Concertverslag: Chase Rice intiem en persoonlijk

Chase Rice intiem en persoonlijk

Rond kwart over zeven komen we bij Tivoli Vredenburg aan. Buiten zien we helemaal niemand. We weten dat dit concert niet is uitverkocht, maar een kleine rij hadden we toch wel verwacht. Eenmaal binnen blijkt die er ook te zijn. Midden in de grote hal is een roltrap en daar begint de rij. Vanaf half acht mogen we naar boven met de roltrap. En de volgende. En de volgende. Na onze spullen in een kluisje te hebben gedaan en onszelf getrakteerd te hebben op een drankje, gaan we de zaal in.

Daar heeft iemand zijn uiterste best gedaan om allerlei verschillende alternatieve muzieksoorten uit de kast te trekken die niets met country te maken hebben.

Text: Rianne Temmen foto’s: Eric Temmen

Madison Kozak

Gelukkig verschijnt na een half uurtje Madison Kozak op het podium. Een leuke, vlotte jongedame die de zaal meteen in vertrouwen neemt. Ze kende een jongen uit Georgia en heeft daar een nummer over geschreven. ‘He was a real jerk!’ Ze verwerkte alles over hem in dit lied, behalve zijn telefoonnummer. En dan zul je net zien dat dit het nummer is wat de platenmaatschappij wil uitbrengen. ‘Oeps’. ‘Per ongeluk’ laat ze nog vallen dat deze jongen Kyle heet. En dan begint ze te zingen. Haar stem heeft een mooie toon en ze heeft het publiek nu al op haar hand. ‘Fuck you Kyle’ klinkt het uit de zaal.

Tussendoor vertelt ze nog dat ze half Nederlands is. Haar opa en oma komen uit Nederland. Nu ze in Nederland is, heeft ze een oom ontmoet die ze nog nooit had gezien. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming denkt ze: ‘hoe ga ik mijn oom ooit herkennen tussen al deze mensen?’ Dat bleek eenvoudig. Er stond namelijk iemand te wachten die als twee druppels water op haar opa leek. Dat was inderdaad haar oom en hij is er vanavond ook bij.

Haar opa is inmiddels op leeftijd en aan het dementeren. Ze heeft hier een lied over geschreven. Ook vertelt ze dat ze een lied voor haar vader heeft geschreven als vaderdagcadeau, omdat ze op dat moment even krap bij kas zat. Beide nummers zijn prachtig. Ze krijgt het publiek emotioneel. In mijn ogen is Madison zeker een veelbelovende artieste.

Chase Rise

Na een korte pauze waarin we konden ‘genieten’ van een herhaling van de eerder genoemde alternatieve muziek kwam Chase het podium op. Hij vertelt meteen dat hij niet veel akoestische shows doet en dat dit een zeer speciale avond zal worden. Hij neemt de tijd voor een gesprek met zijn fans uit het publiek. En uiteraard vertelt hij vol trots dat zijn nieuwe album op nummer 1 in de hitlijsten staat. En tussen neus en lippen door laat hij vallen dat hij op dezelfde highschool heeft gezeten als Luke Combs.

Chase heeft weliswaar een lijst met nummers, maar hij geeft aan dat verzoeknummers gerust mogen worden ingediend. ‘Je kunt om nummers vragen, maar het kan zijn dat ik ze niet meer ken.’ En dat gebeurde inderdaad. Een nummer van zeven jaar geleden werd aangevraagd en Chase start per ongeluk met het tweede couplet. Maar dat is geen probleem, geeft hij aan. ‘Als jullie me op weg helpen, dan kom ik er wel.’

Naast dit oudere nummer op verzoek, speelde Chase uiteraard ook nummers van zijn nieuwe album en zijn bekende hits. Waaronder uiteraard Ride. Hij vertelt dat dit nummer over seks gaat en dat het niet overal goed ontvangen wordt. Het publiek stelt hem gerust: ‘maak je geen zorgen, dit is Nederland!’ Er wordt nog iets geroepen vanuit het publiek. Chase probeert erachter te komen wie er riep. Een van de dames in het publiek roept terug: ‘dat was mijn vrouw’. Chase is verbaasd: ‘je vrouw?’. En de betreffende echtgenote wordt het podium opgevraagd. Hilariteit alom als iemand uit het publiek naar Chase roept dat er zoveel vrouwen in de zaal zijn en hij de enige lesbienne op het podium vraagt. Zijn respons: ‘I’m trying to turn her’.

Tijdens een van de laatste nummers komen er ineens een paar mensen het podium oprennen die ballonnen loslaten. Een beschaafde grap van zijn teamleden, omdat het het laatste optreden van de tour is.

Chase bedankt het publiek en hoopt dat dit akoestische optreden toch in de smaak is gevallen, omdat hij normaliter een veel spetterende show neerzet met zijn band. Uit het publiek roept iemand dat dit veel beter is dan met band, waarop Chase vraagt: ‘So you hate my band?’.

Deze akoestische sessie geeft een intieme en persoonlijke sfeer. Het heeft meer weg van een onderonsje dan van een concert. Persoonlijk denk ik wel dat Chase er beter aan doet volgende keer zijn band mee te nemen, want op deze avond was Madison Kozak in mijn ogen de betere artiest.

Gezien: 27 januari 2020, TivoliVredenburg, Utrecht

Text: Rianne Temmen foto’s: Eric Temmen