Exclusief interview met Ron Pope

In september 2023 tourde Ron Pope, voor het eerst in lange tijd, weer eens door Europa en de UK. Ongeveer een uur voordat hij op zondag 24 september 2023 het podium van Melkweg Amsterdam betrad, had ik de eer om hem namens newcountry.nl te mogen interviewen. Hierbij het verslag van het gemoedelijke en interessante backstage interview met deze uiterst sympathieke 40-jarige singer-songwriter uit Nashville.

 

Interview met Ron Pope

Ron, bedankt voor de uitnodiging voor het interview. We hebben slechts een halfuurtje voor dit interview, want over minder dan een uur begint jouw concert. Dus laten we snel beginnen met de openingsvraag: Wie is Ron Pope in zijn eigen woorden?

Wow, dat is een heftige openingsvraag. Wie ben jij? Wie ben ik? Wie is om het even wie? Lastige vraag, man.

Ik ben een Amerikaanse muzikant, die nu woonachtig is in Nashville, Tennessee. Hiervoor woonde ik in New York en daarvoor woonde ik lange tijd in de staat Georgia en in New Jersey. Doorheen de jaren heb ik heel veel verschillende soorten muziek gemaakt: folky singer-songwriter muziek, countrymuziek, bluegrass, blues, bombastische rock, southern rock, gevoelige ballads… En tevens schrijf ik songs voor andere artiesten en ook dat gebeurt in verschillende muziekstijlen. Zo heb ik R&B songs geschreven, maar bijvoorbeeld ook een Motown song met Michael Bolton. Maar ook hedendaagse bluegrass, new country, singer-songwriter en popnummers. In de afgelopen weken hebben we samengewerkt met een aantal Zweedse popartiesten en producers. Ik ben dus van vele markten thuis.

Om het samen te vatten: ik ben een Amerikaanse muzikant en ik maak muziek in nagenoeg alle populaire Amerikaanse muziekstijlen.

 

Voor het eerst sinds lange tijd tour je deze maand weer eens door Europa en de UK. Vandaag in Amsterdam staat het laatste concert van het Europese gedeelte op het programma en daarna ga je nog voor een paar optredens naar de UK. Hoe is jouw Europese tour tot nu toe verlopen?

Tot nu toe heb ik al een geweldige tour achter de rug. Eerder dit jaar hebben we in de US getourd, daarna zijn we een tijdje thuis geweest om bij onze gezinnen te herbronnen, en nu zijn we dus in Europa. Het Europese gedeelte van de tour zit er nu inderdaad ook bijna op. We zijn de Europese tour begonnen in Noorwegen en via Zweden, Denemarken en Duitsland zijn we vandaag in Amsterdam aanbeland, waar we het Europese gedeelte van onze tour zullen afsluiten.

Mijn laatste Europese tour dateert alweer van 2019, maar dat was slechts een kleinschalige tour. Eigenlijk zou ik toen in 2020 reeds terugkeren naar Europa met een nieuwe, meer uitgebreide tour, maar we weten allemaal wat er in 2020 gebeurde. In 2019 was ik dus wel in Europa en de UK, maar dat was slechts voor een handvol shows. Mijn dochter was toen pas een paar maanden oud, dus in 2019 wilden we niet te veel concerten geven. Met het gezin zijn we toen naar Londen afgereisd en dat was toen onze ‘thuisbasis’ van die tour. En tijdens die tour ben ik voor elk optreden van Londen naar de locatie van het concert gevlogen en telkens weer terug naar Londen. Een soort woon-werkverkeer als het ware.

 

Ron Pope ; foto Laura Partain

 

Mijn laatste, uitgebreide Europe/UK tour dateert dan ook alweer van eind 2017. Bijna 6 jaar geleden dus. Het is hartverwarmend om tijdens mijn huidige tour vast te stellen dat de mensen mij niet vergeten zijn. De energie tijdens de shows is onvoorstelbaar. Tijdens de huidige tour speel ik naast songs van mijn nieuwste album ‘Inside Voices’ ook een dwarsdoorsnede van mijn ganse repertoire. En het voelt goed om al deze songs te kunnen delen met het publiek.

