers die ook onze mentors waren. We begonnen nummers te schrijven, als een project, we spaarden voor de tickets, vlogen drie of vier maanden op en neer van New York naar San Antonio en zo begon het.”

 

Waarom spraken jullie niet ergens in het midden af, in Oklahoma, Kentucky of zo?

“Diego en Emilio verbleven in het appartement dat ik deelde in New York en omdat mijn moeder, mijn familie nog steeds in Texas woont, hadden we overal een slaapplek. Na die periode hadden we nummers voor een heel album en dachten dat we misschien wel live moesten gaan spelen. We hebben bij wijze van test twee optredens gedaan, een in San Antonio en een in New York. Daarna heeft het ook nog ongeveer drie maanden geduurd voor we een bandnaam hadden.”

 

Daar heb ik straks ook nog een vraag over maar eerst: Was het eenvoudig om optredens te krijgen?

“Ja, dat ging vrij makkelijk. We speelden al jaren en met de contacten die we zowel in San Antonio als in New York hadden, kregen we snel het vertrouwen om iets totaal nieuws te proberen. Gelukkig vond men het goed. Toen kregen we een manager; Martin Kierszenbaum en vanaf dat moment begon het sneeuwbaleffect. We speelden niet direct in grote zalen, de eerste tien shows waren in kleine clubs. En vervolgens kregen we een contract bij het country label van Warner Brothers in Nashville aangeboden en zijn we met z’n allen daar naartoe verhuisd.
Er is overigens geen verschil in de manier waarop we nummers schrijven, of dat nou voor een groot label of een muziekuitgeverij is of niet. We gaan nog steeds met elkaar in een kamer zitten en dan komen we met wat op de proppen. Dat heeft geen invloed op hoe we schrijven. Er komen alleen nu zoveel andere dingen bij, bijvoorbeeld: Wanneer komt het uit? Hoe gaan we het uitbrengen? Hoe is de verdeling van de rechten? Moet er een video bij? Er is veel meer waar je aan moet denken. Er zit nu een hele kracht, een hele machine achter. Het verschil nu is dat men zegt: ”We geven veel geld uit om jullie nummers te promoten. Hoe gaat het klinken?” “Hopelijk gaat dat ons creatieve proces niet veranderen.”

 

The Last Bandoleros; foto Hanneke Drop

 

Emilio en Diego; jullie zijn broers en zoon van een beroemde Tejano ster, vertel eens over jullie afkomst?

“Ja”, lachen ze allebei, “Dat zeggen ze, dat we broers zijn!” “Onze vader was voor ons een superheld. Het is geweldig om als vierjarig jongetje je vader voor duizenden mensen te zien optreden. Dat wil je dan ook! Hij heeft ons nooit gepusht om muziek te gaan maken maar muziek en instrumenten waren wel altijd aanwezig. We zijn bevoorrecht dat we zo opgegroeid zijn. We zouden niets anders willen. Het zit als het ware in ons DNA. De liefde voor muziek is zeker erfelijk.”

Rolling Stone Magazine noemde jullie de belangrijkste nieuwe countryband. De concurrentie uit Oost-Texas is echter behoorlijk heftig. Wat zijn jullie muzikale invloeden?

Het speciale van deze band is dat we naast overeenkomstige interesses en stijlen die elkaar overlappen ook ieder een eigen smaak hebben. Diego vult aan: “Ik houd van wilde muziek zoals The Clash, maar ook van The Everly Brothers. The Beatles zijn het grote voorbeeld voor ons alle drie maar Jerry houdt weer veel van country en Americana.” “Ja, Ik ben beïnvloed door blues, gitaristen als Stevie Ray Vaughn. Classic Rock vanwege mijn vader en ik heb de singer/songwriters en folkmuziek, die naar country leidde, ontdekt.” “De broers en ik delen, vanwege hun vader, de Tejano invloed hoewel hij bij een label in Nashville zat en ook country maakte zoals in de jaren 90. Daar hebben wij ook wat mee: George Strait, Tim McGraw en Alan Jackson.” Emilio zegt: “Wanneer je muzikant bent in het zuiden van Texas moet je alles kunnen spelen om een schnabbel te krijgen omdat het een broeinest is van allerlei stijlen. Onder andere; Tejano, rock, pop en country.

Wat maakt jullie sound onderscheidend ten opzichte van bijvoorbeeld The Del Lords, Los Lobos, The Mavericks, Midland die ook deze Tex-Mex sound in hun muziek hebben?

“Oh, dat moet het stemmenmateriaal zijn, de harmonies. De meeste groepen die je noemt, die we trouwens ook te gek vinden, hebben één leadzanger. Wij zingen allemaal en wisselen de lead vocalen ook af, soms zelfs in hetzelfde nummer.”

En dan natuurlijk de vraag die ik al eerder aankondigde: Hoe kom je aan zo’n naam, en waarom duurde het zo lang?

