LINKS | LAUREN JENKINS
Exclusief interview met Lauren Jenkins
Vanavond om 21.00 uur worden onze countryminnende harten voorzien van een beetje muzikale liefde. De Amerikaanse zangeres Lauren Jenkins zal dan een heus quarantaine-concert verzorgen op de Facebookpagina van ‘Sound of Nashville NL’. Reden om het alarm scherp te zitten en alvast een beetje over deze 29-jarige geboren Texaanse te weten te komen! NewCountry sprak haar in januari toen zij het voorprogramma mocht verzorgen voor Brett Eldredge.
Lauren heeft zich comfortabel op de bank in haar kleedkamer genesteld. Eén voet op de bank met haar been gebogen, de ander nonchalant van de sofa af bungelend. Ze sipt van een flesje water, maar er staan een aantal flessen Maker’s Mark die prijsgeven dat ze haar rauwe stemgeluid niet uit een Spa-flesje gegoten heeft gekregen. Het meest opvallend op de tafel is echter de hoeveelheid bananen. Hoe onpersoonlijk een kleedkamer ook mag zijn, het fruit geeft de ruimte lekker veel kleur. Maar ook de sprankelende Lauren zelf zorgt dat het geen saaie boel wordt in de catacomben van Paradiso.
Je bent al sinds je vijftiende aan de weg aan het timmeren als zangeres. Waar heeft dit avontuur je zoal gebracht? Heb je ook rare plaatsen aangedaan?
Nou, laten we dan maar meteen met Amsterdam beginnen hè! (lacht) Dat is toch heel wat voor een Texaanse meid die jaren achtereenvolgens de meest uiteenlopende optredens heeft gegeven in Amerika. En dan klinkt ‘optredens’ als een heel groot woord, maar ik heb op zóveel plekken gezongen, dat is bijna een prestatie op zich. Mijn gitaar en ik stonden in koffieshops, buurtsupers, crappy bars, supermarkten… je kunt het zo gek niet bedenken. Ik herinner me nog dat ik achttien was, misschien net negentien, en geregeld op vliegvelden de reizigers probeerde te vermaken. Dan stond ik weer eens naast een pinballmachine of een arcade-kast. Een plek als Paradiso is echt een droom voor me!
Hoe ben je eigenlijk in het voorprogramma van Brett beland?
Ik hoop talent, en geluk, dat sowieso. Mijn agent heeft een goed woordje voor me gedaan toen bleek dat Brett op zoek was naar een voorprogramma. Al snel kreeg ze te horen dat hij me tijdens C2C had horen zingen en ik denk dat hij me wel te pruimen vond, dus uiteindelijk mocht ik mee op tour. Ik vind het erg bijzonder om deel uit te maken van zijn Europese tournee. Het is te gek als je een dergelijke kans krijgt geboden door iemand die je qua muziek en karakter erg ligt. Ja serieus, want ik ben echt geen goede leugenaar. Ik kan gewoon niet liegen. Ik vind zijn muziek echt heel erg goed!
Je hebt een familielid meegenomen op tour, namelijk je zusje. Kan je een beetje delen over het avontuur dat jullie samen zijn aangegaan in Europa?
Ja klopt, mijn zusje en ik zijn samen op pad! We hebben tot nu toe nog maar één verkeerde trein gepakt, dus ik denk dat we het er best goed van afbrengen hahaha. Maar goed, we zijn nog maar kort in Europa dus ik kan weinig zeggen over wat ons nog te wachten staat. Dat kan pretty much anything zijn. Vanaf het moment dat we zijn geland, hebben we echt alles met de trein gedaan en dat is best pittig. We zijn niet de stevigste meiden en we hebben een loeizware merch-bag, onze rugtassen met kleding, mijn gitaar… alles bij elkaar is het echt wel aanpoten.
Hoe is je band met je zusje? Gezien je op je vijftiende uit huis bent gegaan en zij toen aan het begin van haar tienerjaren was?
De tijd die we nu samen doorbrengen is verreweg het langst dat we elkaar zien in een lange tijd. We hebben elkaar nog laten leven, dus we zijn goed bezig haha. Nee, het is echt heel fijn samen. Ze heeft net zoals ik wel een vrije geest en ze houdt ook enorm van reizen, dus ik wist dat ze het prima aan zou kunnen. Het grootste probleem blijft om haar voeding een beetje op peil te houden. Dat ligt overigens aan mij, want ik vergeet regelmatig te eten als ik het druk heb of me te druk maak. Dan hoor ik ineens weer ‘ik moet écht even wat eten’ en denk ik ‘oh ja sis, sorry!’ We zijn samen wat herinneringen aan het maken hier en ik heb haar relatief heel snel bijgebracht hoe ze merchandise kan verkopen. Is ook geen big deal natuurlijk. En mocht het toch mis gaan, geen punt hoor. Het is fijn om alles wat je meemaakt te kunnen delen met een ander! Ze is net afgestudeerd en dit is dus een soort sabattical voor haar. Ze heeft nu even de ruimte om iets anders te ondernemen en haar studie even achter zich te laten. Ze is een fantastische hulp gebleken, nu al!