Voor deze tour hebben we ook gekozen voor een bijzondere setting en samenstelling, namelijk een akoestische trio show. Gedurende mijn ganse carrière heb ik als leadzanger tijdens live concerten bijna altijd met een elektrische gitaar opgetreden en bijna nooit met een akoestische gitaar. Mijn live optredens zijn bijna altijd met een veel uitgebreidere band en daar loop ik dan doorheen en doe dan een aantal gitaarsolo’s. En dan vliegt het zweet in het rond, ha ha! Maar ditmaal zijn we slechts met zijn drietjes en ligt de nadruk veel meer op de meer stille, de meer ingetogen kant van mijn repertoire. Dit is dus zeer zeker een erg unieke tour, want normaal gesproken sta ik ofwel met een volledige, full-electric band, bestaande uit 7 of 8 personen, ofwel solo akoestisch op het podium. En tijdens deze tour kies ik dus voor de gulden middenweg, voor een tussenvariant. En dus ook voor de rustigere nummers in plaats van de opzwepende ‘Brown Sugar’-achtige, The Rolling Stones-achtige songs, met heftige drums- en blazersarrangementen, want er zijn uiteraard geen drums en blazers bij deze tour aanwezig. Maar dat geeft ons wel de mogelijkheid om te experimenteren met geluid en arrangementen. Tijdens het concert wisselen Paul Hammer, een van mijn beste vrienden en tevens mijn ‘muzikale partner in crime’, en ik regelmatig van instrumenten. Tijdens sommige van de songs bespeel ik de akoestische gitaar en dan bespeelt hij de banjo. Of een van ons bespeelt een akoestische drumset, terwijl de andere de piano of de mondharmonica bespeelt. En ons derde bandlid van vanavond, Lydia Luce, bespeelt dan de viool. En tijdens verschillende van de songs tijdens het concert zingen we driestemmig. Deze specifieke setting geeft ons enorm veel flexibiliteit om te experimenteren met muziek en zang en veel meer mogelijkheden dan tijdens een solo optreden.

Speciaal voor deze tour heb ik ook een jaar lang flatpicking lessen gevolgd om mijn akoestische gitaarspel te verbeteren. De meeste gitaristen beginnen reeds op hun vijfde verjaardag met het volgen van flatpicking lessen en doen dat zo gedreven dat sommigen van hen uitgroeien tot het niveau van Chris Eldridge of Norman Blake. En ik bedacht pas op 39-jarige leeftijd: Het lijkt me erg cool om flatpicking lessen te gaan volgen. Mijn flatpicking niveau is momenteel dus erg middelmatig, maar ik vond en vind het wel erg belangrijk om deze lessen toch te volgen. Want hierdoor kan ik mijn vaardigheden op de akoestische gitaar uitbreiden. En het heeft me ook doen nadenken over hoe ik de akoestische gitaar op andere manieren kan inzetten. Vroeger gebruikte ik de akoestische gitaar enkel om mezelf te begeleiden tijdens een nummer, maar ik heb het nooit leren gebruiken als een wapen om een extra dimensie aan mijn songs te geven. Als ik een wapen voor extra dimensie nodig had greep ik in het verleden telkens naar de elektrische gitaar. Want met de elektrische gitaar onderscheidde ik mij destijds van de andere singer-songwriters in New York. Wanneer het donker werd, stopten zij meestal met spelen, want ze hadden enkel hun akoestische gitaar en die was toch echt meer geschikt om bij daglicht nummers mee te spelen. Maar ik kon dan nog steeds mijn elektrische gitaar in de versterker stoppen en de hele tent platspelen. En je kan nooit een tent platspelen met een akoestische gitaar. Dat kan zelfs Norman Blake niet.

Het is dus een interessante zoektocht voor ons drietjes geweest om te ontdekken en te bepalen hoe we met onze akoestische instrumenten en setting voldoende spanning kunnen opbouwen om de aandacht van het publiek de hele avond vast te kunnen houden. Dat is een hele leuke en tegelijkertijd een hele interessante uitdaging geweest en ik denk dat we trots mogen zijn op het eindresultaat. Het helpt uiteraard heel erg dat ik tijdens het concert kan steunen op twee fantastische mede leadzangers en dat we hierdoor ook tijdens verschillende songs de nadruk kunnen leggen op meerstemmigheid en samenzang. We blijven steeds experimenteren met verschillende muziekstijlen en we blijven onszelf constant vernieuwen, zodat het niet alleen voor ons spannend blijft tijdens concerten, maar ook zodat we ons publiek tijdens elke tour iets anders kunnen voorschotelen.

 

Het is alweer een tijdje geleden sinds je de laatste keer in Nederland was. Heb je vandaag of de afgelopen dagen de tijd gehad om wat sightseeing te doen in Nederland?

