James Barker Band: een verrassend prettig Canadees feestje!

Concertverslag: James Barker Band | Melkweg at Q-Factory 08 november 2019

 

In de countryscène is het niet vreemd je band te vernoemen naar de voorman. Bekend voorbeeld is de Zac Brown Band, maar ook onder meer de Randy Rogers Band en Eli Young Band heeft deze redacteur al meerdere malen op een podium zien vlammen. Bands waarbij de zanger weliswaar de band trékt, maar zeker niet in zijn eentje de show draagt. Het was nog de vraag hoe dit alles uit zou pakken met de James Barker Band. Als luisteraar van Texaanse radio had ik deze mannen nog nooit voorbij horen komen en was ik totaal onbekend met de Canadese band. Op naar de Amsterdamse Q-Factory voor een muzikale kennismaking zonder enige verwachtingen…

 Tekst: Gera Laurens / Foto’s: Marc Van Der Maas

De vrijdagavond van 8 november start niet met een kenmerkende wachtrij. Geen specifiek eager fans voor de deuren, en eenmaal in de zaal aangekomen is de sfeer bijzonder gemoedelijk. De ambiance hint meer richting een borrel dan een concert. Verspreid over de kleine zaal, welke zich bovenin het gebouw bevindt, staan groepjes mensen met een drankje. Een prima kalme start voor een avondje genieten.

 

 

Wanneer de bühne wordt betreden door de van oorsprong Texaanse blondine Julia Cole, worden de conversaties in de zaal niet zomaar stopgezet. De inmiddels in Nashville wonende singer-songwriter stoort zich er niet aan en weet met een beste dosis stage presence steeds meer blikken haar kant op te krijgen. Deze dame die al tientallen keren het Amerikaanse volkslied ten gehore mocht brengen in haar geboortestad Houston, is dan ook gezegend met een stevig stemgeluid.

Na een klein halfuur verlaat de zangeres het podium aan de zijkant en wandelt direct via de enkele geluidwerende gordijnen de zaal in. Het zegt erg veel over de toegankelijkheid van de artiesten welke in Q-Factory spelen. Gecombineerd met de kleine zaal en het relatief kleine aantal aanwezigen, voelt het heel bevoorrecht dit concert bij te kunnen wonen. En dan is de vijfkoppige band nog niet eens begonnen…

 

 

Het is net na negenen wanneer de mannen bijzonder nonchalant het podium betreden. Na een veelzeggende blik richting elkaar, knalt de energie naar level 100 wanneer ‘We go good together’ wordt ingezet. Als ze één van de kenmerkende Amsterdamse ‘koffietentjes’ in zijn gedoken, dan zijn ze opvallend wakker gebleven. Ze hebben er zin in, en dat zal het publiek weten ook! Springend gaan ze over het kleine podium en interactie met het publiek wordt zeker niet geschuwd. De band krijgt dan ook genoeg terug van ‘de vloer’. Of je nou mee kunt zingen of niet, de sound is zonder meer catchy en elk nummer lijkt weer iets van een bekende sound te bevatten. Thomas Rhett, Kenny Chesney, Old Dominion, Luke Bryan… verschillende namen spoken door ons hoofd. Het is eigentijds, de teksten zijn sterk, maar niet té ingewikkeld, en de algehele feel is super herkenbaar.

 Dat de band ook niet vies is van wat inbreng vanuit de zaal, blijkt wanneer een toeschouwer behendig op het podium springt en de zanger een reclame pet aanreikt. De voorman wipt zijn eigen hoofddeksel behendig van zijn hoofd en trekt het presentje zonder ook maar even te keuren over zijn rossige haardos heen. Het is de bijzonder ongedwongen start voor veel meer inbreng vanuit de zaal…

Echter niet voordat James Barker besluit het publiek met meer te imponeren dan alleen zijn stem en de band haar capaciteit om de zaal plat te spelen. Tijdens ‘She’s a hit’, welke overigens wordt onderbroken door een geniale cover van ‘Teenage Dirtbag’, draait hij zijn elektrisch gitaar op zijn rug en speelt onophoudelijk de eerder ingezette solo ‘blind’ door.  Een zeer knap staaltje gitaarwerk. Oké, deze zanger kan zeker de bandnaam neerzetten: hij is niet enkel ‘een goede stem’, hij is uitermate muzikaal!

