Exclusief interview met Cam

Het is enkele uren voor haar eerste concert op Nederlands grondgebied in de intieme Sugarfactory. Op het podium prijkt een bank waarop Cam zal plaatsnemen tijdens haar show en de technische crew maakt duidelijk dat de blonde zangeres uit Californië alle gezichten duidelijk zal gaan zien. Spannend? Niet voor Cam. Ze zit heerlijk ontspannen in haar kleedkamer met haar manager én goede vriendin Lindsay wanneer ik aan kom wandelen. Het gesprek gaat over de koffie die in Nederland toch wel heel anders smaakt dan in de USA. "Wat ik eigenlijk stiekem best heel graag zou willen nu, is een héle grote Amerikaanse koffie", lacht Cam lekker down to earth. Grinnikend: "Saai ben ik hè?" Ze tikt met haar hand naast zich op de bank en ik plof neer voor wat vragen aan deze booming ster in de countrybusiness.

 

Je bent opgegroeid in Californië, niet bepaald de bakermat van countrymuziek. Hoe ben je in de countrymuziek verzeild geraakt?

Het is best grappig, Californië staat bekend om de surfdudes en de stranden, maar het hele middendeel van de staat is enorm agrarisch. Dat is het deel waar ik ben opgegroeid. Mijn opa en oma woonden op een ranch en ik heb gedurende mijn jeugd enorm veel tijd bij hen doorgebracht. Ze waren beiden dol op countrymuziek, met name de old school country, en ik merkte dat hun muziekkeuze mij hielp om de stress van de schooldagen achter me te laten. Als je gespannen bent en je luistert naar die verhalende muziek met geregeld een diepere boodschap, dan ga je jezelf daarin herkennen. Tenminste, zo werkte dat voor mij. Countrymuziek raakt je, en het voelde voor mij al op jonge leeftijd als de perfecte manier om de soms keiharde waarheid onder ogen te zien.

Je hebt het over old school country, dat is nog vrij ruim. Welke artiesten hebben de meeste invloed gehad op je?

Er werd heel veel muziek van Patsy Cline gedraaid in het huis van mijn opa en oma, maar ze hielden ook van Bonnie Raitt en Ray Charles. Later, toen ik naar highschool ging, vormden artiesten als de Dixie Chicks, Shania Twain, Faith Hill en Tim McGraw mij. Ik denk dat de Indigo Girls ook heel bepalend zijn geweest in mijn leven. Ze zijn natuurlijk niet honderd procent country, maar veel van hun nummers zou je er wel onder kunnen scharen. Met name toen ik terugkwam uit Nepal, waar ik een periode tot mezelf was gekomen en me had ondergedompeld in een compleet andere cultuur, merkte ik dat country erg belangrijk was voor mij. Toen ik bij thuiskomst vertrouwde muziek hoorde, had ik acuut het idee 'ik ben thuis'

Met dit soort grote namen als voorbeelden zal je vast ook een artiest hebben waarmee je enorm graag zou willen samenwerken. Welke naam komt in je op als je daaraan denkt?

Laat ik je zeggen: Als mensen tegen je opkijken dan is dat eigenlijk echt heel confronterend en ongemakkelijk. En tja, de mensen waar ík tegen opkijk, daar zou ik ook bijna niet mee dúrven zingen. Toch heb ik een tijdje geleden samen met Eric Church opgetreden. Dat was, laat ik eerlijk zijn, toch wel mijn droom. Ik ging daar zo nonchalant mogelijk heen, gekleed in mijn gele leren jasje en met mijn gele Aviators (zonnebril, red.) op mijn neus. Eric stelde voor om 'Like Jesus does' te zingen en vroeg aan me of ik het kende. Ik probeerde heel cool te reageren met: "Oh yeaaahhh". Wist hij veel dat ik al vijf of zes jaar helemaal uit mijn plaat ga op dat nummer als ik in de auto zit. Het was dus giga onwerkelijk. De samenwerking heeft heel goed uitgepakt voor me, want hij bleek heel toegankelijk. Echt een fijne les voor iemand als ik die best tegen anderen op kan kijken. Eric en ik hebben nog steeds contact na deze bijzondere samenwerking. Sterker nog, telkens als er iets gebeurt in de countrywereld, dan krijg ik sms'jes met teksten als 'Diane is the shit!' en dat soort dingen. Zo leuk! Hij vindt het nummer echt te gek. Het is heel fijn om van iemand die je zo bewondert zoveel waardering te krijgen en te horen dat je het goed doet!

