zaterdag, 26 mei 2018 18:06

Festivalrecensie: Country500 in Daytona Beach

Door

Howdy y'all!

Dag 1 van de Country500 in Daytona Beach zit erop! Wat is het fantastisch om de countrymuziek te beleven op Amerikaanse bodem en dan ook nog op het middenterrein van de Daytona International Speedway. Kippenvel met 32 graden is echt mogelijk wanneer je over de racebaan naar het festivalterrein loopt.

Dit is nu het derde jaar dat de Country500 wordt georganiseerd. Ik heb het geluk gehad om ook de vorige twee edities mee te maken. Een driedaags festival met vele grootheden uit de countryscene. Zo heb ik de eerste twee jaren grootheden gezien als Jason Aldean, Luke Bryan, Lady Antebellum, Willie Nelson, Miranda Lambert, Keith Urban, The Brothers Osborne, Dan & Shay, Kip Moore en zo kan ik nog wel even doorgaan...

Ook dit jaar hebben ze weer een prima line-up weten neer te zetten met als grote headliners Dierks Bentley, Toby Keith, Sugarland en jawel, mr. Chris Stapleton.

Zoals gezegd, gisteren de eerste dag. Er zijn twee podia, te weten The Bluebird Stage en de main stage. De main stage is zeer imponerend en The Bluebird is een overdekte stage met wat minder capaciteit, maar wel met een zeer intieme setting. Doordat er twee podia zijn moet je soms keuzes maken voor wat je gaat bekijken. Dit jaar werd het bal geopend door The James Barker Band. Een jonge, Canadese band in opkomst. Sowieso krijgen de Canadezen steeds meer voet aan de grond in country Amerika. Leuk om te zien. Als openers een prima band. Zeer degelijk en lekker bevlogen. Ze wisselden wat covers af met eigen nummers en vooral de medley met een mix van stijlen door elkaar, van Eminem tot Thomas Rhett, kreeg een goede bijval van het publiek. Op dat moment overigens nog niet in grote getale aanwezig. Veel Amerikanen kiezen hun optredens uit en komen vaak laat aanwaaien om bijvoorbeeld alleen Dierks Bentley te zien. De die-hards zijn er natuurlijk al eerder, net als de duizenden campinggasten, die een soort van wedstrijd houden wie de grootste RV heeft. Ook grappig om te zien is de grote hoeveelheid Amerikanen die allemaal een eigen stoeltje meenemen. Vanaf zo'n 50 meter van het podium is er een dikke lijn getrokken, waarachter de stoeltjes mogen worden geplaatst. Elke keer weer een bizar, maar ook grappig tafereel.

Na The James Barker band was het de beurt aan A Thousand Horses. En mensen, wat een dijk van een band is dat. Staat als een huis, met twee uitstekende gitaristen en een zanger met een fantastische stem. Bekendste nummer van de mannen is waarschijnlijk Smoke. Dit nummer wordt veel gedraaid op de verschillende country music stations. Echter, neem eens de moeite om wat meer van deze band te luisteren. Ze wisselen mooie ballads af met lekkere stukjes southern rock. Ze kregen het publiek lekker mee en ik heb genoten van dit steengoede bandje.

Na A Thousand Horses op naar Frankie Ballard in The Bluebird. Even snel wat Amerikaans voedsel erin en een nieuwe Bud Light voor een uurtje ouderwets knallen met Ballard. Vanaf het moment dat hij opkwam had hij de tent in z'n greep. Beginnen met Young and Crazy doet het altijd goed, net als z'n cover van Johnny Cash, maar zelfs met zijn nieuwe songs wist hij het publiek te boeien. Hij zou van mij iets minder mogen praten, want hij praat soms 4 minuten naar een nieuw nummer toe, maar goed, dat mag de pret niet bederven.

Kort voor het einde van Frankie Ballard voelde je een soort van gezonde spanning opkomen. Vele Amerikanen spoedden zich een weg richting main stage. Vanuit de entrances kwamen weer veel mensen binnen, want, jawel, Dierks Bentley maakte zijn opwachting. En hij heeft het eigenlijk ook volledig waargemaakt. Je ziet soms wat artiesten live wegzakken, maar dat geldt zeker niet voor Bentley. Alles zeer strak gespeeld en qua zang was het alsof alles recht van de plaat kwam. Zelf hou ik soms bij een live performance van net even dat beetje meer, maar het stond als een huis en Dierks Bentley maakte het dus waar.

Met gebroken benen van het staan en de lange reis ben ik toen naar mijn hotel gestrompeld, daar in bed nagenietend van een heerlijke eerste dag. Ik ben me nu inmiddels langzaam aan het opmaken voor dag twee. De dag dat Chris Stapleton de bühne op mag om alles en iedereen weg te blazen en hopelijk ook tropische storm Alberto, die nu toch wel wat snel nadert. Maar ook dat hoort bij Amerika... Tot morgen, dan horen jullie meer van dag twee hier op de Country500!