Jazeker. Vandaag heb ik het Rijksmuseum bezocht en morgen, voordat ik naar de UK vlieg, ga ik ook nog naar het Van Gogh Museum. Van Gogh is zo’n inspirerend persoon. Hij is namelijk pas op latere leeftijd goed geworden in wat hij deed. Als je de werken bekijkt die hij op jongere leeftijd heeft geschilderd, dan denk je: Wat een prutswerk, dat kan nooit een Van Gogh zijn! En wanneer je dan door het museum loopt zie je zijn evolutie als kunstenaar. Het is zo inspirerend om te zien dat zelfs een van de meest bekende schilders aller tijden begonnen is als een amateur, als iemand die in het begin helemaal niet goed was als kunstenaar, en die langzamerhand zichzelf steeds meer perfectioneert en uiteindelijk uitgroeit tot een genie in de kunstwereld. Ik ben vooral onder de indruk van de kracht die uitgaat van zijn zelfportretten, want wanneer je die bekijkt, lijkt het telkens net of deze portretten naar jouw terugkijken. Ik heb tijdens vorige bezoeken aan Nederland reeds een aantal keer het Van Gogh Museum bezocht, maar het heeft zo’n inspirerende aantrekkingskracht op mij dat ik morgen, voordat ik naar de UK vlieg, nog even Vincent een bezoekje ga brengen.

 

Ron Pope; foto Laura Partain

 

In juni 2023 verscheen jouw meest recente album, getiteld ‘Inside Voices’. Waar haalde je de inspiratie voor dat album vandaan?

In 2019 kenden we een erg ingrijpend moment in ons leven, want toen kreeg mijn vrouw een miskraam. En in 2020 werd ze opnieuw zwanger en werden we geconfronteerd met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ze is toen in allerijl naar het ziekenhuis gebracht en haar leven heeft een tijdje aan een zijden draadje gehangen. Dat waren op korte tijd dus twee zeer heftige en zeer ingrijpende momenten in ons leven.

Ik was sinds 2017 onafgebroken aan het werk geweest en toen vonden die twee ingrijpende gebeurtenissen in het echte leven plaats. Ik heb dan ook mijn werk een tijdlang op een lager pitje geplaatst, want ik had wel andere zorgen aan mijn hoofd. We hadden namelijk al een kindje dat ook zorg en opvoeding nodig had, mijn vrouw had zorg nodig… En we hadden allebei ook tijd nodig om het verlies van ons ongeboren kind te verwerken. Dat je een kind ook kan verliezen, daar word je namelijk door niemand op voorbereid wanneer je besluit om te proberen om zwanger te gaan worden.

Gedurende een behoorlijk lange tijd bevonden mijn vrouw en ik ons in een soort van emotionele mist en waren we op zoek naar het pad dat ons weer zou leiden naar een doel in ons leven. En op een dag besloten mijn vrouw en ik en Paul en Paul’s vrouw om een huisje aan het strand te huren en daar een tijdje met zijn vijven (ons dochtertje ging uiteraard ook met ons mee) te verblijven en quality time met elkaar door te brengen. En in dat huisje zag ik mijn vrouw, voor het eerst sinds de noodlottige gebeurtenissen, weer een beetje zichzelf, weer een beetje de oude worden.

Ook al ging dat maar met kleine stapjes, toch zei ik onmiddellijk tegen Paul: de oceaan lijkt een helende werking te hebben op mijn vrouw, zullen we voor langere tijd met zijn allen een huisje bij het strand huren en daar tegelijkertijd een nieuw album schrijven en opnemen? Dat idee heb ik toen ook bij mijn vrouw opgegooid. Zij was in eerste instantie nogal terughoudend, want ik had namelijk al erg lange tijd geen nieuwe song meer geschreven.