 

 

Wie is eigenlijk die James Barker waar de band aan is opgehangen? De voorman is niet te beroerd om iets meer achtergrondinformatie te verstrekken. Als twaalfjarige jongen droomde hij van een leven als muzikant en schreef hij het liefst de hele dag liedjes. Zijn moeder was sceptisch, vooral toen zijn schoolwerk er flink onder begon te lijden. “Als jij claimt dat jij zo goed bent, dan wil ik weleens je laatste songtekst lezen”, besloot ze. De timing was echter niet ideaal: hij had net een nummer aan marihuana opgedragen. “Well, I don’t have to tell you the green stuff wasn’t legal in Canada”, grijnst Barker schouderophalend. Met een verontschuldiging richting zijn moeder zet hij vervolgens ‘Living the dream’ in, welke start met ‘I drink beer and I smoke pot, and I’ve thrown punches in the parking lot’. Tja, toegegeven, het Canadese feestje klinkt aardig als het voor ons bekendere Amerikaanse…

 

 

In huize Barker kreeg de roodharige zanger het zingen niet met de paplepel ingegoten, maar een fikse rapheid in het spreken wel. Kevin Barker, de vader van James, verdient zijn geld als professioneel veilingmeester, en deze skill wil de zanger wel even showen. “I need two people from the crowd”, maakt hij handgebarend duidelijk. “Just two stipulations: they need to be single… and need to be a guy”. Verschillende handen gaan omhoog en vingers wijzen uitvoerig. Uiteindelijk worden drie mannen op het podium gehesen: Leroy, Bram en de Canadees Jake. Ze zullen onder opbod worden geveild, zo verklaart Barker met een knipoog. “They can be nice, they can be mean, they can cook, and they can clean!”

 

 

Terwijl het drietal ietwat ongemakkelijk staat tentoongesteld, begint Barker te ratelen. Uit de zaal klinkt een luid gejuich. De sfeer welke al zo besloten aanvoelde, heeft nu meer weg van een personeelsfeestje. Opgeleukt door een bijzonder goede band, dat dan wel. En wanneer na het veilingdeel de jolige Jake het podium niet wil verlaten en armzwaaiend idiote dansjes opvoert terwijl Barker het nummer ‘Sold’ van John Michael Montgomery ten gehore brengt, is het net alsof een collega even het podium op is gesneakt. Niemand doet moeilijk, alles kan, alles mag.

Nadat er nog een flinke coverdoos open is getrokken met ‘Mr. Brightside’, Taylor Swift haar ‘Style’, ‘I got sunshine’ en ‘Hot in Herre’ van Nelly, bereikt de band het einde van de setlist. Na één van hun meest populaire nummers, ‘Slow down town’, welke ook prima op een album van Dierks Bentley had kunnen staan, begint de voorman wat te grinniken. Met een Heineken in zijn hand deelt hij even een verzoek met het publiek. “Normally, this is the part where we walk backstage, but as there’s no backstage here, we just want you to imagine. Close your eyes… We aren’t there!”

 

 

Traditiegetrouw klinkt ‘we want more!’ vanuit de zaal, wordt gefloten, gejoeld en geschreeuwd, en daarop komt de band al bedankend en buigend het podium weer op om af te sluiten met ‘Chills’. Nog even trekken de mannen echt álles uit de kast en het is simpelweg jammer dat het feestje daarna voorbij is, want als dít een Canadees feest is, dan willen we er nog veel meer van meemaken! Wat een energie, wat een toewijding en wat een fijne muzikale avond! En voor dat entreekaartje van €11,50 een fantastische avondbesteding om fluitend het weekend in te gaan. James Barker Band kan volgende keer vast een grotere zaal platspelen! Om even terug te grijpen op de woorden van Bradley Gilbert: country must be country wide. Of laten we heel volledig zijn, worldwide!

 

Gezien: 08 november 2019, Q-Factory, Amsterdam

 

 Tekst: Gera Laurens / Foto’s: Marc Van Der Maas

 

Lees het exclusieve interview met James Barker