Je bent een aardig avontuur aangegaan hier in Europa en reist veel op eigen inzicht. Je hebt het comfort van een tourbus niet, neem ik aan?
Nee klopt. Wij hoppen van hotel naar hotel met ons hebben en houden. Zowel mijn zusje als ik zijn eigenlijk heel low maintenance, dus we redden ons prima. Ik vind het reizen per trein sowieso wel bijzonder, want je ziet heel veel van de landschappen en verschillen tussen de landen die je aandoet. Bovendien ga je het echt waarderen als je in de stad bent gearriveerd waar je optreedt, omdat het niet eenvoudig is om er te komen. Als de dag van het optreden dan is aangebroken, dan ben je des te dankbaarder. Trouwens, dankbaar ben ik nu sowieso, want ik heb eindelijk de kans mijn kleding te wassen. We kunnen bij een vriend van mij slapen die een huis heeft in Amsterdam… en een wasmachine en een droger. Het eerste wat we bij aankomst hebben gedaan is onze kleding goed opfrissen. Ik was bang om mensen hier een knuffel te geven als ik ze zou ontmoeten, in de angst dat ik zou stinken. De mensen die me aan het einde van een tournee zien, hebben altijd een klein beetje pech. Ik vind kleding wassen in hotels echt vies, dus eh, ja… Maar ik ben sowieso op dit moment vrij beperkt in wat ik draag tijdens optredens, want mijn rugzak voor kleding is klein. Ik heb slechts een paar outfits voor de shows bij me, en die rouleer ik.
Wanneer mensen je niet kennen en je zou hen één nummer mogen adviseren om naar te luisteren, welk van je nummers zal je dan kiezen?
Ik denk dat ik dan voor ‘Running out of road’ zal gaan. Ik had ‘No Saint’ op mijn lippen liggen, maar die is misschien een beetje te zwaar om mee te starten. ‘Running out of road’ is eigenlijk mijn levensverhaal: hoe ik continu onderweg ben. Bovendien vind ik het interessant dat ik al vaak heb vernomen dat mensen zich met dit lied kunnen identificeren. Dat had ik zelf niet direct verwacht. En de gitaarsolo aan het einde is fantastisch, en het is niet louter een sad song. Dus ja, ik zou daar denk ik voor gaan.
De tekst van je nummer ‘No Saint’ liegt er niet om, je hebt het niet altijd makkelijk gehad. Hoe was het voor je een dergelijk nummer te schrijven?
Daar kan ik best kort over zijn denk ik, want makkelijk was het niet. Ja, ik heb een heleboel meegemaakt, maar geldt dat niet voor iedereen, vraag ik me dan af. Ik ben echt heel trots op ‘No Saint’, maar ik zou hem niet luisteren als je op een vrijdagavond in een feeststemming bent… laat ik het zo zeggen…
Je bent op je vijftiende van huis gegaan om je dromen na te jagen. Best een grote stap. Nu mag je je al enkele jaren aansluiten bij de gevestigde namen als support act. Wat betekent dat leven voor je?
Ik ben gestart in Dallas, ging daarna naar North Carolina, vanaf daar naar South Carolina, toen Memphis, een tijdje overal en nergens, vervolgens New York en ik eindigde in Nashville. Wat voor mij de fijnste plek is om te leven? Dat is echt on the road. Ik word daar echt heel gelukkig van. Dat voelt als thuis voor mij. Ik heb nu voor het eerst in mijn leven een huis. Een ‘volwassen mensen huis’ zeg maar, in Nashville. Het is daar echt wel fijn als ik thuis ben, wat echter niet vaak het geval is overigens. Ik vind het na het touren heerlijk om thuis te komen. Even mijn eigen ding doen, vertrouwde meubels, vertrouwde muren. Ik ga dan weer schrijven, kan me daar enkele dagen op storten en dan word ik rusteloos. Ik moet dan echt weer weg, zo van ‘The highway is calling me! What is the next place?’