Op een dag zaten we met zijn vieren, Paul en zijn vrouw en ik en mijn vrouw, aan tafel. Paul’s vrouw komt uit Brazilië en mijn vrouw komt uit de staat Georgia. Tijdens dat gesprek aan tafel zei ik: Er moet haast wel een hogere macht aan het werk zijn als je ziet hoe mensen uit totaal verschillende windstreken op exact het juiste moment bij elkaar komen en elkaars levenspartners worden en dan nog op verschillende diepere lagen een connectie krijgen met een bevriend stel dat hetzelfde is overkomen. Dat moet wel voorbestemdheid zijn. En naar aanleiding van dat gesprek en dat gevoel van voorbestemdheid tussen twee mensen in een liefdesrelatie schreef ik het nummer ‘Body Language’. Over een diepe connectie tussen twee mensen die niet met woorden valt te beschrijven en die eigenlijk ook niet met ratio te bevatten is. Ik liet de song aan mijn vrouw horen en toen zei ze: Ok, als jij denkt dat dit project gaat lukken, dan gaan we ervoor! En toen heb ik voor ons vijven een strandhuisje gehuurd in North Fork, Long Island. Het wordt ook ‘The Hamptons for plumbers’ genoemd, oftewel The Hamptons voor de gewone man, ha ha!

Daar zaten we dan uiteindelijk in ons strandhuisje in Long Island. Paul en ik hadden een van de kamers in het huisje ingericht als schrijf- en opnamestudio en we besloten in die kamer dat we een heel breekbaar, ingetogen album wilden schrijven en opnemen. Het onderwerp van het album/project is ook heel breekbaar en dient met zachtheid en voorzichtigheid te worden behandeld, want uiteindelijk gaat het over het verhaal dat ik wil vertellen over mijn gezin, over de mensen waar ik het meeste van hou en die mij het meest dierbaar zijn. Ik wil vertellen over de liefde die ik voor hen voel en tegelijkertijd wil ik vertellen over de hindernissen en de uitdagingen die we hebben moeten overwinnen. Over de gesprekken met mijn dochtertje. Over het feit dat iedereen tijdens zijn leven op een of meerdere momenten op de proef zal worden gesteld, maar dat iedereen zich tegelijkertijd ook moet realiseren dat hij/zij ook heel wat mooie momenten heeft meegemaakt en heel wat goede dingen heeft gedaan in het leven en dat het zaak zal zijn om de uitdagingen, hoe moeilijk ook, met opgeheven hoofd te trotseren. Al die verhalen en emoties wilde ik vatten in songs. Ook als een soort nalatenschap voor mijn kind(eren) voor wanneer ik dit aardse leven heb verlaten.

Het verblijf in het strandhuisje en het hele project zijn voor mij een van de gelukkigste momenten die ik tot nu toe in mijn leven heb meegemaakt. We hebben een duidelijk en helder werk- en prive-schema opgesteld en hebben bewust gekozen voor een gezonde work-life balans. Eigenlijk hebben we voor de schrijf- en opnamesessies een ‘9 to 5’ werkschema gehanteerd, iets wat normaal gesproken heel erg ondenkbaar is, want studiotijd is erg kostbaar en onder normale omstandigheden kan je jezelf kantoortijden niet veroorloven. Maar in dit geval bevond de studio zich in het huisje, dus dat was wel heel erg lekker. Het was zo bijzonder dat Paul en ik tijdens dit hele project gewoon onderdeel konden blijven van het gezinsleven. Normaal gesproken ben je tijdens het maken van een nieuw album gedurende maanden aan een stuk onafgebroken bezig met het creatieve proces en heb je weinig of geen tijd voor een gezinsleven, maar gezien alles wat er gebeurd was, kon ik het ditmaal niet over mijn hart krijgen om mijn vrouw verschillende maanden achter te laten. Deze hele ervaring is zo’n enorme meerwaarde geweest voor ons allemaal. Tijdens dit hele project zijn we echt mensen geweest in plaats van machines die een plaat maken.

 

Ron Pope; foto Ruby Gaunt

 

Nu dat je ook hebt gezien dat het mogelijk is om met een meer ideale work-life balans een prachtige plaat af te leveren, ga je voortaan telkens op deze meer relaxte manier albums schrijven en opnemen?

Het ontstaan van het ‘Inside Voices’ project en de setting voor het schrijf- en opnameproces waren het resultaat van een erg uitzonderlijke en erg ingrijpende gebeurtenis. Het was noodzakelijk om het hele project in deze bijzondere setting uit te voeren en het was heel zeker een heel aangename manier van werken. Ik zou volgende projecten ook weer op deze manier willen aanpakken, maar ik weet niet of dat altijd mogelijk is. Het is namelijk een erg tijdrovend project geweest. We werkten namelijk, zoals reeds eerder gezegd, volgens een ‘9 to 5’ ritme en dat is een luxe die je je meestal niet kan veroorloven. Maar het was by far de meest gezonde manier van werken ooit.