Emilio: “We zaten in een groepschat met onze manager. En we hadden echt een naam nodig, mensen van de radio zaten ons op de hielen om snel met een naam te komen. Eerst hadden we ‘The Federales’ bedacht, afgeleid van het nummer ‘Pancho And Lefty’ van Townes Van Zandt. Het is tegenwoordig zo’n beetje het moeilijkst om met een bandnaam te komen die er nog niet is. Maar het moest natuurlijk wel een naam zijn met een Latin, Mexicaans-achtige inslag, maar die tegelijkertijd ook Amerikanen aansprak. Aanvankelijk wilden we ‘The Bandoleros’ heten maar toen bleek er al een band te zijn met die naam. En ik weet eigenlijk niet hoe de toevoeging ‘Last’ ontstaan is, maar we hebben er geen hekel aan en veel mensen gebruiken nu de afkorting ‘Bando’s’, dus misschien zouden we onszelf wel zo moeten noemen.

De keuze van je instrument. Hebben jullie altijd dit specifieke instrument bespeeld of ben je tussendoor geswitcht?

Diego begint te lachen en zegt: “Ik ben maar bas gaan spelen omdat niemand anders dat wilde.” Hij zegt: “Sting heeft me wat interessants daarover verteld. Hij speelde bas bij The Police maar heeft tegelijkertijd ook een hoge stem zodat hij controle had over zowel de onderkant als het hele spectrum. Dus dat moest ik ook doen. Wat echt cool aan deze band is dat we elkaars instrumenten over zouden kunnen nemen maar dat doen we nooit, of eigenlijk… Jerry speelt drums op een track van ons meest recente album ‘Tex-Flex’. Dit is wellicht de plaat geweest waarop we het meest gebruik gemaakt hebben van overdubs. Je merkt ook dat we ons constant ontwikkelen. We experimenteren en we hebben dingen in de studio gedaan die je niet bij andere artiesten terug hoort. Onze manager die ook producer is, heeft ons geholpen op onze nieuwe plaat. Jerry (tevens producer van de band) vult aan: “Ik heb het producer vak van jongs af aan geleerd. Ik zat tijdens mijn middelbare school al in de studio, meer dan op school zelf. Het is zo anders hoe er nu opgenomen wordt. Vroeger op analoge machines, mengtafels en ouderwetse opnametechnieken terwijl je nu met een microfoon en computer ongelooflijke resultaten bereikt. Ik heb onder andere Doug Sahm ontmoet toen hij nog leefde en ik zei tegen mezelf: “Misschien moet ik ook gaan spelen.” Emilio: “En momenteel werken we aan nieuw repertoire in hotelkamers. Een rugzak en een laptop is alles wat je nodig hebt.” De inspiratie krijgen we wanneer we onderweg zijn, dat we thuis missen en wanneer we thuis zijn, missen we het onderweg zijn.

Luister je naar collega-muzikanten? Ik bedoel de manier waarop ze spelen, optreden, verschillende soorten technieken gebruiken? Heb je rolmodellen, artiesten waar je naar opkijkt?

“Zeker! Ik denk dat je het kan terugvoeren op degenen die ons hebben beïnvloed, maar neem nou Nashville. Daar word je constant beïnvloed door allerlei muzikanten omdat iedereen zo goed is. De zangers misschien niet zozeer, maar de bands die ze begeleiden des te meer. Wat wel leuk is. Toen ik opgroeide dacht ik: L.A., of New York, daar gebeurt het, maar het centrum waar de echte muziek gemaakt wordt is toch wel Nashville. Het is wel zo; goede muzikanten kunnen overal vandaan komen.”

Wat gebeurt er backstage? Zijn er bepaalde rituelen voorafgaand aan een voorstelling? Hoe bereid je je voor op een liveshow?

Diego: “We rekken ons uit zonder ons te blesseren. We hebben een yell die we aanpassen aan de plek waar we optreden en de laatste tijd luister ik naar een live-opname van andere bands om in de stemming te komen voor een optreden.”

Hoe brengen jullie de spontaniteit van je live optredens over in een rustige studio?

“Dat is lastig. Dat is heel moeilijk te vangen en de voornaamste reden dat live opnames gemaakt worden. Natuurlijk kun je in de studio live spelen maar het publiek is hetgeen wat ontbreekt. De adrenaline is er niet, tenzij je bijvoorbeeld 500 mensen uitnodigt, ze dronken voert en daarna gaat opnemen. Tot voor kort hebben we vooral de basis tracks live opgenomen en daarna de zang erover heen. En je speelt soms veel beter wanneer je je er niet van bewust bent dat er opgenomen wordt.”

Hoe is jullie samenwerking met Sting tot stand gekomen?

