Exclusief interview met Ashley McBryde

In een achterafzaaltje in De Melkweg zit ze onopvallend aan een paar tegen elkaar geschoven tafels in alle rust op me te wachten. Ashley McBryde. Een van de grote verrassingen in de new country muziek het afgelopen jaar. Een kleine gestalte maar schijn bedriegt. Haar stem is vol, groots en belichaamt het harde leven, de teleurstelling maar ook de hoop en de tomeloze liefde van en voor het Amerikaanse middenwesten. De enorme roze flamingo die toevallig in de ruimte staat en een ouderwetse transportfiets vormen een schril contrast tussen de cultuur van Amsterdam en het platteland van de rednecks. Zullen we overeenkomsten en voldoende gespreksstof hebben voor een mooi interview? Met een lichte onzekerheid stel ik m'n eerste vraag.

 

Interview met Ashley McBryde

Je komt uit Mammoth Springs in Arkansas, dat ligt in het Ozarkgebergte, toch? Hoe is het om daar op te groeien?

Ashley begint enthousiast in een hoog tempo te vertellen en stelt me direct op m'n gemak. Haar accent verraadt haar zuidelijke afkomst. "Een boerderij in de bossen was een mooie plek om op te groeien. We hadden een veehouderij ver van de bewoonde wereld, in de 'boonies' zoals wij het noemen. Ik kom uit een groot gezin met 4 broers en een zus. We waren dus met 6 kinderen. Sommige mensen denken dat er niks te doen is maar wanneer je opgroeit in een landelijke omgeving is er van alles. We hadden paarden, honden en gingen regelmatig kamperen. Het was een fijne jeugd."

 Waarom besloot je ook naar Nederland te komen tijdens je Europese toernee?

"Ik was al in Europa om op het C2C-festival in Londen op te mogen treden toen mijn agent belde dat er ook een mogelijkheid was om voor een concert naar Amsterdam te komen samen met High Valley, waarop ik natuurlijk direct ja heb gezegd."

Is er tijdens je bezoek aan Europa ook nog tijd voor een beetje ontspanning of is het alleen maar werk?

"De meeste dingen zijn achter elkaar en tot op de minuut nauwkeurig gepland. Maar toen we gisteren aankwamen hadden we gelukkig de hele middag vrij. We zijn gezellig de stad ingegaan, hebben wat rondgelopen en kwamen in een kroeg terecht. We ontmoetten daar een aantal mensen, dronken 3 of 4 biertjes met ze en kregen ze zelfs zover dat ze vanavond naar het optreden komen. Zo leuk en vriendelijk allemaal! De barkeeper zei dat dat heel normaal is. Verder heb ik gehoord dat de fans van country muziek hier alle teksten uit hun hoofd kennen."

Hoewel nog maar weinig mensen je muziek hier kennen, kun je ook niet zeggen dat je een nieuwkomer bent want je won de Colgate Country Showdown al in 2004. Hoe heeft jouw carrière zich sindsdien ontwikkeld?

"Eigenlijk tweeledig. Ik heb 2 keer meegedaan en beide keren haalde ik de finale maar werd ik door de klok verslagen omdat je een straf krijgt wanneer je liedje te lang is. Maar tegelijkertijd leerde ik ook een aantal collega-muzikanten kennen. Mensen met wie ik schnabbels ruilde. Een jongen uit Kentucky bijvoorbeeld. Ik kon samen met hem in zijn staat optreden en hij met mij in Memphis, Tennessee. Dat was de basis voor een aantal hechte vriendschappen en zo leerde ik m'n eerste stappen in het muziekwereldje zetten."

Je hebt een specifiek eigen geluid wat de Nederlandse fans zeker aan zal spreken omdat er veel bluesinvloeden inzitten. Waarom heb je voor countrymuziek gekozen?

"Ik ben met bluegrass en classic country opgegroeid maar vertrok al vrij snel naar Memphis waar de rock 'n roll ontstaan is en de stad verder bekend staat als de 'Home of the blues'. Ik speelde en zong repertoire van country zangeressen als Pam Tillis en Barbara Mandrell maar mensen vonden er niet zoveel aan. Ik besloot beter naar m'n publiek maar vooral naar de bluesmuzikanten te luisteren die zich ophielden in de buurt van Beale Street. Als je er lang genoeg bent en je laat de blues bezit van je nemen dan gaat het in je botten zitten en komt het uit je strot. Het was onvermijdelijk dat die blues en rock 'n roll zo'n invloed zou krijgen op mij als countryzangeres."

 Ik vertel Ashley dat er in Nederland veel bluesliefhebbers zijn. Denk aan Beth Hart die niet zo populair in Amerika is maar wanneer ze hier is voor uitverkochte zalen staat.

"Oh my God", zegt Ashley: "Ik heb het met haar opgetreden in Nashville. Ik ben zo'n fan van haar!" "Bonnie Raitt en Terry Clark zijn ook helden van me omdat de gitaar mijn favoriete instrument is. Het was echt geweldig om met Terry Clark samen te zitten, te spelen en nummers te schrijven. Ze zong op een gegeven moment 'Love Me Like A Man' van Bonnie Raitt wat een bluesnummer is. Dat deed ze zo goed dat ik haar vroeg waarom ze in hemelsnaam voor country gekozen had."

Het was vanzelfsprekend dat ik een instrument ging bespelen omdat ze altijd in en om het huis lagen en we geen afleiding hadden in de vorm van kabel TV of internet. Verder zong ik de hele dag en met name mijn moeder zei nooit dat ik stil moest zijn. Ik ben heel verlegen geweest maar wanneer iemand me vroeg om een liedje te zingen was die verlegenheid over. Ik zong als kleuter al liedjes uit de Wizard of Oz of een Disney film en het viel me toen al op dat mensen zich omdraaiden en naar me lachten als ik begon te zingen."