 

Wellicht een erg gevoelige vraag, zeker gezien de eerder geschetste omstandigheden waaronder het project tot stand kwam, en misschien zelfs onmogelijk te beantwoorden, maar wat is jouw favoriete nummer van het album ‘Inside Voices’?

Op dit moment is dat ‘Love Is A Thing You Do’. Het verhaal achter deze song vertel ik vaak ook tijdens het concert, dus ik verontschuldig mij alvast indien je dit verhaal vanavond nog een keer gaat horen. Tijdens de zomer, waarin we ‘Inside Voices’ opnamen, overleden mijn beide grootouders in een tijdsbestek van slechts 8 dagen. Zij waren meer dan 60 jaar met elkaar getrouwd en ze waren nog steeds gek op elkaar. Dat zag je in de kleinste dingen, in de manier waarop ze met elkaar omgingen. Het was heel bijzonder om op te groeien met zo’n perfect voorbeeld van eeuwige liefde. Voor hen was ‘liefde’ een werkwoord, zij waren bereid om dingen voor elkaar te doen. Mijn grootvader zei dan altijd: ik betaal alle rekeningen, want zij heeft geen kaas gegeten van administratie. En mijn grootmoeder zei dan: ik zorg ervoor dat er lekker eten op tafel komt. En mijn grootmoeder zorgde ervoor dat mijn grootvader er altijd piekfijn uitzag. Hij was kleurenblind, dus zij legde elke dag zijn kleren klaar. Naast onvoorwaardelijk van elkaar houden zorgden zij ook voor elkaar. Zij hebben mijn vrouw en mij de definitie van ‘liefde’ als een werkwoord bijgebracht. Het is niet voldoende om ‘ik hou van jou’ tegen elkaar te zeggen, maar je moet jouw partner ook elke dag weer laten zien dat je het ook daadwerkelijk meent. Anders zijn het enkel loze woorden.

‘Love Is A Thing You Do’ schreef ik oorspronkelijk als een ode aan mijn vrouw, maar omwille van het overlijden van mijn grootouders is het ook een ode aan hen geworden. Als dank voor de mooie en waardevolle les die ze ons hebben geleerd met betrekking tot het begrip ‘eeuwige liefde’. En deze song geeft me elke avond weer een uitstekende gelegenheid om over hen te praten, om hen voor te stellen aan het publiek. Ik heb zulk intens contact met hen gehad. Bijna dagelijks belden we elkaar. In onze familie worden we telkens op relatief jonge leeftijd ouders. Mijn grootvader was pas 45 jaar toen ik werd geboren en mijn grootmoeder was 39 jaar. Ik heb dus het geluk gehad dat ik hen erg lange tijd heb mogen kennen. En door die bijzondere band voel ik vaak de behoefte om op het podium over hen te vertellen. En dat gevoel is nog sterker geworden nu ze er niet meer zijn. Heel vaak willen mensen niet meer praten over dierbaren die ze hebben verloren. Maar ik kan dat niet. Mijn grootouders waren twee van mijn meest favoriete personen ter wereld en ik wil de gedachte aan hen levendig houden door aan hen te denken en over hen te praten. En daarom hou ik ook zoveel van de song ‘Love Is A Thing You Do’.

 

Dankjewel voor het delen van deze mooie herinneringen en inzichten. Jammer genoeg is het ondertussen alweer tijd voor de slotvraag: Heb je nog een speciale boodschap of anekdote voor jouw fans in Nederland?

Ik ben gedurende mijn carrière ondertussen al meerdere keren in Nederland geweest en heb hier mooie avonturen beleefd. Zo had ik ooit in Utrecht een dag vrij en had ik het idee opgevat om samen met mijn band en crew een Italiaans-Amerikaans diner te bereiden. Het heeft mij en mijn neef uiteindelijk een wandeling van meer dan 25 kilometer in totaal gekost om alle ingrediënten voor die maaltijd te verzamelen! We hadden ons echt verkeken op het feit dat je voor nagenoeg elk ingrediënt in een andere winkel moest zijn, ha ha!

Naast alle mooie muzikale herinneringen heb ik ook veel vrienden in Nederland. Een van mijn buren in de US is trouwens onlangs terug verhuisd naar Nederland en ik hoop hen vanavond na het concert nog te ontmoeten. Ik hou ervan om naar Nederland te komen om een concert te spelen, maar ik hou er ook van om Nederland gewoon om privé redenen te bezoeken. Ik hoop dan ook dat ik in de nabije toekomst weer gauw naar Nederland kan komen.