Welke bekende naam die je helemaal van je padje bracht, heb je tijdens je carrière ontmoet?

(Manager Lindsay begint hier heel hard te lachen, red.) Oké, nou, ik denk dat ik het meest starstruck was toen ik een bepaalde acteur ontmoette tijdens de CMA's. (begint te blozen en lacht hysterisch) Dit is echt heel erg. Het gaat om die man uit 'Buffy the vampire slayer', David Boreanaz. We hadden allebei een presenteerklus tijdens de awardshow en natuurlijk moest ik iedereen backstage vertellen dat ik hem echt móest ontmoeten. Had ik beter niet kunnen doen. Terwijl ik backstage stond, werd ineens tegen me gezegd: 'Cam, hij staat echt récht achter deze deur'. Ik was echt aan het flippen. Mijn man stond bij me en tjee, het was zo ongemakkelijk allemaal. Ik werd aan David voorgesteld en ik heb zijn hand veel en véél te lang geschud, terwijl ik ondertussen kakelde: 'Ik vind het zooo te gek dat ik je in het echt ontmoet, zooo geweldig! Ik kan het gewoon niet uitdrukken zo gaaf. Mag ik asjeblieft een foto?' Toen hij uiteindelijk wegliep dacht ik 'oh God wat was dít voor actie?' maar goed, het was ook wel heel bijzonder!

Wanneer kwam voor jou het besef dat je van een normale 'American girl' richting een beroemdheid aan het groeien was?

Voor mij betekent het heel veel als ik het gevoel heb dat ik word gerespecteerd om mijn muziek. Ik denk dat ik voor het eerst dat besef kreeg met mijn Grammy nominatie. Maar beroemd voel ik me niet. Misschien komt het ook omdat de country business best gemoedelijk is en dat past wel bij me. Het beste voorbeeld is denk ik wel dat ik na de ACM Honors, die werden gehouden in het Ryman Auditorium in Nashville, naar huis wilde gaan. Ik had opgetreden met Alicia Keys en wachtte braaf op mijn auto. Míjn auto welteverstaan, want ik vond het doodnormaal om mezelf te rijden. Dus goed, ik ga in de bestuurdersstoel zitten van mijn auto, wat overigens niet bepaald een plaatje van een auto is zeg maar hahaha, en aan de andere kant van het pad stond een groepje fans wat net foto's had gemaakt met me en handtekeningen had gevraagd. Toen ik in de bestuurdersstoel plofte, zag één van de fans dit en de uitdrukking op haar gezicht veranderde ineens zo drastisch. (begint heel hard te schateren) Echt zo van 'jij rijdt... ZELF?' Ze leek zo teleurgesteld hahaha.

Je houdt je Instagram account actief bij en lijkt heel vrij en nonchalant in het posten van berichten. Hoe is het om ineens een soort van influencer te zijn?

Ja echt, ziet het er lekker nonchalant en ongedwongen uit? Mooi! Nee ik denk er eigenlijk vreselijk veel over na. Ik wil dat wát ik zeg en plaats echt duidelijk maakt wat ik wil uitdragen. Ik schrijf en herschrijf en doe er soms echt uren over. Ik heb geen idee of het een strategisch dingetje is of dat ik misschien wel erg perfectionistisch ben, maar als ik iets de wereld in slinger dan wil ik wel zeker weten dat ik er volledig achter kan staan, niemand het verkeert interpreteert en dat ik de essentie pak. Ik vind het eigenlijk best bizar wat social media kan doen. We weten eigenlijk niet eens hoe alles zich gaat ontwikkelen in de aankomende jaren en ikzelf weet ook nog niet helemaal hoe ik er mee om moet gaan en erin moet staan. Dus ik doe wat goed voelt.

Welk nummer bleek voor jou het moeilijkst om te schrijven vanwege de persoonlijke touch ervan en de eventuele confrontatie met jezelf?