 

Country500 dag 2 

Hi there vanuit Daytona Beach!

Na een heerlijke eerste dag was de zaterdag er eentje waar ik al een half jaartje naar uitkeek. Ik zou de man met een van de meest fenomenale stemmen op aarde voor de derde keer in m'n leven live gaan zien. Juist, Chris Stapleton. Hij zou de dag afsluiten. Het voorprogramma was echter ook om te smullen.

Om 16.00 uur was het Brandon Ray die de main stage mocht beklimmen. Ik had al wat dingetjes van hem gezien en was zeer benieuwd. Mijn voorgevoel werd al snel bevestigd, een nieuwe ster aan het firmament. Dat hebben Keith Urban en Kip Moore ook gezien. Zij zijn een samenwerkingsverband met hem aangegaan en wat mij betreft volledig terecht. Brandon Ray heeft nog niet veel nummers uit, maar wat hij heeft is van een grote klasse! Lekker randje op z'n stem, waar hij alle kanten mee op kan. Dat afgewisseld met een paar goede covers maakte het eerste uur zeer aangenaam. Ook de Amerikanen waren al snel om en deden lekker mee. Dag twee was on fire!

Na Brandon Ray was het de beurt aan Midland. Deze excentriek uitziende mannen uit Texas weten wat muziek maken is. De harmonie is fantastisch en soms waan je je zelfs even bij The Eagles. De heren zijn hier in Amerika aardig aan de weg aan het timmeren met een paar vette Billboard noteringen. 'Drinkin' problem' en 'Make a little' zijn dikke hits en worden uit volle borst meegezongen. De muziek neigt wat naar seventies rock in combinatie met 'urban cowboy'. Kwalitatief zeer hoogstaand en het luistert lekker weg.

Als derde op main stage misschien een ietwat vreemde eend in de bijt: 38 Special. Een rockband afkomstig uit Jacksonville, Florida, die hoogtijdagen kende in de jaren '80. Ze zijn op tour geweest met onder andere REO Speedwagon en Styx. Ondanks dat de mannen al aardig op leeftijd zijn zetten ze een superstrakke show neer. Jankende gitaren, lekkere stemmen en de eighties rocksound laten je even helemaal afdwalen naar die tijd. Aangezien de Country500 een festival is voor alle leeftijden, heb ik genoten van de oude rockers om me heen. Volledig uitgedost, zoals dat alleen in Amerika kan. Geweldig!

De main stage is overigens vandaag the place to be. Na 38 Speciaal is het podium voor niemand minder dan Billy Currington! Waar de Amerikanen overigens al drie jaar heel erg goed in zijn is de snelheid van de opvolging van artiesten. Over het algemeen staat binnen 20 minuten de volgende artiest alweer klaar en is het geluid vanaf minuut 1 erg strak. Currington draait al de nodige jaren mee en blijft hier ongekend populair. Binnen no time stroomt het veld vol met fans van alle leeftijden en al snel gaat het volledig los. Al z'n hits passeren de revue. Van 'We are tonight', 'It don't hurt like it used', 'Do I make you wanna' tot 'Let me down easy'. Wat al jaren bekend was blijkt ook nu weer. Currington staat als een huis, een dijk van een stem, goede band en een goede sfeer. Zelfs een enorme tropische bui mag de pret niet drukken.

Volledig doorweekt, soppend in de schoenen is weggaan geen optie. En dat geldt overduidelijk voor iedereen. Een half uur lang stilte voor de storm, deze plaatselijke storm krijgt in Daytona Beach alleen niet de naam Alberto, maar Chris Stapleton. Elk snoertje wordt tien keer gecheckt, de bühne wordt droog geföhnd en de microfoonstandaard schoon gepoetst. En dan...dan is het podium klaar voor de man waarvoor ik hier voor een groot deel ben gekomen. Na het intro van 'Midnight train to Memphis' schiet het kippenvel van m'n kleine teen tot m'n rechteroor naar buiten en na het inzetten van het eerste couplet gaat het anderhalf uur lang helemaal los. De ene na de andere hit knalt Stapleton de International Speedway over en het is een genot om erbij te mogen zijn. Hij bouwt nog even een akoestische set in om zijn bandleden wat rust te geven en laat daar een paar prachtige ballads horen, waaronder 'Either Way', om daarna weer gas te geven met nummers als 'Parachute' en 'Outlaw state of mind'. Dit is alles deed hij dit keer zonder z'n vrouw Morgane. Zij is onlangs bevallen van een tweeling en pakt nog even haar welverdiende rust. Maar ook zonder Morgane waren z'n uithalen als altijd fenomenaal en ik voelde me als een kind in een snoepwinkel.

Na het liggen van de storm Stapleton en een prettige nachtrust groeien de zorgen omtrent tropische storm Alberto iets. Vandaag staan onder andere, hopelijk, Tyler Farr en Sugarland op het programma. En Sugarland is wel iets waar ik enorm naar uitkijk. Jennifer Nettles en Kristian Bush zijn na een break-up van de nodige jaartjes weer bij elkaar en dit wordt 1 van hun eerste grote gigs. Vanmorgen ging het hier al aardig los, maar goed, dat kan in ieder geval vanavond niet meer vallen. Let's pray...