“In 2016, denk ik. Onze manager Martin Kierszenbaum van Cherrytree music company werkt al zo’n jaar of 30 met hem. Sting werkte aan een nieuw album en hij had via onze manager van ons gehoord. We gingen de studio in om een paar tracks bij wijze van test op te nemen en nodigde ons, als speciale gasten, uit om op dat album te zingen. Van dat album werd een single uitgebracht waar wij dus op te horen waren. Dat leidde ertoe dat we het voorprogramma en een gastoptreden in de show mochten verzorgen. Aanvankelijk eerst in Noord-Amerika maar dat ging zo goed dat hij ons vroeg om ook de rest van de tournee met hem op te treden, Zuid-Amerika, Europa en Azië. Daar zeg je natuurlijk geen nee tegen.”

 

The Last Bandoleros; foto Hanneke Drop

Waarom traditionele country muziek? Het is vooral mainstream Nashville-country wat je hoort op de grote stations. Zou een meer poppy aanpak succesvoller zijn?

“Misschien wel, maar we denken dat dit onze country invloeden zijn, waar we mee opgegroeid zijn. En als muzikanten? We neigen ertoe dat de wat oudere countrystijlen muzikaler zijn en dat we het leuker vinden om dat te spelen. Nashville country is in onze ogen geïsoleerd. Wij brachten dat vleugje Latin mee en zijn hier uniek in. Maar uiteindelijk heb je hier geen keus, geen inspraak in. Het zijn de kopers, de adverteerders en het management die veelal de richting en de formats van de stations bepalen. Dit zijn de uitdagingen van de commerciële muziekindustrie. Je maakt de muziek die je maakt en je hoopt dat dit bij de mensen aanslaat.”

Hoe blijf je op de hoogte van bepaalde trends in het genre?

“Dat doen we niet! We zijn meer dan alleen maar een country, een rock of een Latin-band. Er zit een overlap in. We houden er niet van om muziek in hokjes te plaatsen. Een wereld zonder genres met alleen muziek. Ik hoop dat we die kant opgaan.”

Wat is volgens jullie het beste platform om de muziek te promoten? Online, streaming of toch nog steeds radio?

“We zouden zeggen: online. Vroeger radio, maar radio is veranderd. De kracht ligt tegenwoordig bij de luisteraar, de consument. Je kunt mensen niet meer dwingen om ergens naar te luisteren waar ze niet van houden. Ik denk dat het beste wat we kunnen doen is om onze muziek zo breed mogelijk via zo veel mogelijk media beschikbaar te stellen. Internet is heel belangrijk geweest voor ons tijdens de lockdown. Opnames van optredens die we hadden gedaan op Facebook zetten. Zo hielden we toch voeling met het publiek. We hebben een eigen YouTube-kanaal waar je je op kunt abonneren, Facebook, Instagram, TikTok en Twitter. Allemaal te vinden onder: Last Bandoleros.”

Tot besluit: Dit is jullie kans om alles kwijt te kunnen en je zegje te doen

“Waar we waarschijnlijk tot het eind van het jaar mee bezig en momenteel het meest enthousiast over zijn is ons nieuwe album ‘Tex-Flex’. Het eerste volledige album dat wereldwijd wordt uitgebracht. Eigenlijk is dit de reden dat we hier zijn om het album te promoten. De eerste single van het album vinden we ook geweldig om live te spelen. Het heet: ‘Every Time We Dance’. Het is fantastisch. We kunnen onze nieuwste muziek delen en live spelen voor een groot publiek door heel Duitsland en Nederland. Aan het eind van de maand gaan we terug en mogen we hetzelfde nogmaals doen in de VS en dat loopt door tot en met een deel van volgend jaar. Enne… volgende maand spelen we drie shows samen met Sting in de States. We komen op de landelijke TV in Good Morning America in oktober. Je kunt het allemaal terugvinden op ons YouTube kanaal en op de diverse social media-platforms.
Overigens zijn we hier ook al in 2017 samen met Sting geweest. Later zijn we een keer teruggekomen, hebben we in Paradiso gestaan en in het Benelux kantoor van Warner Brothers hebben we ook nog een akoestisch setje gespeeld. Bedankt! Bedankt voor alles. We zijn de Nederlandse fans zo dankbaar dat jullie naar onze optredens komen, onze muziek kopen en streamen. Prachtig land trouwens! We kunnen niet wachten om hier weer terug te komen.

 

The Last Bandoleros & Camille Janszen; foto Hanneke Drop

Vanwege de warmte en de lengte van het interview is het hoog tijd geworden om wat met elkaar te drinken. De band is diep onder de indruk wanneer ze de mogelijkheid krijgen om uitgebreid de voor hun “heilige grond” van Wisseloord Studio 1 te bezoeken. In 1980 nam de veelbesproken Sting hier met The Police het album Zenyatta Mondatta op. Ik ben op mijn beurt onder de indruk van de vriendelijkheid, het enthousiasme en de muzikaliteit van de mannen en ik neem me plechtig voor ze de volgende keer weer te spreken.