Op vrijdag 23 augustus 2024 en zondag 25 augustus 2024 staat de eerste editie van het tweedaagse openluchtfestival Sound of Nashville Open Air in Keulen, Duitsland, op het programma. Optredende artiesten tijdens de eerste festivaldag op vrijdag 23 augustus 2024 zijn Meg McRee, Brittney Spencer, Kyle Daniel en Randall King. Aangezien ik Randall King de volgende dag reeds live zal zien optreden in de Melkweg Amsterdam, besluit ik om de eerste festivaldag over te slaan. Maar de tweede festivaldag wil ik zeker niet missen, want er staat een fantastische line-up geprogrammeerd. En dit wordt dan ook mijn eerste ‘newcountry.nl goes international’ concertverslag!
Samen met een vriend rijden we op zondagochtend 25 augustus 2024 reeds naar Keulen. We hebben ons ingelezen en leren dat er slechts beperkte parkeergelegenheid is bij de venue van vandaag, de Freideck achter Die Kantine. Na een vlekkeloze autorit komen we ruim op tijd, rond 12.00u, op onze eindbestemming aan. Een erg bijzondere locatie, want gelegen op een industrieterrein, waar voor het overige weinig tot niets te doen is. We moeten onze auto ook nog even op een tijdelijke parkeerplek parkeren, want de kleine parking van Die Kantine opent pas om 13.30u, een uur voordat de deuren van het festivalterrein openen. We moeten ons dus nog even vermaken voordat de deuren openen en na een stevige wandeling van ongeveer 30 minuten vinden we eindelijk een café-restaurant waar we een drankje kunnen nuttigen. Gelukkig is het prachtig weer en staat er een erg veelbelovende festivaldag op de planning, dus we klagen niet over de geringe aanwezigheid van horecagelegenheden in de nabije omgeving. Rond 13.45u zijn we weer bij Die Kantine en kunnen we de auto op de bewaakte parking parkeren.
Om 14.30u openen dan eindelijk de deuren en mogen we het festivalterrein betreden. De Freideck achter Die Kantine blijkt een klein, overzichtelijk terrein te zijn, dat onmiddellijk een erg gezellig en gemoedelijk gevoel geeft. Eerst even een bezoekje aan de merchandise stand, waar een beperkt aanbod van t-shirts, petten, albums… van de optredende artiesten alsook merchandise van C2C Duitsland te verkrijgen is. Daarna lopen we via een sieradententje en een tentje waar ze cowboyhoeden en trucker caps verkopen, om vervolgens uit te komen bij het horecagedeelte. Het horecagedeelte bestaat uit twee foodtrucks waar je (verrassend!) hoofdzakelijk braadworst, curryworst, hamburgers en pommes kan kopen, en uit twee bars. Mocht je je vervelen tussen de acts door, dan zijn er ook twee activiteiten die je kan leren/spelen: zakwerpen en lassowerpen.
We lusten ondertussen een snack en schaffen een Krakauer braadworst danwel een portie curryworst aan. Erg schappelijke prijs en smaakt ook prima. En ondertussen maken we ons op voor de eerste act van de dag.
Eerste act: Tim Hicks
Om 15.30u is het dan eindelijk zover, wanneer niemand minder dan Tim Hicks het podium betreedt! Ik heb deze uiterst sympathieke Canadese zanger reeds tweemaal via Zoom mogen interviewen namens newcountry.nl en kan wel zeggen dat ik een behoorlijke fan ben van zijn muziek. Tot vandaag heb ik hem jammer genoeg slechts eenmaal live zien optreden: dat was op het tweede podium tijdens C2C Amsterdam in 2020 en toen kon hij, door het strakke tijdschema, slechts een aantal akoestische songs brengen.
Eigenlijk is Tim Hicks de hoofdreden waarom ik vandaag naar Keulen ben afgereisd en de verwachtingen zijn dan ook hooggespannen! Vanaf de eerste song, ‘Get By’ (afgesloten met een klein stukje van Bon Jovi’s ‘Wanted Dead Or Alive’), worden alle verwachtingen ingelost! Tim Hicks treedt met een full electric band op en een positieve energie vult het festivalterrein. Wat volgt zijn heerlijke knallers als ‘So Do I’, ‘Dodge Out Of Hell’, ‘Dust and Bone’, ‘Got A Feeling’, ‘Stompin' Ground’ en ‘Yee To The Haw’. Tevens is er tijd voor (zelf)reflectie met de songs ‘One More’ en ‘Talk To Time’. Tijdens het mooie, akoestische ‘Horses and Hearts’ trakteert Tim het aanwezige publiek ook nog op een mondharmonica solo. Naast partyknallers en mooie ballads brengen de songs ‘No Truck Song’ en ‘Stronger Beer’ een heerlijke dosis humor in de set.
Om 16.30u sluit Tim Hicks zijn erg geslaagde, uit 13 songs bestaande set, af met zijn persoonlijke hymne ‘What a Song Should Do’. Een waardig einde van een uitstekend optreden, dat doet verlangen naar een eigen headliner concert in de nabije toekomst. Hopelijk ontwaken Nederlandse concertpromotoren uit hun slaap en boeken ze deze fantastische act voor een concert in Nederland. En als kers op de taart mocht ik na het concert ook nog op de foto met Tim Hicks. Wat een begin van de festivaldag!