Maar wat dit leven voor me betekent… Tja, een support act zijn is niet overal hetzelfde. De acceptatie is verschillend tussen landen. In de Verenigde Staten speel je, ook al sta je in een grotere zaal, voor een handjevol mensen. Er komen maar weinig mensen naar het voorprogramma kijken en als ze er wel zijn, dan zijn de ogen niet altijd op het podium gericht. Dat waardeer ik zo aan Europeanen: jullie hebben je huiswerk vaak al gedaan als jullie de zaal binnenwandelen. Jullie duiken vol enthousiasme in de muziek en willen graag weten wie op het podium zal plaatsnemen. Dat doe ik persoonlijk ook altijd, maar het is in mijn thuisland zeker geen gegeven. Ik weet daar nooit of ik voor een publiek zal spelen dat ook maar iéts van mijn repertoire kent.
Wat of wie mis je het meest wanneer je van huis bent?
Oooh dat is mijn hond, Cooper! Hij is momenteel bij mijn ouders in Charlotte, dus bij opa en oma haha. Hij wordt daar waarschijnlijk enorm verwend en is dus dik als ik thuiskom. Hij wordt overladen met liefde. Als er ooit een mogelijkheid zou bestaan om hem mee te nemen als ik op toernee ben, dan heb ik ook geen reden meer om naar huis te gaan. Ik ben compleet met mijn rugzak, mijn gitaar en mijn hond. Wat voor hond Cooper is? Cooper is een rescue, een Treeing Walker Coonhound. En regelrechte jachthond dus. Hij is ongelooflijk snel, maar ook echt enorm liefdevol en hij geeft de beste knuffels!
Je hebt twee covers uitgebracht, beide nummers zijn origineel van Bruce Springsteen. Wat trekt je aan in hem?
Ik vind dat hij een geweldige storyteller is. Hij deinst niet terug voor de heftigere zaken. Hij is niet bang de donkere kanten van de mensheid te belichten, maar bouwt daarnaast ook een platform voor de hoopvolle kant. Hij is heel rauw, heel puur. Geen mooie verhalen, maar het dagelijks leven, alleen dan eigenlijk wel weer heel kunstig, getalenteerd gebracht. Bovendien kan ik hem alleen maar enorm veel respect geven voor de manier waarop hij zijn carrière letterlijk vanaf niks heeft opgebouwd tot waar hij nu is.
Je hebt gekozen de nummers ‘Hungry Heart’ en ‘Stolen Car’ te vertolken. Gezien het mannelijk perspectief waar vanuit de nummers zijn geschreven niet direct eenvoudig te coveren. Hoe heb je er toch een eigen twist aan kunnen geven?
Dat is iets waar ik lang over heb nagedacht. Hoe kan je het nou echt geloofwaardig brengen als het vanuit een man is geschreven? Maar ik denk dat er iets interessants ontstaat wanneer je een vrouwenstem een verhaal van een man laat vertellen. Hierdoor wordt een extra laag geboren waardoor je een lied op een andere manier kunt gaan beluisteren. Natuurlijk had ik tekstueel wat kunnen aanpassen, maar als een lied zo briljant is van opzet, dan denk ik dat je het ernstig tekort doet als je er zelf aan gaat sleutelen. Vandaar dat ik ervoor heb gekozen als vrouw het verhaal te vertellen dat is ontstaan door een man…
Naast zingen ben je ook dol op regie van bijvoorbeeld videoclips. Ik begreep dat je iets speciaals hebt ondernomen voor beide covers waar we net over spraken?
Jazeker! Mijn zusje en ik focussen ons tijdens gedurende ons Europese avontuur, buiten de shows om, op filmische beelden. We hebben gisteravond een aantal beelden geschoten voor ‘Hungry Heart’. Nee we zitten niet stil hoor, haha! Nou zóu het kunnen zijn dat we mísschien naar het red light district zijn geweest in de avonduren. En misschien dat ik zelfs even achter een raam heb gestaan. We hebben gewoon brutaal gevraagd wat de mogelijkheden waren. Ik moet zeggen dat we een paar keer echt resoluut zijn weggestuurd, maar op een gegeven moment hadden we beet en mocht ik een paar minuten in een raam plaatsnemen. Ik kan nog niet zeggen of de beelden in de video zullen verschijnen, maar het was een bizarre ervaring. Ik was echt heel zenuwachtig en het voelde zo raar, maar wanneer krijg je nou de kans zóiets vast te leggen? De kans dat je een stukje Amsterdam in de video gaat zien is dus behoorlijk groot. Een toeristisch deel ja, dat wel, maar goed, als we het dan toch over rauw en puur hebben hè hahaha… Ja, ik wil eigenlijk in het najaar weer naar Nederland komen, dan zal het toch even anders zijn door dat deel van Amsterdam te lopen. Wetende dat je zo’n deur door bent gewandeld…