Waarschijnlijk was 'Village' toch wel het allerpittigst om te schrijven. Ik zing dit lied ook echt alleen wanneer ik een goed gevoel heb bij een publiek. Mensen moeten echt willen luisteren naar de tekst, die zo belangrijk is voor mij. Ik schreef het voor mijn vriendin Claire die haar broer is verloren. Claire en ik gingen tegelijkertijd naar de middelbare school en haar broer was altijd ook een beetje mijn grote broer. Hij nam ons echt onder zijn hoede en de eerste dag van highschool bracht hij ons dus met de auto. Supercool voelden we ons. Hij was een beetje ons baken. Na zijn overlijden ben ik heel veel dingen die we met hem hebben meegemaakt en die hij heeft gezegd, gaan opschrijven. Het was een soort verwerkingsproces. Vervolgens heb ik Claire gevraagd of ze ermee akkoord zou gaan als ik een gepast nummer aan haar broer op zou dragen. Ik denk dat de tekst uitdraagt wat Claires broer haar had willen vertellen als hij dat nu nog kon. Het is ook de boodschap die ik mijn eigen zusje wil meegeven als ik zou komen te overlijden. Dus ja, het is wel een zwaar onderwerp. Ik heb kortgeleden in Washington State opgetreden en het was echt loodzwaar om het nummer daar te zingen, gezien Claires broer daar woonde. Het greep me bij de keel. Maar ik denk dat de tekst iedereen sterkt die ooit iemand is verloren...

Ik begreep dat je een bijzondere band hebt met Nederland? Je hebt een deel van je studie hier gevolgd?

Ja dat klopt! Ik heb psychologie gestudeerd en ben via een Erasmus programma een jaar in Europa terechtgekomen. Ik startte met een half jaar Italië en reisde daarna door naar Maastricht. Het was een hele bijzondere periode met allemaal Erasmus studenten uit bijvoorbeeld Spanje, Italië, Canada, en ik heb het zó naar mijn zin gehad! Ik maakte in januari kennis met een koud Nederland en rolde vanaf toen de carnavalsperiode in en natuurlijk het bijzondere Koninginnedagfeest. Uitgerekend op die dag moesten mijn ouders me vanuit de USA komen bezoeken, maar daar had ik natuurlijk helemaal geen behoefte aan. Ik heb ze op Schiphol onthaald met de woorden 'Het spijt me, maar ik moet gaan. Het is een drukke feestdag en ik moet dit oranje feestje vieren!' Vreselijk erg eigenlijk hè? Ik besefte me hier in Nederland al snel dat mensen heel erg open-minded waren en dat was bijna shockerend voor mij. Het was heel bepalend voor mijn studie en mijn visie op mijn thuisland. Als in Amerika een nieuw medicijn wordt uitgevonden, dan zullen de betrokken bedrijven altijd proberen om de verbeteringen achter te houden totdat de eerste generatie van hun voorraad uitverkocht is geraakt. Hier is men veel realistischer en ik heb het idee dat de gezondheid echt op de eerste plaats staat. De focus ligt op het succesvol behandelen, helpen en ondersteunen van mensen.

Eigenlijk ligt de basis van je muzikale carrière voor een deeltje in Nederland, klopt dat?

Hahaha ja eigenlijk wel! Mijn eerste gitaar kocht ik in Maastricht. In dezelfde periode ontmoette ik een jongen uit New York die in Amsterdam studeerde. Ik heb in dat kleine halve jaar enorm veel heen en weer gependeld met de trein. Dit vriendje heeft me gitaar leren spelen, en ik herinner dat ik het altijd oefende in de gezamenlijke ruimte van het studentenhuis waar ik verbleef. Als de rest aan het koken of aan het leren was, dan was ik lekker aan het pingelen. Ik moet eerlijk bekennen, ik was écht geen goede gitaarspeler. Dat zal ongetwijfeld de reden zijn geweest dat ik mijn gitaar met geen mogelijkheid verkocht kreeg toen ik weer terugging naar de USA. Ik had zoveel spullen bij me, er was geen plek voor de gitaar. Ik heb een middag in het Vondelpark gezeten en daar gespeeld en gezongen, maar er was geen interesse. Uiteindelijk heb ik hem maar aan mijn vriendje gegeven in Amsterdam...

Wat is tot nu toe het meest memorabele moment geweest voor je?