Tweede act: Tebey
Na een halfuurtje pauze is het om 17.00u dan de beurt aan de tweede Canadese artiest van de dag: Tebey. Ook Tebey mocht ik een tijdje terug interviewen namens newcountry.nl. Erg leuk dus dat twee artiesten, die ik heb mogen interviewen, allebei op hetzelfde festival staan geprogrammeerd.
En ook Tebey maakt er een leuk feestje van met een mix van eigen nummers (o.a. ‘Hold Your Horses’, ‘Happened on a Saturday Night’, What Was I Drinking’, ‘Good Jeans’, ‘Shotgun Rider’, ‘Who's Gonna Love You’, ‘Song of the Summer’, ‘Sink with the Sun’), songs die hij als songwriter voor anderen heeft geschreven (‘Somebody Else Will’ (Justin Moore)) en (country versie) covers (‘Wake Me Up’ (Avicii), ‘Handle On You’ (Parker McCollum), ‘Dust on the Bottle’ (David Lee Murphy), ‘Stay a Little Longer’ (Brothers Osborne), ‘Hold On, We're Going Home’ (Drake)). In het midden van zijn set speelt hij ook zijn meest gestreamde cover tot nu toe, een uitstekende versie van ‘Blinding Lights’ van The Weeknd.
Om 18.15u besluit Tebey zijn uitstekende, 17 songs tellende set, met zijn grootste hit tot nu toe: ‘Denim on Denim’. Na zijn show begeeft Tebey zich, net als Tim Hicks, naar de merchandise stand en kan ik ook met hem op de foto. Nog twee leuke weetjes: Tebey heeft een link met Nederland, want zijn echtgenote komt oorspronkelijk uit Friesland. En Tebey’s vrouw en de vrouw van Tim Hicks hebben vroeger samen op dezelfde school gezeten.
Derde act: Brent Cobb
Na de twee uitstekende Canadese acts, is het om 18.50u de beurt aan Brent Cobb om aan zijn set te beginnen. Een paar dagen geleden stond de Amerikaan nog op het podium van TivoliVredenburg Utrecht (woensdag 21 augustus 2024). Daar waar ik behoorlijk bekend ben met het repertoire van Tim Hicks en Tebey, ben ik dat helemaal niet met Brent’s repertoire. Hopelijk zal hij mij positief verrassen.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: wanneer Brent rond 20.00u zijn set besluit zit ik met een dubbel gevoel. Het was zeker niet slecht, maar het deed me ook niet heel veel. Verschillende van zijn songs vond ik behoorlijk luid en moeilijk verstaanbaar. Tegelijkertijd wisten zijn meer ingetogen songs mij wel te bekoren, met als persoonlijke hoogtepunten ‘Country Bound’ en het slotnummer ‘Come Home Soon’, waarbij Brent solo op het podium stond. Mixed feelings dus bij deze artiest. Wel leuk dat ook hij na zijn optreden de moeite neemt om naar de merchandise stand te komen en met ons op de foto wil gaan.
Vierde act: The Red Clay Strays
De afsluiter van vanavond is de Amerikaanse, uit Alabama afkomstige countryrockband The Red Clay Strays. Net als Brent Cobb een voor mij totaal onbekende band, maar, gezien het talrijk opgekomen publiek, duidelijk een publiekstrekker.
Deze 5-koppige band heeft in Brandon Coleman onmiskenbaar een erg charismatische leadzanger met een vetkuif en een dijk van een stem. De looks van een jonge Chris Isaak met de stem van Chris Stapleton, zo zou ik hem typeren. Hun mix van opzwepende rock ‘n roll country, (power)ballads en zelfs een vleugje gospel weet me zeker te bekoren. Mijn persoonlijke favoriete nummers tijdens de anderhalf uur durende set zijn de powerballad ‘Sunshine’ (waarbij Brandon plaatsneemt achter de piano) en de gospel song ‘On My Knees’. Om klokslag 22.00u klinkt de laatste noot, volgt een zeer korte ‘thank you’ van zanger Brandon, waarna de band het podium verlaat. Dit abrupte afscheid vormt een beetje een anti-climax van een geslaagd concert en van een erg geslaagde festivaldag.
Na een erg lange festivaldag, waarbij de heenreis naar Keulen rond 9.30u begon, vatten mijn vriend en ik, iets meer dan 12 uur later, de terugreis aan naar Noord-Brabant. Moe, maar voldaan na een erg mooie en gedenkwaardige festivaldag. Lekker gegeten en gedronken, uitstekende artiesten en muziek en heel veel gezelligheid en gemoedelijkheid, omringd door echte liefhebbers van (new) countrymuziek. (New) country music at its best! Sound of Nashville Open Air beleefde dit jaar zijn eerste editie in Keulen en verdient volgend jaar zeer zeker een tweede editie! En wat zou het mooi zijn mochten Sound of Nashville Duitsland en Sound of Nashville Nederland de handen in elkaar slaan en er, net als met C2C in maart, een (new) country openluchtfestival in de zomer van te maken met een locatie in Duitsland en een locatie in Nederland. Sound of Nashville Open Air, vielen Dank für einen schonen Festivaltag!
Gezien: 25 Augustus, Open Air Keulen