Morgen meer over de laatste dag op de Country500. Laten we hopen op een mooie dag... See ya, tomorrow!

 

Country500 dag 3

Howdy countryfans!

Gisteren was de laatste dag van de Country500 op de International Speedway van Daytona. Het was 's middags nog even met samengeknepen billen het weer afwachten. Via de app van de Country500 kreeg ik de melding dat de aanvang al was vertraagd, in verband met mogelijk 'severe weather'. Uiteindelijk rond 17.00 uur naar de Speedway gelopen. Wat er ook gebeurde, ik moest en zou er die laatste dag natuurlijk bij zijn. Een paar optredens waren ingekort, maar vanaf dat ik het terrein opliep waren de weergoden ons goed gezind.

Vandaag op mijn programma Tyler Farr, Sugarland en Toby Keith. Niet heel verkeerd, natuurlijk. Tyler Farr mocht aftrappen en ik ben redelijk gecharmeerd van zijn albums. Hij heeft echter een paar jaar geleden een poliep op zijn stembanden gehad, waaraan hij is geopereerd. Kort nadat hij hersteld was heb ik hem al eens live gezien. Dat was zangtechnisch niet heel best, maar het was hem vergeven na de operatie en alles. Gisteren was het alleen nog niet heel veel beter. Veel goede nummers, maar zijn stem liet hem aardig in de steek. Veel was gewoon echt onzuiver en ik heb het idee dat hij sinds de poliep nooit meer echt de oude is geworden. Wat hij wel voortreffelijk deed was het publiek ophitsen. De interactie was groots. Hij haalde iemand op het podium, sprong tussen het publiek en strooide in totaal zo'n 100 plectrums tussen de mensen. Nummers als 'A guy walks into a bar' en 'Redneck crazy' deden het goed. Net als z'n afsluiter, de welbekende cover 'Your love' van The Outfield. Al met al, jammer van z'n stem, maar prettige show.

Daarna even snel een sanitaire stop en snel terug richting main stage. Sugarland was aan zet!! Hun debuutalbum 'Twice the speed of life' denderde in 2004 de hitlijsten binnen en het succes was ongekend. Een succesformule, gebouwd rondom Jennifer Nettles en Kristian Bush. Na jaren van succes besloten ze het allebei solo te proberen. Dat werd kennelijk niet wat ze ervan verwacht hadden, want een klein jaartje terug kondigden ze aan weer bij elkaar te komen. Godzijdank! En ik was dus de gelukkige die bij een van hun eerste gigs mocht zijn. Dat heb ik geweten ook. Wat een klasbakken! Ik denk dat ik wel kan zeggen dat Jeniffer Nettles tot de absolute top in countryland behoort, wat betreft vocals. Alles klopt, zuiverder wordt het niet en ze huppelt over het podium als een hinde. Klassiekers als 'Baby girl', 'Settlin', 'Something more' en 'Stuck like glue' passeerden de revue. Maar ook een leuke medley met daarin 'Billy Jean' en 'Express yourself' was om te smullen. Ik had het idee dat ze hier in The States ook blij zijn dat Jennifer en Kristian het weer samen 'doen'. Een van de hoogtepuntjes van deze Country500.

Het slotakkoord was voor Toby Keith. Een pionier in country Amerika. Een grootheid. Voorafgaand werd er een video getoond waarin Toby Keith allerlei optredens verzorgt voor Amerikaanse soldaten in oorlogsgebieden. Dan zit je meteen gebeiteld in redneck Amerika. En zeker tijdens Memorial Day Weekend. Nog voor de eerste noot was gespeeld ging het publiek al helemaal los. Alles werd ook uit de kast gehaald met een 11 man sterke band. Hammond, steelguitar, blazers, ga maar door... En wat een band, zeg. Het was duidelijk dat ze dit niet voor het eerst deden, het stond als een huis! De ene na de andere hit kwam langs, waaronder natuurlijk 'Should've been a cowboy'. Ook het 'duet' met Willie Nelson was erg gaaf. In 2003 nam hij met Willie het duet 'Beer for my horses' op. Gisteren bracht hij dat op grootse wijze, met Willie op de gigantische schermen erachter en zijn zangpartijen die erin waren gezet. Al met al een waardige afsluiting van een geweldig festival.

Als je ooit de kans krijgt om dit te gaan ondernemen, moet je dat zeker doen. Dit was mijn derde Country500 en volgend jaar ga ik weer, als het contract wordt verlengd tenminste. Het festival was voor drie jaar vastgelegd, dus even afwachten. Maar anders is er bijvoorbeeld altijd nog Tortuga of een ander mooi festival.

Ik trek nu richting Fort Myers om nog even een paar dagen na te genieten. Het was me een waar genoegen...

 

­