Oeh dat zijn er zoveel, ik kan niet één specifieke bedenken. Hoewel, mijn huwelijk in het Joshua Tree National Park was wel écht een droom. Mijn man en ik hadden een ceremonie voor een heel beperkt gezelschap en het was perfect, gewoon perfect. (Na een stilte waarin ze door haar krullen woelt en duidelijk diep nadenkt...) Ik laat mijn leven even aan me passeren nu en denk dat ik eigenlijk echt niets te klagen heb. Ik ben dol op mijn fans en aanhangers, ik heb hele fijne mensen om me heen, alles wat ik doe is eigenlijk ongelooflijk leuk en we maken er ook altijd het beste van. Vorig jaar hebben we een soort summercamp georganiseerd en ik kan daar nog van nagenieten. En ik geniet ook van deze Europese tour. Ik ben sinds het Erasmus programma niet meer in Nederland geweest, en dat is ruim dertien jaar geleden! Maar de Europese mentaliteit doet me zo goed! Over het algemeen luisteren countryliefhebbers hier veel meer naar de teksten en de respons is geweldig. Het voelt geweldig als het publiek je energie geeft en jij hen ook weer ook weer wat aan lijkt te kunnen reiken.

Benauwt het je nooit om op het podium te staan en alle ogen op je gericht te zien als soloartiest?

Heel gek misschien, maar nee... Ik hou heel erg van kleine zaaltjes. Ik heb er bewust voor gekozen mijn eerste echte tournee door Europa een zogenaamde 'listening room experience' te laten zijn. Alex, Anders en ik met z'n drietjes op het podium, heel veel interactie met het publiek en tussen de nummers door lekker kletsen. Het voelt heel puur. Volgende keer beloof ik een band mee te nemen, maar dit voelde gewoon heel goed als introductie. Dít is Cam! Ik heb dit jaar het voorprogramma verzorgd voor Sam Smith en dat was natuurlijk allesbehalve intiem. Ik ben dan veel nerveuzer, vooral omdat het publiek niet voor mij komt, maar voor een andere artiest. Ik kan me dan best wel druk maken of ze mij wel leuk zullen gaan vinden...

De muziekwereld is eentje waarin je aardig onder de loep leeft. Hoe blijf jij trouw aan jezelf?

Goh dat is een goede. Ik denk dat je moet zorgen dat de mensen die je om je heen verzamelt als team, allemaal eerlijke en pure mensen zijn. Wanneer je in deze business start, realiseer je niet dat je eigenlijk je leven enkel met hen doorbrengt. Zíj zijn je referentiekader, zíj moeten op alle mogelijke manieren voor je klaarstaan. Mijn man houdt me gelukkig ook echt met mijn beide benen op de grond, en dat is één van die mensen voor wie het eigenlijk niet uitmaakt wát ik doe in het leven. Die steun zal er altijd zijn. Zo ook van mijn opa. Kortgeleden ben ik van platenmaatschappij veranderd, wat me aardig wat kopzorgen opleverde. Het was een enorm bepalend moment voor me, want ik moest eerlijk uitspreken dat ik geen goed gevoel had bij de wegen die ik op dat moment insloeg. Het fijne was dat mijn hele team, mijn crew en ook in het bijzonder mijn manager Lindsay achter me stond toen ik mijn zorgen uitte. Ik sprak het ook uit naar mijn opa. Hij is bekend met deze business en kan altijd alles tot in detail analyseren. Zijn mening was dus enorm van belang voor me. Hij legde zijn hand op mijn schouder en zei: "Weet je, Cam, ik denk dat je het juiste besluit neemt door je hart te volgen. Je moet weten dat ik diep onder de indruk ben van wat waar je nu bent, en dat je voor mij al zóveel hebt bereikt! Je bent zo succesvol in wat je doet!" Het deed me ontzettend goed. Het heeft me doen beseffen dat ik echt moet doen wat ik wil doen en mijn dromen na moet streven. Iedereen zal wel last hebben van persoonlijk getouwtrek van 'doe ik dit wel of niet?' maar ik denk dat je alleen een succesvolle relatie met jezelf, je wensen en je gevoelens kunt opbouwen als je niet in beperkingen denkt. We zijn tegenwoordig zó bang om mis te grijpen! In dat opzicht is de countrywereld ook nog niet heilig hoor. Het heeft zo'n naam van 'iedereen is altijd lief, leuk en aardig', maar ik kom af en toe mensen tegen die iets té aardig zijn en van wie ik liever zou willen dat ze eerlijk zouden zijn. Tja, de wereld van de countrymuziek is niet perfect -nóg niet- maar wel heel uniek. En het is mijn thuis!

Cam haar nieuwste album, Road to happiness, zal (naar waarschijnlijkheid) aan het eind van het eerste kwartaal van 2019 verschijnen