Je werkt nu met de beste mensen in Nashville waaronder producer Jay Joyce. Hoe verloopt het creatieve proces in de studio? Wat gebeurt er precies wanneer jullie aan het opnemen zijn?

"Op het nieuwste album heb ik voor het eerst gebruik gemaakt van m'n eigen band. De studio van Jay is eigenlijk een oude grote kerk die verbouwd is tot een studio zonder tussenwanden. We nemen alles op in een ruimte behalve de drumpartijen natuurlijk vanwege de galm. We repeteerden oude en nieuwe nummers door elkaar en voor de rest deden we precies hetzelfde als bij een live optreden. Elke avond klokslag zes uur waren we in de studio, eerst wat drinken en eten en je ziet bij Jay als het ware de ideeën opborrelen als bij een gekke wetenschapper en dan zegt 'ie ineens: "Laten we dit doen." Dat gebeurde bijvoorbeeld bij het nummer 'Radio Land'. Het hele album is in een paar keer opgenomen, totdat iedereen tevreden was."

 Jouw album 'Girl Goin' Nowhere' is nu uit en ik weet niet of je het mag zeggen maar is er al een opvolger bekend voor 'A Little Dive Bar In Dahlonega', je huidige hitsingle?  Ashley geeft me een compliment dat ik de titel van het nummer, in tegenstelling tot veel Amerikanen, goed uitspreek, en zegt:

"Officieel was dat nummer geen radio release maar uitgebracht voor Sirius XM (satellietradio red.) Toen het een populair nummer werd, pikten de radiostations op het land het ook op. Nu is de opvolger 'American Scandal' weer populair op XM maar er gaat een gerucht dat het net zo makkelijk 'Radio Land' zou kunnen worden. Het maakt me niet zoveel uit. Al m'n liedjes zijn min of meer kindjes van me en zijn me even lief."

Waar gaan het nummer en de video van 'A Little Dive Bar In Dahlonega' over?

"Eigenlijk is het nummer ontstaan toen ik samen met Jesse Rice and Nicolette Hayford een vreselijke dag had. Je denkt: Wat kan er nou gebeuren vanaf het moment dat je opstaat tot 11 uur 's morgens? Nou zo'n dag dus. We zaten bij elkaar en besloten die dag geen liedjes te schrijven omdat het niet in de sterren stond. Jesse begon te praten over zijn ergste dag. Hij was op weg toen z'n auto ermee ophield en hij nog net de eerstvolgende afslag kon nemen. Hij strandde in het plaatsje Dahlonega in Georgia. Hij ging naar een café op het marktplein om op z'n vrienden te wachten en moest daar overnachten. Shawn Mullins trad daar die avond op. Hij raakte met een vrouw aan de praat; Kendra, ze werden verliefd en anderhalf jaar daarna zijn ze getrouwd. Hoe een rotdag kan leiden tot iets heel moois...
Omdat The Crimson Moon geen echte kroeg is, hebben we de video opgenomen in Jimmy's Sports Bar, in Lebanon Tennessee, vlakbij Nashville en zo'n 15 kilometer van m'n huis. Alle mensen die je in de video ziet, zijn de echte stamgasten.

De toekomst ziet er prachtig uit voor je. Wat is je volgende stap?

"Er is me pas geleden gevraagd of ik weet wanneer ik het heb gemaakt. Tja, dat vond ik toen ik voor de eerste keer in de Grand Ol' Opry stond, daarna toen ik voor het eerst in het Ryman Auditorium optrad, daarna in een late night talk show. De lat wordt steeds hoger gelegd, voornamelijk door de lat zelf. Ondanks het feit dat we zo verschrikkelijk veel bereikt hebben, willen we nog heel veel werk verzetten. Ik word elke morgen wakker met de zin: "Doe iets". Het maakt niet uit of je hondenvanger bent of vuilnisman. Ik ben een van de gelukkigen die kan doen wat ze leuk vindt, maar doe altijd iets. Dat geldt ook voor wat ik in m'n vrije tijd doe. Ik houd van leer bewerken en kamperen. En dan niet met een volledige uitrusting maar met een rugzak en een hangmat. Zo ben ik opgegroeid in de bergen. Het is een hele prestatie wanneer je water vindt of zelf een vuurtje stookt."

Wat wil je verder nog kwijt?

"Dat ik zo enorm uitkijk naar het concert vanavond. Ik wil iedereen wel een knuffel geven. Vaak doe ik dat ook. Dan vraag ik fans op het podium en geef ik ze een knuffel. Ik heb gehoord dat jullie echt van singer-songwriters houden. Dat vind ik fijn; de interactie, de intimiteit en de energie die uit de zaal komt wanneer de bezoekers dicht op het podium staan." Ik temper het enthousiasme een beetje door te zeggen dat Nederlanders de nare gewoonte hebben om tijdens de liedjes tussendoor te kletsen. Ashley vindt dat niet erg. Ze zegt: "Het is country muziek hoor, geen balletvoorstelling of een bibliotheek."

 

Ashley bedankt me voor het gesprek en het prettige contact. Ik doe hetzelfde en bedank haar bovendien voor haar openheid. Als ik op de klok kijk, zie ik dat het interview 10 minuten langer heeft geduurd dan gepland. De tijd is omgevlogen en ik heb het gevoel dat we nog niet uitgepraat zijn.